O heerlijke suikerspin, bron van zoete verleiding

In Frankrijk snapt een kind waarom de tekenfilmfiguur Barbapappa zo’n held is. De Franse auteurs namen ooit simpelweg de naam van een favoriet snoepgoed over:´Barbe de pappa´, het Franse woord voor suikerspin. De rest is geschiedenis.

O heerlijke bron van zoete verleiding, de suikerspin! Een mondiale hit die men in Zuid-Afrika poëtisch ‘Spookasem’ noemt. Wat mij betreft de mooiste benaming, al moet men niet denken aan de horror-tekenfilmversie die dáár uit was komen rollen. In het Duits (of Zwitsers?) heb ik wel eens over ‘Zuckerige watten’ horen spreken. Beetje voor de hand liggend, kleurloos begrip voor deze roze zaligheid. Engelsen happen in ‘Fairy Floss’, een halfzachte benaming vergeleken bij hun Amerikaanse neven die graag een ‘Cotton Candy’ knauwen. Keiharde toon voor het zacht genot.

Er zijn al eens witte en enkele blauwe varianten gesignaleerd maar de enige échte kleur is natuurlijk zachtroze. Net zoals de zouteloze pakken voorgebakken pannekoeken en zakken magnetron-poffertjes is de suikerspin in pot of zak een griezelig commercieel voorwendsel het genot ook thuis te gebruiken terwijl iedere liefhebber weet: poffertjes eet men in een poffertjestent en een suikerspin aan de kraam. En dan bij voorkeur op de kermis waar men, ook al laat men alle overig geboden entertainment aan zich voorbijgaan, een vorstelijke spin geserveerd krijgt die in alles past bij zijn omgeving.

Het vertier, de echo van oliebol en popcornwalm, nergens dan op de kermis mengen zich deze doorgaans bedenkelijke elementen zich zo perfect dan daar. Hetzelfde effect geldt de haring aan de kraam. Het surrogaat dat de supermarkt in plastic biedt haalt het natuurlijk in geen honderd jaar in smaak maar vooral niet in beleving. Een haringkar op de pier, de wind in het haar, daar ontmoeten haring en ui en eventueel de zure bom elkaar op de meest koninklijke en natuurlijke wijze.

Zo ook bij de suikerspinventer dus. Suiker is zijn handel en in zijn kar gaan suikerspin, kaneelstok en wijnbal geheel organisch en broederlijk samen. Suikerspin, haring, oliebol, friet en vele andere meestens ongezonde verleiders horen in de buitenlucht genuttigd. Is het dan soms die buitenlucht die hongerig maakt en de waren anders doen smaken dan binnen vier muren of is hier meer aan de hand?

Honger maakt ‘rauwe bonen zoet’, dat is geen mysterie maar toch.. Ook op het ijs genoten ‘koek en zopie’ verhoudt zich niet tot chocolademelk thuis op de bank. Los van de buitenlucht speelt het weer dus ook een rol. Langzaam aan wordt mij duidelijk waarom wij bij mooi weer zo graag buiten eten.

Buiten-factoren zijn ingrediënten die een kok onmogelijk aan zijn recept kan toevoegen. Als het om geur en smaak gaat speelt de ideale omgeving dus een cruciale rol. Welk spel der zintuigen wordt hier gespeeld en wat doet onze grijze massa zo hunkeren naar die roze massa? De wetenschap zal ongetwijfeld een antwoord hebben op deze zintuigelijke betovering maar die verbreek ik liever niet.

Nu nog de inventieve chef gezocht die de suikerspin in de zomer als dessert durft aanbieden en dan niet als trouvaille in ijsvorm (suikerspin-ijs, brrr) maar in zijn volle majesteitelijke vorm als een dansende roze wolk. Garantie voor een extra Michelinster. Zeker in Frankrijk.