Nederland onderstreept moreel bankroet door David en Daniël te deporteren

David is elf jaar oud. In naam van de padvinderij struint hij door de bossen van Baarn. Daniël is een jaar jonger dan zijn broer en voetbalt bij Tot Ons Vermaak. Voor de broertjes is Nederland thuis. Voor Nederland zijn Daniël en David kennelijk slechts gasten, nee, parasieten, die net niet verdelgd hoeven worden, maar met behulp van een glas en een kaartje buiten worden gezet. De broertjes moeten namelijk terug naar waar ze niet vandaan komen.

David en Daniël zijn ontstaan uit een liefde die Romeo en Julia of Ali en Nino waardig is. Hun vader komt uit Georgië, hun moeder uit Rusland. Deze samenstelling maakt hun kinderen tot allochtoon, hoewel beiden geboren zijn in Amsterdam. Het zijn geen vluchtelingen, politiek noch economisch. Hun ouders wellicht, maar David en Danïel zijn met recht Hollandse jongens die hun bestaan in dit land, hun land, wordt ontnomen door een onmenselijke politiek. Terug naar Rusland – er klopt niets van.

In Nederland bestaat zoiets als het Kinderpardon. Het geeft te denken dat dit land, ooit zo grootmoedig en schappelijk, überhaupt nood heeft aan zo’n regeling. Het Kinderpardon moet voorkomen dat kinderzieltjes een onverwerkbare klap krijgen. Helaas wordt meer dan de helft van alle aanvragen afgewezen, niet zelden op allerlei onzinnige redenen, soms te technisch om voor menselijk door te gaan. Het pardon is in het leven geroepen om gewortelde kinderen niet kapot te maken. David en Daniël zijn niet alleen geworteld in Nederland: ze zijn hier gezaaid en ontkiemd.

Het is typerend voor ons denken anno nu. Blijf thuis, adviseert minister-president Rutte aan vluchtelingen die oorlog en misère ontvluchten. Nederland is het hart verloren. Als jongens als David en Daniël niet thuis zijn in Nederland, is het de vraag of wij Nederlanders überhaupt nog thuis zijn in dit land dat zo vervreemd is geraakt van zijn tolerante inborst. De politiek spreekt van een migrantenstroom waar ze op mensen doelt. We kunnen niet iedereen opnemen, we willen Nederland niet in het faillissement storten. Ondertussen stevent dit land af op een moreel bankroet.

‘Nederland is veranderd’, verzucht de moeder van David en Daniël. Ze staat al jaren bij de entree van de plaatselijke Albert Heijn. Zoals velen uit Oost-Europa is ze een getrainde ingenieur die door de omstandigheden haar vak heeft verstoten. Ze deelt geprinte en handgeknipte kaartjes uit met een verwijzing naar de Facebook-pagina David & Daniël blijven hier, met de aankondiging van een protest dat morgenmiddag plaatsvindt op de Brink in Baarn. Een pagina om leuk te vinden, hoe wrang. De familie wordt geruggensteund door de gestopte Kinderombudsman, de burgemeester en de inwoners van Baarn en tweetende BN’ers. Tijdens het protest zal een lied worden gezongen om een beroep te doen op staatssecretaris Klaas Dijkhoffs menselijkheid. Desalniettemin is er weinig vertrouwen. Vermoedelijk is het liedje al uitgezongen. Er wordt gehoopt op een wonder: dood aan de regels, lang leve het mensdenken.

Voor de broertjes David en Daniël is Baarn thuis. Zij spreken geen Russisch, slechts Nederlands. Zij zijn geboren in Nederland, maar dat blijkt niet genoeg bewijs voor hun Nederlanderschap. Zij kunnen en willen een belangrijke bijdrage leveren aan de grijze Nederlandse maatschappij en economie. Ook dat is niet afdoende. Er wordt tegen ze gezegd dat ze hier geen toekomst hebben. Het tegendeel is waar. Ze hebben geen toekomst in Rusland. Deze kinderen hebben een verleden in Nederland, enkel in Nederland, en bij een verleden hoort een toekomst. Dijkhoff beslist over het lot van twee tere mensenlevens. Hij is geboren in Soltau, Duitsland. Mochten David en Daniël inderdaad naar Rusland worden gestuurd, dan kunnen ze de staatssecretaris allicht een lift aanbieden en hem onderweg afzetten in zijn eigen land.