Netanyahu werkt zelf aan de vernietiging van Israël

Op 7 februari 2001 wijdde ik één van mijn eerste verhaaltjes aan het voor mij -toen- ongelooflijke feit dat Ariël Sharon premier werd van Israël. Ik citeer: “dat een vuurvreter met als motto: ‘Palestijnen bestaan niet, tenzij als lastige vliegen’ en een er-is-maar-één-uitverkoren-volk-denker premier werd van dat land.” en daarmee, meende ik, zou, zo er al een kans zou zijn op vrede in het Midden-Oosten, die kans vakkundig om zeep geholpen worden.

Op 11 januari 2014 schreef ik een in memoriam over diezelfde Sharon (premier dus van 2001-2006), nadat hij -na 8 jaar in coma te hebben gelegen- overleden was. Benjamin Netanyahu had inmiddels (2009) de macht in Israël overgenomen en ik citeer weer: “..er is nu niemand meer te vinden, die denkt dat er met iemand als Netanyahu aan het roer met Israël iets te beginnen valt. Die man is geen vuurvreter van het oude soort (guerillaleiders en 4-sterren-generaals) zoals de premiers Ben Goerion, Begin, Dayan, Rabin, Barak en Sharon, maar zo’n teflon-voorlichter van het soort dat recht-praat-wat-krom-is, dat verhaal vooral zelf gelooft en degene die dat niet doet tot antisemiet of tegenstander van Israël verklaart, terwijl het bijvoorbeeld om tegenstanders van zijn kolonisatiepolitiek op de Westbank gaat.” Met Netanyahu aan het roer: “...zou je bijna heimwee naar Ariël Sharon krijgen.”

Netanyahu is sindsdien (minus een korte onderbreking tussen 2021-2022) premier van Israël en aan zijn 6de kabinet bezig en is de ramp die hij aanricht niet meer te overzien:
- de pogingen van de regering Netanyahu de bijl te zetten aan de wortel van de onafhankelijke rechtsstaat die Israël (nog) is.
- de invoering van de zogenaamde Basiswet (2018): Israël is de Natiestaat van alleen het Joodse volk; Hebreeuws is de enige officiële taal, terwijl zo’n 20% van de Israëlische bevolking Arabisch spreekt; kortom een racistische wet.
- de inperking van de persvrijheid, onder meer de boycot van de links-liberale Israëlische krant Haaretz, het verbod op Al Jazeera, de gerichte moordaanslagen op bijna tweehonderd journalisten tijdens de huidige Gaza-oorlog.
- er lopen drie corruptiezaken tegen Netanyahu.
+(tijdens een proces hoeft de premier niet af te treden, staat in de Israëlische wet; dat is pas het geval bij een veroordeling, maar als Netanyahu later in hoger beroep gaat, kan hij ook gedurende die periode zijn functie uitoefenen. Dus zolang hij premier is, is ie redelijk veilig. Volgende verkiezingen uiterlijk in 2026).
- op de Westbank gaan Joodse kolonisten onder dekking van de regering planmatig verder met het verjagen, van de Palestijnse bevolking van huis en land.
- op de Westbank worden er stelselmatig nieuwe joodse nederzettingen gebouwd; illegale nederzettingen volgens internationaal recht. Door de facto annexatie van die nederzettingen wordt de tweestaten-oplossing praktisch onmogelijk gemaakt.
- de Gaza-oorlog, met andere woorden misdaden tegen de menselijkheid zoals uithongering van de bevolking als oorlogswapen, bombarderen van scholen en ziekenhuizen, beschieten ambulances en hulpverleners, scherpschutters die burgers vermoorden, het onbewoonbaar maken van steden, het vernietigen van landbouwgrond en als je dat alles bij elkaar genocide en etnische zuivering noemt dan de vermoorde onschuld spelen.

Is het niet nog rampzaliger dat met name ‘het Westen’ Israël z’n gang heeft laten gaan? Op 22 november 1967 nam de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (VN) unaniem resolutie 242 aan. In deze resolutie stelde de VN dat ‘het ontoelaatbaar is om door middel van oorlog gebieden te verwerven’ en droeg de raad Israël op ‘zich onmiddellijk terug te trekken uit de gebieden die het tijdens de oorlog van 1967 had bezet. Dit was van belang om tot een langdurige vrede te kunnen komen.’

Israël weigert dus al bijna achtenvijftig jaar die VN-resolutie uit te voeren en dus tot een langdurige oplossing te komen. Integendeel, het is sindsdien bezig sluipenderwijs via fanatieke kolonisten, maar vooral stelselmatig door regeringsbeleid de Westbank te annexeren en de Palestijnen die daar al eeuwenlang wonen te verdrijven. Meten met twee maten: Rusland speelt sinds elf jaar landjepik en kan terecht op hoon en boycot rekenen, Israël al achtenvijftig jaar en het werd hoogstens wel ‘ns vermanend toegesproken, maar dat waren nooit meer dan praatjes voor de vaak.

Misschien is het juist de verdienste van Netanyahu dat hij zo ongelooflijk tekeer gaat, zulke oorlogsmisdaden begaat, dat het tij, althans in Europa begint te keren. Grote Europese vrienden als Duitsland (Merz) en Italië (Meloni) slaan sinds kort een stuk steviger taal uit.

Nederland, althans rechts-Nederland, blijft van het pappen en nathouden en heeft nog niet de gaten dat Israël onder leiding van de regering Netanyahu bezig is zichzelf te verwoesten. Ook binnen Israël klinken stemmen als van zeshonderd voormalige topmensen uit de veiligheidsdiensten die Trump vragen om Netanyahu te dwingen een eind aan de oorlog te maken of van de voormalige premier Olmert, die stelt dat ‘Israël in Gaza werkt aan een concentratiekamp.’

Fania Oz: ‘Gematigden nemen wereldwijd afstand van Israël, niet omdat ze antisemieten zijn maar omdat ze mensen zijn.’ Omer Bartov (Israëlisch-Amerikaanse historicus): ‘Israël heeft zo’n ongelooflijke onschendbaarheid genoten in de VS en Europa, dat het een volwaardige autoritaire apartheidsstaat dreigt te worden. Dat soort staten gaan niet lang mee.’ Ik verwijs hier graag naar het stuk van Kustaw Bessems in de Volkskrant van 9 augustus.

Netanyahu’s enige verdienste lijkt dus te worden dat Israël vanwege ‘Gaza’ een paria binnen de internationale gemeenschap dreigt te worden, dat wil zeggen politiek alleen komt te staan. Ook dreigt Israël zo economisch onaantrekkelijk voor investeerders; zo’n teken aan de wand is dat het Noorse staatsfonds zich terug trekt uit elf Israëlische bedrijven en de verwachting dat er meer exits zullen volgen (Volkskrant 13 augustus).

Die dreigingen kunnen leiden tot een nog krankzinniger tot zelfvernietiging leidend gedrag of -ik blijf een hopeloze optimist, wat moet ik anders- die krachten binnen Israël, die van menselijkheid en rechtvaardigheid nemen het over. Er zal daar vast nog wel een Rabin rondlopen.