Nee, Theodor Holman, we bestrijden antisemitisme niet door moslimhaat te voeden

Beste Theodor,

“Ik heb geen respect en ik wil me niet verbinden met lieden die menen dat Israël genocide bedrijft.” Je schrijft het alsof je aan de bar een neut bestelt – stoer, kortaf, met een vleugje wereldwijde superioriteit. Maar luister, Theodor, bij deze uitspraak knarsen mijn tanden harder dan mijn koffiezetapparaat op maandagochtend. Want hoe je het ook wendt of keert: wat er in Gaza gebeurt, is afschuwelijk. Als dat geen genocide mag heten, vertel jij mij dan maar eens: bij hoeveel dode kinderen mag dat woord wel op tafel komen?

Laten we beginnen waar we het wél over eens zijn: wat er op 7 oktober gebeurde, was verschrikkelijk. Mensen werden ontvoerd door Hamas, families uit elkaar gerukt. Angst, verdriet en onzekerheid overspoelen hun levens. Dit kun je niet rechtvaardigen. Dit mág je niet rechtvaardigen. Die mensen horen thuis te zijn. Punt. Elke vorm van antisemitisme die voortkomt uit deze tragedie moet zonder aarzeling worden aangepakt. Want jodenhaat heeft geen plek. Geen millimeter.

Maar hoe reageren we op deze verschrikkingen? We kijken naar de vernietiging in Gaza, naar duizenden doden – mannen, vrouwen, kinderen – en raken verstrikt in discussies over woorden. Is het genocide? Is het zelfverdediging? Ondertussen begraven ze daar kinderen onder het puin. Mensen vluchten, zonder dat er een veilige plek overblijft. Maar wie kijkt er nog naar de gezichten van die kinderen onder het puin? Wie vraagt zich af hoe we dit ooit rechtvaardigen? Jij lijkt te zeggen: het is complex, laten we er niet over praten. Maar hoe complex het ook is, Theodor, het blijft menselijk leed. Het blijft dood. Het blijft verwoesting.

Ik snap je punt wel. Je stelt dat “respect tonen” en “verbinden” vaak lege rituelen zijn. Schijnheilig beleefd blijven, buigen om confrontatie te vermijden. Maar weet je wat, Theodor? In een wereld waarin muren steeds hoger worden, zijn die rituelen misschien wel het laatste redmiddel om elkaar nog te kunnen bereiken. Respect en verbinding hoeven geen eindeloze knikjes en zwijgen te betekenen. Het kan juist betekenen dat je, ondanks alles, probeert te luisteren. Het risico van hypocrisie mag ons niet verlammen, want cynisme brengt ons ook niet verder.

Ja, ik snap dat het woord genocide beladen is. Het roept beelden op van gaskamers, machetes, massagraven. Maar dat maakt het geen exclusief museumstuk. Genocide gebeurt ook nu. Het gebeurt wanneer een volk systematisch wordt verhongerd, van water beroofd en letterlijk wordt weggevaagd. Het gebeurt in kleine stroken land waar bombardementen alles en iedereen treffen, waar ziekenhuizen zonder stroom liggen en scholen veranderen in ruïnes. Dat gebeurt nu. Voor onze ogen. Maar het mag geen genocide heten, want ach ja, politiek correct blijven.

En dan die muur die je bouwt met je woorden: “Ik heb geen respect en ik wil me niet verbinden.” Geen respect voor de pijn, het verdriet, de onmacht van mensen die dit benoemen? Natuurlijk hoef je het niet met iedereen eens te zijn. Maar verbinden betekent niet dat je alles moet accepteren. Het betekent luisteren, proberen te begrijpen. Je kunt het verwerpen, maar niet zonder te erkennen. Want weet je wat het alternatief is, Theodor? Alleen maar meer haat. Meer muren. Meer kinderen die sterven.

We bestrijden antisemitisme niet door moslimhaat te voeden. We bestrijden terreur niet met massavernietiging. En we bestrijden haat niet door te zwijgen. Cynisme is makkelijk, zeggen dat het toch niets uithaalt ook. Maar dat cynisme redt geen levens. Het bouwt muren waar we bruggen nodig hebben.

Wat er op 7 oktober gebeurde, is onbeschrijflijk. Wat er in Gaza gebeurt, is onverdraaglijk. En wat er tussen die twee zit – de haat, het cynisme, de onverschilligheid – is onvergeeflijk. Maar misschien is het tijd om die muren af te breken. Om te luisteren naar de pijn van Israëlische families, naar het verdriet van Palestijnse kinderen, en naar ons eigen vermogen om te verbinden zonder te zwijgen. Echte verbinding betekent niet buigen, maar moed tonen door het ongemakkelijke aan te gaan.

Met de hoop dat haat niet het laatste woord heeft,

Een lezer die niet wil buigen, maar wel verbinden.