Mijn verloren man heeft me geleerd dat echt voelen pas tot echte empathie leidt

Nog niet zo lang geleden hield ik zielsveel van iemand. Pas toen hij plots verdween, ben ik de liefde echt gaan voelen. Ik was dol op hem, maar dat besefte ik pas op het moment dat hij er niet meer was. 
"Ik hou van je."
"Wacht..."
"Ga niet weg... Ga alsjeblieft niet weg..."

Dit alles, en nog meer van dit heb ik nooit gezegd. Met de Noorderzon is hij vertrokken. Ik bleef achter met een spijt gevoel: "Had ik maar gezegd..."

Achteraf bezien was hij best heel belangrijk voor mij. Hij inspireerde mij. In zijn gedachtegoed kon ik mijzelf zijn en mijn nest terugvinden. Het was een man van manieren en fatsoen. Een oprecht iemand die de hele wereld het goede toewenst en daarvoor strijdt. Een nobele vent, zou je kunnen zeggen. En niet die ene die vrouwen vernedert. Die niemand vernedert. Die iedereen in zijn/ haar waarde laat. En die zonder enige voorwaarde voor iedereen opkomt. 

Toen hij verdween, dan voelde ik het gemis pas. Hij was mijn maatje. Mijn linkse bondgenoot. Met hem ernaast leek mijn strijd voor een eerlijke wereld zin- en hoopvol. De wereld om ons heen heeft sindsdien haar grofste gezichten laten zien. De wreedheid is ons de baas. Hebzucht en gebrek aan empathie duwen ons steeds tot weer nieuwe ellende in. In onze wereld zijn de belangen overduidelijk verdeeld: aan de ene kant zij die niks hebben en afhankelijk zijn van hen die veel hebben en die van de afhankelijkheid van de eerste groep flink profiteren. 

Van die man hield ik zielsveel. Echt. Hij verdween met de Noorderzon, maar een zin die hij ooit met me deelde, is voor altijd bij me gebleven. Hij zei het volgende: "Al die andere partijen lijken nobel, maar zij voelen het niet." En hij klapte met zijn handpalm op zijn borstkast. Waar een hart zou moeten liggen.

Kent u die plek ook? Ik bedoel, heeft u die plek ook? Die klopt ergens tussen uw ribben? Die naarmate het onrecht om u heen toeneemt, steeds harder en harder gaat kloppen? De plek tussen uw ribben die niet alleen maar klopt, maar je ook dwingt om in actie te komen. Om het onrecht te bestrijden.

Voelt u vanuit die plek de pijn van een ander?
Leeft u mee met de ellende die uw medemens overkomt?
Raakt de traan van een huilend kind u?
Schrikt u wel van onmenselijke toestanden die dieren en mensen moeten doorstaan? 
Klopt uw hart harder als ergens onrecht plaatsvindt? 
Komt u op voor recht? En verzet u zich tegen het onrecht dat u ziet? 
Bent u een mens dat voelt, echt voelt, wat uw medemens doorstaat? Voelt u de pijn van een ander? Voelt u dat echt?

Bent u een rechtvaardig mens? 
Schuilt er een echt hart diep binnen uw borstkast? 
Bent u mijn maatje? Mijn inspiratiebron? Zoals mijn verloren liefde?

Wij vertrekken altijd van een punt van nu. Er is altijd een toekomst die op ons wacht. Mijn verloren man ben ik al lang vergeten. Hij heeft me geleerd dat echt voelen pas tot echte empathie leidt. Empathie die ons naar de rechtvaardigheid brengt. 

Zonder echt te voelen wat een ander meemaakt, zal de wereld nooit beter worden. Vergeet daarbij niet dat jij ook in deze genadeloze, ongevoelige wereld de kans loopt dat het onrecht jou ook zomaar overkomt. En dan heb je mensen nodig die je uit die ellende zullen helpen, mensen die het echt voelen. 

De verkiezingen komen eraan. Aan ons de taak om te kiezen aan wie wij onze toekomst gaan toevertrouwen. Aan hen die echt voelen, of aan hen wier hart alleen voor een eigen belang klopt. 

Mijn partij heeft haar mensen definitief gekozen en aan u allen voorgesteld. Het zijn mannen en vrouwen uit allerlei culturen en achtergronden. Verschillend op talloze gebieden. Maar wel met een ding gemeen: een hart dat hard klopt, vooral daar waar het onrecht ons de baas wil zijn. Deze mensen voelen het echt. Het zij allemaal mijn mensen. Mijn maatjes. Mijn bondgenoten en mijn inspiratiebronnen. Net zoals mijn verloren liefde. 

"Al die andere partijen lijken nobel, maar zij voelen het niet." 

Zonder empathie echt te voelen, zal het onrecht ons altijd de baas zijn.