Ook voor 'jezelf zijn' geldt kennelijk een dresscode

Er zijn van die woorden die glanzen op Instagram alsof ze zijn opgeladen in een maanbad: Jezelf zijn. Innerlijk werk. Volg je pad. Authentiek leven. Familieopstellingen. Human Design. Ik geloof daarin. Ik bén eigenlijk gewoon een hippie. Niet eentje met een flowercrown en een turquoise retro Volvo-busje (oké, die droom heb ik wel), maar wel iemand die oprecht gelooft dat de wereld mooier wordt als we gewoon aardig zijn voor elkaar. Dat is het. Meer hoeft het van mij niet te zijn. Een beetje lief zijn. Een beetje ruimte geven.

En eerlijk is eerlijk — ik geloof erin. Ik heb het hele curriculum van Human Design afgerond, ik leg Tarotkaarten en geef trainingen in organisatieopstellingen en geweldloze communicatie. Maar ik heb ook acht weken therapie gehad in Kaapstad. Geen yoga op het strand, maar EMDR, groepstherapie en het benoemen van dingen waar je je liever niet mee identificeert. Zoals: complexe PTSS. En borderline.

Bor-der-line.

Dat laatste is een beetje de Voldemort onder de diagnoses. Zeg het hardop en je ziet mensen fysiek meteen achteruitdeinzen. Niet sexy, Borderline is niet wat mensen op hun datingprofiel zetten onder ‘interesses’. Het is het woord dat na vechtscheidingen opduikt. De default ex-labels: zij is een borderliner, hij een narcist. Klinkt lekker. Legt meteen alles uit. Voor de ander dan, die onschuldig wil blijven.

Maar goed, ik heb het dus. Niet omdat ik veel drama wil in mijn leven — maar omdat mijn zenuwstelsel ooit besloot dat overleven vóór voelen kwam. Niet aangeboren. Wel gevormd. Door dingen waar ik me niet voor hoef te schamen, maar dat toch lang deed. Het is niet iets wat je bestelt. Het ontstaat, meestal vroeg, en blijft hangen waar het pijn doet.

En dan, terwijl je bezig bent jezelf opnieuw uit te vinden met therapie, zachtheid en een semi-werkende zenuwstelsel, loop je een terras voorbij. Of nou ja — voorbij? Ik woon tijdelijk boven dat terras.

Waar andere mensen hun huis verlaten om daar te gaan zitten, verlaten wij ons huis en belanden midden in het publiek. En als je dan met een warrig hoofd, op UGGs, zonder lenzen en met maar één duidelijke missie — snel boodschappen halen — even naar buiten glipt, kijkt iedereen op. Niet vijandig. Maar wel… opmerkzaam. Alsof elke beweging een potentieel gespreksonderwerp is.

En ik weet dan niet wat ik met mijn gezicht moet. Of mijn boodschappentas. Ik wil gewoon hoi zeggen en dat het leven een beetje vriendelijk voelt. Maar ik ben “die vriendin van.” Of “die vrouw met dat verhaal.”
Ze weten iets — of denken iets te weten — en dan denk ik: Waar blijft de liefde als het ongemakkelijk wordt?

Alsof je beoordeeld wordt op een bijrol, terwijl je net aan het proberen was om de hoofdpersoon van je eigen leven te worden. Zoals die dag dat ik per ongeluk en voor het eerst op de Pride belandde. Ik was in de bus in slaapgevallen en werd wakker op het eindpunt, middenin de Pride. Juist op de plek waar iedereen zichzelf zou mogen zijn — voelde het alsof ik per ongeluk bij de Toppers was beland: glitter, verwachtingen en toch weer een dresscode. Met m’n colbertje, degelijke hakken en een laptoptas wurmde ik mezelf door de mensenmassa. Niet flamboyant, wel out of character. Ik kreeg de opmerking: “Zo! Die heeft de memo even gemist!”

Wat ironisch is, want ik ben jarenlang met een vrouw getrouwd geweest. En ook met een man trouwens.
Dus nee, de memo had ik niet gemist. Ik liep er alleen niet mee te wapperen. En dat is het hele punt. Dat “jezelf zijn” blijkbaar ook een dresscode heeft. En verwachtingen. Dat je er alleen bij hoort als je het stijlvol brengt en niet te ingewikkeld. Niet te rauw, niet te warrig, niet te anders, niet te veel jezelf op het verkeerde moment op de verkeerde plek.

Ik schrijf dit omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Er zijn meer mensen zoals ik. Mensen met een zacht hart en een chaotisch hoofd. Mensen die gewoon zichzelf en lief willen zijn, maar soms wat moe zijn van het zichzelf uitleggen.

Dus dit is voor jou, als je ooit dacht: ben ik nou gek of gewoon een beetje te echt? Je bent niet te warrig. Niet te vaag. Niet te veel. Je bent misschien niet het decor. Maar je bént er wel.

En dat is genoeg.