Natuurbehoud is veel meer dan een goed doel

Het is al decennia het klassieke beeld: enveloppen door de deur, banners in je browser, enthousiaste jongeren met felgekleurde windjacks in het winkelcentrum. Geef ons geld, dan maken wij de wereld beter. Goede doelen zijn een miljoenenindustrie, maar worden zelden zo gezien. Ze zijn eerder ons collectieve geweten: voor alles wat er mis is in de wereld is wel een goed doel. Het een omstreden, het ander breed gesteund. Waar vluchtelingen, dieren in de bio-industrie en politieke dissidenten in dictaturen niet unaniem op onze steun kunnen rekenen, kan één onderwerp dat wel: de natuur.

Ergens blijken we er wel allemaal van doordrongen dat we de natuur nodig hebben. Schone lucht om te ademen, schone regen voor de gewassen die ons voedsel worden, een schone zee om uit te vissen en in te zwemmen en een levend bos om te recreëren met vrienden en familie. Zonder natuur kunnen we niet leven, dat behoeft weinig betoog. Daarom is het merkwaardig dat natuurbehoud nog altijd gezien wordt als ‘goed doel’, als een soort extraatje voor als we wat geld over hebben naast de verplichte uitgaven. Moeten we iets dat zo cruciaal is voor ons voortbestaan niet een centrale rol laten spelen in onze economie?

Het was de zeer terechte vraag die zondag gesteld werd in Tegenlicht. Verschillende specialisten schenen hun licht op wat de waarde is van natuur. Kan er een prijskaartje worden gehangen aan elementen als oppervlaktewater, lucht en bosgrond? Misschien niet, maar we kunnen het beheer en behoud ervan wel door een andere bril gaan bekijken. Laten we natuur uit de van subsidie en donaties afhankelijke goede doelen-wereld trekken. Het eenvoudig te belangrijk voor alles en iedereen.

Hier en daar duiken ze al op: initiatieven van ondernemers die kansen zien om in het belang van de natuur te werken. Een mooi voorbeeld is de Sea Ranger Service, waar ik me als zelfstandige voor inzet. Een club mensen die bedrijfsmatig naar natuurbeheer en -behoud op zee kijkt. Dus geen bewustwordingscampagnes en petities, maar betaald werk maken van de natuur die iedereen iedere dag nodig heeft. De Sea Rangers zijn jongeren die tijd maken (of hebben, als langdurig werklozen) om zich via een bootcamp-opleiding wegwijs maken in de maritieme wereld. En als ze tot de gelukkigen behoren gaan ze een jaar met een zeilend werkschip de zee op om taken uit te voeren voor overheid en duurzaam bedrijfsleven.

Kortom; de Sea Ranger Service verhuurt natuurbeschermers en genereert zo omzet. Plus dat de zeilschepen in eigen beheer worden gebouwd en met een gezonde restwaarde verkocht worden. Wat er overblijft wordt in de groei van de vloot gestoken, zodat een groeiend deel van de wereldzeeën kan rekenen op bescherming. En daarvoor staat niemand met een handtekeningenlijst te wachten bij de parkeergarage en propt niemand goedbedoelde stickervellen in een envelop. De natuur, het land en de zee, verdient een andere aanpak. Als ecologie en economie elkaar nodig hebben, waarom zouden we ze dan uit elkaar houden? De natuur verdient geld, geen fooi.