Nederland verdient een echte islamitische vertegenwoordiging

De Algemene Politieke Beschouwingen met Geert Wilders waren weer om te huilie-huilie. Het idee dat de islam over 25 jaar één van de grootste religies in Nederland zal zijn, wordt vaak gebracht als een dreigbeeld. De camera’s draaiden door de zaal en de gezichtsuitdrukkingen spraken boekdelen. Maar eerlijk gezegd klinkt dat mij en velen met mij helemaal niet als bangmakerij.

Een samenleving waarin de islam decennia geleden meekwam en nu wortel schiet in Europa, is geen bedreiging maar een verrijking. Sterker nog Nederland had ooit via Indonesië, toen Nederlands-Indië, de grootste moslimbevolking ter wereld. De islam is dus allesbehalve vreemd aan onze geschiedenis; ze hoort bij Nederland zoals christelijke tradities dat ook doen. Het idee dat moslims ‘nieuwkomers’ zijn, klopt historisch gezien niet.

Waarom zouden religieuze stemmen uit de islamitische traditie dan geen plek mogen krijgen in ons politieke landschap? Net zoals Mirjam Bikker, Henri Bontenbal en Stoffer jarenlang vanuit christelijke waarden spreken over solidariteit en menswaardigheid, is het slechts een kwestie van tijd voordat er een partij opstaat die dat doet vanuit islamitische waarden.

Een MoslimUnie, een soort islamitische SGP maar zonder uitsluiting van anderen, of misschien een Moslim Democratisch Appèl: een partij die staat voor fatsoen, maatschappelijke betrokkenheid en inhoudelijke oplossingen. Niet alleen voor moslims, maar als bredere stem voor waarden die velen belangrijk vinden: onderwijs met ruimte voor identiteit en keuzevrijheid, bescherming van religieuze diversiteit, investeren in families en gemeenschappen, en politieke moed om op te staan wanneer de islam gebasht wordt.

Want laten we eerlijk zijn, de tijd dat moslims zich laten marginaliseren loopt ten einde. We zagen hoe de politiek dat liet gebeuren toen Wilders een vreedzaam protest in Rotterdam wegzette als “Mekka aan de Maas”. En toen bleef het oorverdovend stil bij de partijen die zogenaamd voor álle Nederlanders opkomen. Of hoe de VVD via de wet informele scholen vooral moslims lijkt te willen treffen. Zulke momenten laten zien hoe broodnodig een tegenstem is. Het besef is inmiddels breed verankerd: woorden en daden die de moslimgemeenschap schaden, hebben consequenties. Die collectieve kracht hoort óók via de politiek zichtbaar te worden.

Nederland kent al eeuwen religieus geïnspireerde partijen. De scheiding van kerk en staat betekent dat de overheid geen religie oplegt of bevoordeelt, maar níét dat religie buitengesloten wordt uit de politiek. Partijen als de ChristenUnie, het CDA en de SGP hebben hun wortels in de christelijke traditie en vervullen een erkende rol in ons parlement. Waarom zou het dan niet volstrekt logisch zijn dat ook de islamitische traditie vertegenwoordigd wordt met een eigen partij?

In Trouw las ik het pleidooi voor een landelijke coördinator tegen islamofobie. Een belangrijke stap, want de normalisering van moslimdiscriminatie is schadelijk en niet alleen voor moslims, maar voor de hele samenleving. Toch dringt zich een bredere vraag op: is een coördinator genoeg? Of hebben we juist een politieke partij nodig die stevig geworteld is en de achterban met dezelfde kracht verdedigt als Stoffer en Bikker dat nu doen?

Een coördinator kan signaleren en rapporteren. Maar een partij kan de koers in de Kamer verleggen, wetten bijsturen, beleid beïnvloeden en het maatschappelijk debat structureel kantelen. Dat is precies wat christelijke partijen hebben gedaan voor hun achterban en precies wat islamitische Nederlanders verdienen.

Dus, als iemand zegt “de islam hoort hier niet thuis” dan zeg ik: "juist wel, in het parlement, in het maatschappelijk debat, en in de toekomst van ons land". Misschien is het tijd voor méér dan een coördinator. Het is tijd voor echte vertegenwoordiging.