Minder roepen, meer doen: is Voor Ons Nederland het antwoord dat we zoeken?

“Verlies geen tijd met discussiëren over hoe een goed mens zou moeten zijn. Wees er zelf één.” - Marcus Aurelius

We leven in een tijd waarin polarisatie geen uitzondering meer is, maar het dagelijks decor van onze samenleving. Het publieke debat wordt gedomineerd door frames, soundbites en scheldpartijen. Populistische partijen teren op wantrouwen en woede en krijgen daarvoor grif de ruimte, vaak aangewakkerd door media en sociale netwerken. Het midden lijkt zoek, of op z’n minst monddood.

In die context lanceerde Klaas Dijkhoff het initiatief Voor Ons Nederland. Een poging, zegt hij zelf, om de schreeuwers aan de flanken het nakijken te geven en het redelijke midden weer een stem te geven. Een beweging, geen partij, die “gezond verstand” centraal stelt.

Het klinkt als een welkome verademing. Maar is dit nu écht waar we op zitten te wachten?

Laten we helder zijn: populisme is geen afwijking, het is een symptoom. Het groeit in een samenleving waar groepen zich niet gehoord voelen. Waar ongelijkheid toeneemt, waar de politiek vaker met zichzelf dan met oplossingen bezig is. Het populisme wijst vaak terecht op echte problemen: huizennood, bestaansonzekerheid, verlies aan zeggenschap. Maar het antwoord dat het biedt is zelden een oplossing. Het zijn slogans in plaats van plannen. Woede in plaats van beleid.

En precies daar dreigt Voor Ons Nederland in dezelfde val te trappen. Want wat is het plan? Wat onderscheidt deze beweging van alle eerdere pogingen het midden te verenigen? Is het meer dan een nieuw bordje op een oud gebouw?

Marcus Aurelius had het misschien wel bij het rechte eind
In plaats van nog een beweging, nog een platform, nog een debatclub, kunnen we beter luisteren naar Marcus Aurelius: “Verlies geen tijd met discussiëren over hoe een goed mens zou moeten zijn. Wees er zelf één.”

Onze samenleving heeft geen gebrek aan woorden, initiatieven of nieuwe namen. We hebben een gebrek aan daden. Aan mensen die ophouden te roepen en beginnen te bouwen. Aan politici die risico durven nemen voor rechtvaardigheid, aan burgers die meer doen dan boos klikken of cynisch mopperen.

Het echte antwoord op polarisatie ligt niet in de oprichting van Voor Ons Nederland, maar in de dagelijkse praktijk, zoals:

✅ De docent die moeilijke gesprekken niet schuwt in de klas.

✅ De ondernemer die eerlijk werk biedt aan wie buiten de boot valt.

✅ De kiezer die verder kijkt dan een schreeuwende kop.

Voor Ons Nederland: brug of façade?
Ergens valt het initiatief van Dijkhoff te prijzen: het getuigt van het besef dat het zo niet langer kan. Maar het gevaar is dat het eindigt als zoveel andere goedbedoelde middengolven: te vaag om relevant te zijn, te voorzichtig om verschil te maken.

De vraag is dus niet: hebben we Voor Ons Nederland nodig? De vraag is: waar zijn we zelf toe bereid en hoe kan het initiatief Voor Ons Nederland daarbij helpen.

Willen we écht een andere koers, dan moet de verandering van onszelf komen. Niet van een nieuw initiatief, maar van de keuze om elke dag iets te doen dat verbindt in plaats van splijt.

We zoeken graag de oplossing buiten onszelf, bij een nieuwe beweging, een nieuwe leider, een nieuwe vlag. Maar misschien is het tijd dat we de woorden van Marcus Aurelius serieus nemen: stop met praten over het goede, maar wees zelf het goede!