Nepfeminisme en de zogenaamde sympathie voor vrouwenrechten in Iran

Sympathie voor vrouwenrechten in Iran en de bredere MENA*-regio is vaak niet meer dan een rookgordijn. Sinds Netanyahu illegaal het soevereine Iran bombardeerde, hoor/lees ik steeds weer: “Ja, maar de vrouwenrechten daar…”. Deze response wordt makkelijk overgenomen en ingezet door politici, de mensen aan talkshowtafels maar ook de gewone burger. Volgens de gebruikers van dit frame zou het gooien van bommen op vrouwen in Iran of elders in de regio hen juist bevrijden. Want dat is toch precies wat de Iraanse vrouw wil? De keuze om haar hoofddoekplicht af te kopen door een bom op haar hoofd te accepteren? We hebben gezien hoe dat heeft uitgepakt voor de vrouwen in Afghanistan. Maar heej, we moeten echt Iran bombarderen voor de vrijheid van de vrouwen daar!

Opkomen voor vrouwenrechten is een intersectioneel en consistent proces. Geen vrijblijvende sympathie, geen ‘pick-and-choose’-feminisme. Zeker niet het dominante witte feminisme** dat vooral roept om meer vrouwen aan de top of het sluiten van de loonkloof, terwijl het tegelijkertijd blind blijft voor de uitsluiting van transvrouwen, moslimvrouwen, gekleurde vrouwen of vrouwen met een beperking.

Er is veel roep om meer vrouwgericht medisch onderzoek, maar waar blijft diezelfde stem als blijkt dat vrouwen van kleur of asielzoekende vrouwen significant meer risico lopen om te overlijden tijdens de bevalling (Medisch Contact)? Of wanneer onze medische studenten klinisch leren beredeneren met behulp van rassenleer en overnemen van medische richtlijnen waarin ik met regelmaat de meest walgelijke en onjuiste uitlatingen heb geconstateerd over de ‘andere vrouw’ (RTL Nieuws)?

Een mooi exemplaar van wit feminisme is de lijder (geen spelfout!) van de VVD: Dilan Yesilgöz. Herinner je je nog hoe ze op televisie een stukje van haar dode haarpunten afknipte uit solidariteit met Jina Mahsa Amini (RIP)? Opeens was iedereen dol op Iraanse vrouwen. Vrouwelijke politici deden een wedstrijdje ‘wie spreekt zich het hardst uit’. Maar wanneer ze een Iraanse vrouw tegenkomen in Nederland, die niet volgens hun eisen is geëmancipeerd dan krijgt die er ook van langs en wordt onderworpen aan een integratietoets. Ook burgemeester Femke Halsema noemt zich graag feminist, maar lijkt vooral te wachten tot moslims hun hoofddoek afgooien (Trouw). Een conditionele vorm van feminisme en tekstboek wit feminisme, want toen een moslimvrouw in de metro in haar eigen stad werd belaagd door Maccabi-terroristen kreeg de burgemeester een “404 page not found”-melding (NOS).

Ik beschouw de zogenaamde sympathie voor vrouwenrechten in de MENA-regio als nep! Het gaat steevast gepaard met flinke dosis aan moslimhaat en xenofobie. En dan vooral de haat tegen onze vaders over de ruggen van de moslimvrouwen waar ze zogenaamd voor opkomen. De emancipatie van de moslimvrouw was nooit een probleem toen ze onzichtbaar was. Het werd pas een probleem toen ze opeens de juf werd van je kind, je concurrent op het werk voor promotie, de arts aan je ziekenhuisbed, of de wetenschapper die vrijheid van meningsuiting gebruikt om dit stuk te typen waardoor er straks weer aantal mensen heftig gaan reageren over hoe ik het allemaal niet begrijp. Kom maar op, whitesplain the shit out of yourself.

Er wordt in het Westen geen fuck gegeven om de vrouwenrechten in de MENA-regio. Ga mij niet wijsmaken dat je een moer geeft om de vrouwenrechten in Iran, als dezelfde vrouwen hier worden onderdrukt door institutionele racisme en wijdverspreide haat naar de ander. En geloof me, al draag je als moslimvrouw geen hoofddoek, dan nog doe je het niet goed genoeg en krijg je te maken met dezelfde onderdrukkende mechanismen waarvoor we graag onze dode haarpuntjes voor afknippen op tv in ruil voor schouderklopjes.

De zogenaamde sympathie is niets anders dan een rookgordijn, bedoeld om vrijuit haat te spuien tegen moslims en mensen van kleur. Hetzelfde doen ze trouwens ook met homorechten of transrechten, vervang het woord ‘moslim’ of ‘vrouw’ in deze tekst met ‘queer’ en je ziet dat het een systematisch probleem is.

MENA = Middle East and North Africa
* Wit Feminisme = vorm van vrouwenemancipatie dat zich beperkt tot het aanpakken van discriminatie op basis van geslacht en vanuit het Westers perspectief. Er is geen ruimte voor feminisme voor transvrouwen, bi- of homoseksuele vrouwen, vrouwen van kleur of vrouwen van gediscrimineerde groepen zoals moslimvrouwen.