Nooit meer mag geen loze belofte zijn

Vught, juni 1943. Honderden Joodse kinderen worden in treinen gezet. Ze huilen, roepen, strekken hun handen uit naar hun ouders. Er wordt gekeken. Er wordt gehoord. Maar er wordt niet ingegrepen. Ambtenaren volgen protocollen. Agenten voeren bevelen uit. Politieke leiders zwijgen of verschuilen zich achter regels en procedures. Burgers kijken weg of fluisteren dat het vreselijk is, maar regels en angst wegen zwaarder dan menselijkheid.

Na de oorlog zeiden we: nooit meer. Nooit meer wegkijken terwijl kinderen lijden. Nooit meer regels boven leven. Nooit meer bureaucratie boven menselijkheid. Nooit meer politici die zich verbergen achter wetten terwijl onschuldigen worden opgeofferd.

En nu, meer dan tachtig jaar later, zien we het opnieuw gebeuren. In Gaza liggen zwaargewonde kinderen in ziekenhuizen zonder medicijnen, zonder stroom, zonder schoon water. Velen zullen sterven als ze niet direct geëvacueerd worden. Nederlandse ziekenhuizen hebben aangeboden deze kinderen meteen op te nemen. Gemeenten staan klaar om hen op te vangen. Artsen staan letterlijk te wachten om levens te redden. Een ruime meerderheid van de Nederlanders wil dat deze kinderen hierheen komen. Het land zegt: breng ze hier, laat ons helpen.

En toch weigert Den Haag. Ze kijken weg. Anderen kunnen het toch doen. Een bewuste politieke keuze om kinderen te laten sterven. Ministers en partijen die tegen stemmen praten over protocollen, verantwoordelijkheden en procedures, maar achter dat taalspel schuilt iets eenvoudigs: macht boven mededogen.

De lijn is onmiskenbaar. Toen het lijden. Toen de bereidheid om te helpen. Toen het wegkijken. Nu het lijden. Nu de bereidheid om te helpen. Nu opnieuw het wegkijken.

We staan weer op een kruispunt. Politiek kan dit stoppen. Politiek kan kiezen voor leven. Maar wie vandaag zwijgt of wegkijkt, kiest ervoor deel te zijn van deze beslissing. En ooit zal men zeggen: we wisten het, maar we deden niets.

Nooit meer mag geen loze belofte zijn. Het moet vandaag beginnen.