Noorderlicht

Er mist iets, voel ik als we in het vliegtuig stappen. Ik controleer mijn zakken. Telefoon, paspoort, boek. We gaan zitten op rij 7, het toestel is halfleeg.

Pas boven de wolken begrijp ik wat er ontbreekt: de gedachte dat we niet mogen neerstorten. Altijd schoot het door mijn hoofd als Rob en ik samen gingen vliegen. Niet doodgaan, want dan blijft Job alleen achter.

Het is spannend om voor het eerst naar het buitenland te gaan. En niet alleen vanwege de spekgladde wegen.

Dat rijden valt wel mee, de auto heeft meer grip dan wij. Na anderhalf uur bereiken we ons huisje aan een fjord hoog in Noorwegen. Het landschap is betoverend: spiegelend water en pluizige bergen onder een paarse lucht. Er ligt ruim een halve meter sneeuw. De wereld lijkt zacht en vriendelijk, precies wat we nodig hebben.

Het huisje heeft een trap. Zeer ontoegankelijk voor rolstoelers, denk ik bij mezelf. We installeren ons. De bank is diep en het uitzicht fantastisch.

Vijf dagen blijven we ver weg van alles. Op woensdag piept de zon voor het eerst boven de heuvels uit. Medewerkers van het hotel applaudisseren, ze hebben hun gele vriend sinds november niet meer gezien. Er hangt hoop in de lucht.

Op snowboots stappen we door de sneeuw die alles dempt. Waar ik het thuis soms uit wil schreeuwen, voel ik me hier kalm. Nergens zie ik scherpe punten waaraan ik me zou kunnen bezeren. Ik struikel niet over de herinneringen, want Job is hier nooit geweest. Rendieren knikken ons bemoedigend toe.

De laatste avond openbaart zich het Noorderlicht aan de hemel. Groene flarden trekken over als Rob staat te springen op de pier voor ons huisje. Hij spreidt zijn armen voor de camera. De foto bewijst dat we het nog kunnen: blij zijn zonder geremd te worden door de gedachte dat er Iets Heel Ergs is gebeurd.