NSC-minister Van Hijum legt in debat onbedoeld de verkeerde keuzes van Omtzigt uit

Alle pensioendeelnemers ondervinden nadelige gevolgen van een rammelende nieuwe pensioenwet.

Alle pensioendeelnemers, vóórstanders en tegenstanders van het NSC-voorstel om een bezwaarrecht bij het invaren mogelijk te maken, hebben in het spoeddebat kunnen zien hoe politiek feitelijk werkt als eenmaal een wet, hoe goed of slecht ook, is aangenomen. Dan is de juridische realiteit veranderd en is de oude wet definitief vervallen.

NSC-minister Van Hijum legde dat glashelder uit in het spoeddebat over het NSC-voorstel van het alsnog invoeren van het bezwaarrecht voor pensioendeelnemers. Feitelijk een bizar schouwspel om als burger naar te kijken van twee NSC-politici die lijnrecht tegenover elkaar stonden in dit debat. Met ieder aantoonbaar het gelijk aan hun zijde. Hoe vreemd dat ook mag klinken.

De vóórstanders van het alsnog toekennen van het bezwaarrecht - NSC, BBB, PVV en de SP - hebben een terecht punt dat het uitsluiten van het individueel bezwaarrecht afwijkend is ten aanzien van de oude wet. Welk recht bewust in de nieuwe wet is weggelaten. Om de uitvoering van de wet probleemloos mogelijk te maken zonder miljoenen individuele deelnemers te moeten benaderen of ze akkoord gaan met het invaren naar het nieuwe pensioensysteem en het moeten aanhouden van twee separate pensioen systemen van de oude en de nieuwe wet. 

Niemand kan betwisten dat de totstandkoming van de nieuwe wet chaotisch en hectisch is verlopen. Dat de wet vele risicovolle open eindjes nog steeds heeft waarover veel te lichtzinnig werd gedacht. De voorstanders kwamen in hun verweer vaak niet verder dan de mededeling dat er na zoveel jaren eindelijk een pensioenakkoord was gesloten en dat het de hoogste tijd was om de kogel door de spreekwoordelijk kerk te jagen en de wet, hoe onvolledig ook in haar uitwerking en vol met open eindjes, toch gewoon aan te nemen. Dat is de feitelijk geschiedenis van de totstandkoming van deze nieuwe pensioenwet.

Pieter Omtzigt is de bekendste criticaster geweest van de nieuwe pensioenwet. Gesteund door PVV, BBB en de SP. Toen de coalitiepartijen begonnen te formeren wisten de pensioenfondsen en de pensioenfederatie direct door te dringen tot aan de onderhandelingstafel met de formateurs.

Om de kritiek op de nieuwe wet in de kiem te smoren boden ze geld van alle pensioendeelnemers bij de formateurs aan, om te investeren. Als smeermiddel om een soepel transitieproces voor hen te kunnen borgen. Dat aanbod is toen door NSC, BBB en de PVV niet geweigerd. Een eerste strategische fout van voornoemde coalitiepartijen.

Vervolgens verzuimen deze partijen in het hoofdlijnenakkoord hun kritiek op de nieuwe wet in heldere coalitieafspraken vast te leggen en gaan ze als makke schapen akkoord om de pensioenen tot een zogenaamde vrije kwestie te maken. Daarbij overduidelijk kiezend dat het verkrijgen van regeermacht uiteindelijk belangrijker was dan het borgen van een goede en verbeterde pensioenwet. Met alle gevolgen voor alle pensioendeelnemers voor een nog steeds rammelende nieuwe pensioenwet en pensioensysteem die het beste kan worden gekwalificeerd als het overgaan naar een individueel casinopensioen.

De enige conclusie die na het hoofdlijnenakkoord getrokken kan worden is dat voor wezenlijke veranderingen het nu gewoon te laat is.

Dat werd in het debat ook glashelder door de NSC-bewindspersoon uitgelegd. Wettelijk gaat het invaren gewoon door en een verandering geeft niet alleen vele uitvoeringsproblemen maar komt ook voor pensioendeelnemers te laat. Vanwege vastgelegde wettelijke termijnen waarbinnen het overgaan naar het nieuwe stelsel moet zijn afgerond. Dat laatste is zeker niet onbewust gebeurd.

In het voor de bühne gehouden pensioendebat acteerden alle partijen dan ook wat van hen, al dan niet tegen beter weten in, als politici gevraagd werd.

Voorstanders schetsten bewust het beeld dat de besluitvorming over de totstandkoming uitgebreid en zorgvuldig was geweest. Met de VVD- en CU-woordvoerders als beste acteurs om die misleidende beeldvorming over de totstandkoming van de nieuwe pensioenwet bij de burgers over te brengen.

Liegen en bedriegen was het nog net niet. Maar bewust misleiden wel! Zeker als je nadrukkelijk beweert dat de nieuwe wet uitgebreid is behandeld en bediscussieerd in het parlement. Dat grenst aan het bewust liegen en bedriegen van burgers. Immers de wet is bijna letterlijk met alle tekortkomingen door het parlement gejaagd.

NSC, BBB en PVV kunnen verweten worden dat ze niet eerlijk aangeven dat ze in het hoofdlijnenakkoord hebben verzuimd om over de pensioenen glasheldere afspraken te maken. Voor hen geldt dat het verkrijgen van regeermacht belangrijker was dan de nieuwe pensioenwet. Nu is het alsnog willen regelen van een bezwaarrecht gewoon te laat.

Pieter Omtzigt kan verweten worden dat hij als politicus een strategische fout heeft gemaakt in de onderhandelingen over het hoofdlijnenakkoord. Door de pensioenen als vrije kwestie te kwalificeren. Hetgeen feitelijk inhoudt met de VVD als coalitiegenoot dat je te laat bent om überhaupt nog in een later stadium iets wezenlijks te kunnen veranderen in de nieuwe pensioenwet.

De debatten die het kabinet-Schoof over het pensioen met de Tweede Kamer heeft gevoerd waren dan ook letterlijk toneelstukjes en een schouwspel voor de bühne. Waar elke pensioenwoordvoerder acteerde in de rol waar het schouwspel om vroeg.

De Haagse slangenkuil op zijn best. Voor alle pensioendeelnemers een trieste vertoning.