Nederland, wereldkampioen autisme dankzij paracetamol

Trump heeft weer iets gevonden om zich mee te profileren: autisme. Alsof hij nog niet genoeg onderwerpen had om domme uitspraken over te doen. Je zou bijna denken dat hij een bingo-kaart heeft waar hij vakjes afvinkt, vrouwen, migranten, klimaat, mensen met een beperking. Het is wachten op het vakje kabouters voordat hij de kaart vol heeft.

Ik ben zelf autistisch. Dat betekent dat ik soms dagenlang ergens op kan blijven hangen. Dus ja, ik heb me dagenlang verdiept in de onzin die Trump weer uitkraamt. Ik kan er niets aan doen, mijn hoofd blijft malen, alsof ik in een slecht café zit waar dezelfde smartlap eindeloos herhaald wordt. En dat allemaal omdat een man die meer oranje is dan een Koningsdagvlag meent te weten hoe autisme werkt.

Een van zijn laatste hersenspinsels is dat paracetamol autisme zou veroorzaken. Ja, echt waar. Paracetamol. Het middel dat in Nederland bij elk pijntje, kwaaltje of existentiële crisis wordt aangeraden. Dokters hier hebben het standaardzinnetje klaar: “neemt u maar een paracetamol.” Ik schreef er een paar jaar geleden al iets over, omdat het werkelijk het antwoord lijkt te zijn op alles. Hoofdpijn? Paracetamol. Rugpijn? Paracetamol. Hart gebroken? Probeer paracetamol. Geen zin meer in het leven? Waarschijnlijk toch eerst even een paracetamol.

Dus als Trump gelijk zou hebben, betekent dat dat ik niet autistisch geboren ben, maar gewoon te vaak braaf naar de huisarts ben gegaan. Dan moet ik mijzelf feliciteren met mijn verzameling stripjes paracetamol in de la. En nog beter, dan verklaart het meteen waarom er in Nederland zoveel autisten rondlopen. Wij krijgen overal paracetamol voor, dus statistisch gezien zouden we het meest autistische land ter wereld moeten zijn. Volgens Trump tenminste.

Wat ik niet begrijp, is dat er nog steeds mensen zijn die hem serieus nemen. Je hoeft echt geen autisme te hebben om te zien dat het gebrabbel is waar geen enkele logica of samenhang in zit. Zijn uitspraken zijn lege hulzen die alleen nog overeind blijven omdat hij ze met zoveel zelfvertrouwen spuugt dat mensen denken dat er een kern van waarheid in moet zitten.

Toch moet ik eerlijk zeggen, ik lach me soms rot om hem. Niet omdat ik plezier heb in het uitlachen van mensen. Dat doe ik eigenlijk nooit. Ik weet hoe pijnlijk het is om belachelijk gemaakt te worden. Maar Trump is de uitzondering. Hij is zó karikaturaal dat je er niet meer omheen kunt. Hij is het wandelende bewijs dat de werkelijkheid soms absurder is dan satire.

Dus dank je wel, Trump. Niet voor je woorden, want die zijn hol, pijnlijk en dom. Maar omdat je laat zien dat zelfs in de donkerste krochten van de menselijke stupiditeit, er nog ruimte is voor een schaterlach.