Ik heb niet deelgenomen aan de Iraanse demonstraties in Nederland

Iemand vroeg mij: Heb jij deelgenomen aan de demonstraties in Nederland tegen het Iraanse regime en als steun aan de demonstranten die in Iran de straat opgaan? Nee, dat heb ik niet, omdat ik niet zou weten met welke demonstrant in Iran ik me moet identificeren.

Met de man die vertelt dat hij nauwelijks te eten heeft? Met die andere man, die woedend is op de voorgenomen verhoging van de benzineprijs? Met die Iraniër die de middenklasse verwijt dat ze dure buitenlandse reizen maken en geen enkel begrip hebben voor hun landgenoten die af en toe met hun oude autootje een trip maken naar hun geboortedorp om een oud familielid te bezoeken?

Met die arme scholieren die de pest hebben aan de, in hun ogen, rijkelui met het vermogen om het onderwijs aan een dure privéschool te betalen, terwijl zij op de kwalitatief veel mindere overheidsscholen zijn aangewezen? Met de man die roept dat hem de vrijheid geen moer kan schelen, als hij zijn kinderen maar kan voeden? Met de vrouw die voor de camera huilend om hulp roept en zegt dat zij diep gezonken is en haar kinderen ook zullen zinken als niemand helpt? Die zegt dat ze het haat om betast te worden door mannen, en daarmee impliceert dat zij gedwongen wordt om als prostituee te werken.

Met degenen die trots zijn op hun nationaliteit en hun millennia-oude imperium? Met wie ‘eigen volk eerst’ roept en zich superior voelt aan de Arabieren? Of met die splintergroepering, die eerst met hulp van Saddam Hoessein tegen het Iraanse volk vocht en nu met de Republikeinen in Amerika om de tafel zit en plannen maakt voor een zogeheten ‘regime change’ in Iran?

Ik ben geboren en getogen in een gezin uit de geprivilegieerde middenklasse in Iran. Nooit heb ik aan den lijve armoede ondervonden. Ik heb goed onderwijs gehad en ben aan een van de beste universiteiten van het land als sociologe afgestudeerd. Toen in Iran de grond te heet werd onder mijn voeten, omdat ik het vrije woord bepleitte, ben ik naar Nederland gekomen. Over een paar weken ben ik er 25 jaar. Hier leid ik een rustig, veilig en welvarend leventje en behoor ik tot de groep die dure reizen naar het buitenland maakt. Ik houd van Hollandse kaas en van filosoferen over de zin en onzin van het leven. Trots zijn op nationaliteit, roots, genen, ras en dergelijke verafschuw ik. Ik ben tegen buitenlandse inmenging gericht op het omverwerpen van het Iraanse regime, en ook tegen de Iraanse groeperingen die met Trump heulen om dat doel te bereiken.

Ik kan me met géén van bovengenoemde demonstranten identificeren. Stel je voor dat ik de veilige Dam in Amsterdam opga om te roepen dat ik vrijheid wil in Iran. Of dat ik daar een ander regime wil. Aan wie moet ik daarmee steun betuigen? Ik ben jaren niet in Iran geweest. Ik ken de pijn en het verdriet niet van de mensen die de laatste dagen de straten op zijn gegaan. Hun leuzen staan in de meeste gevallen ver af van mijn dagelijkse leven en sommige gevallen ook van mijn idealen. Zou mijn steunbetuiging niet misplaatst zijn als ik, als steun aan de hongerigen, ga roepen dat ze recht hebben op vrijheid van meningsuiting?

In 2009 – ten tijde van de Groene beweging – heb ik wel in Den Haag gedemonstreerd. Hoewel ik mezelf ook toen niet het recht toekende om vanuit mijn veilige haven in het westen te gaan roepen dat het Iraanse volk recht op vrijheid heeft. Maar ik kon tenminste de idealen van de mensen die daar de straat opgingen en hun levens riskeerden, delen. Hun pijn had ik ooit gevoeld en dat gaf me voldoende reden om als steun aan hen te gaan demonstreren. Maar nu, nu blijf ik thuis en al kaas etend filosofeer ik waarom ze in Iran in opstand gekomen zijn.

Iraniërs die nu in Iran de straten op gaan, noemen zichzelf ‘de vergetenen’. Zoals gezegd, ik ben sociologe en zou ook ‘de vergetenen’ moeten kennen en hun beweegredenen moeten kunnen analyseren. Maar ja, ze noemen zich niet voor niets ‘de vergetenen’.

Ik pleng een traantje als ik een van die vergetenen voor de camera hoor zeggen dat zij het haat om betast te worden door mannen. Die traan pink ik weg als vrouw, maar niet als sociologe.