Op weg naar een ontspannen samenleving

Er is veel om kwaad en verdrietig over te zijn.

Onze Nederlandse samenleving is overspannen. Dat wordt niet alleen duidelijk aan de uitingen op sociale media, die al langer steeds extremere en agressieve vormen aannemen. Ik zie het ook in de stad en op straat. Wantrouwen tegen de overheid was vroeger iets voor bepaalde groepen, maar leeft nu ook onder hele gewone, gematigde mensen. Het gevoel bestaat dat er niet geluisterd wordt, zorgen niet worden begrepen en problemen niet worden opgelost. Als volksvertegenwoordiger voel ik de plicht om dat gevoel naar het beste van m'n kunnen weg te nemen, en daadwerkelijk problemen die spelen op te lossen. Waardering voor mijn inzet is er, en daar ben ik dankbaar voor. Maar het wantrouwen blijft, omdat mensen zien dat er in een stadhuis nauwelijks wordt geluisterd en in ´Den Haag´ nauwelijks nog iets wordt opgelost.

Er is veel om kwaad en verdrietig over te zijn. De aanhoudende woningnood, die ertoe leidt dat jongeren minder perspectief en daarmee vertrouwen in de toekomst hebben. Economische ongelijkheid, want rondkomen wordt steeds lastiger wanneer alles duurder wordt maar jij er niet op vooruitgaat. De genocide in de bezette Palestijnse gebieden, die enkel en alleen kan plaatsvinden met de steun van de Verenigde Staten en Europa. De moord op de 17-jarige Lisa, die aantoont dat vrouwenhaat nog steeds aan de orde van de dag is. Regels en bureaucratie, die het je zo ongelooflijk lastig maken te doen wat je zo graag doet. En zo zijn er nog wel meer dingen, van gebrek aan parkeerplekken tot hangjongeren en van de klimaatcrisis tot een AZC in je achtertuin.

De samenleving is overspannen. Niet omdat een hoop mensen zich opwinden over deze problemen, maar omdat mensen zich steeds vaker opwinden over 'de ander'. De ander die vanwege ons complexe toeslagenstelsel meer geld over lijkt te houden dan jij die keihard werkt, terwijl die persoon het ook financieel en mentaal zwaar heeft. De ander die in een te groot huis blijft wonen, niet omdat ze het de jongere generatie niet gunnen, maar omdat ze niet kleiner gaan wonen voor hogere kosten veroorzaakt door grondspeculanten en vastgoedeigenaren. Kortom, de ander die hoopt op een beetje begrip en empathie. Die hoopt dat er wordt geluisterd, voordat er wordt geoordeeld.

Ik zou willen dat ik wist hoe we op weg kunnen gaan naar een ontspannen samenleving, maar ik heb geen kant-en-klaar antwoord paraat dat recht zou doen aan die enorme opgave. Ik hoop op een daadkrachtig kabinet, dat de problemen van deze tijd worden aangepakt. Meer betaalbare woningen, een economie die werkt voor iedereen en een migratieketen die weer op orde is, om maar wat te noemen. Ik hoop dat mensen weer meer de verbinding met elkaar gaan zoeken. Ik hoop dat we de systemen van onze samenleving simpeler en menselijker weten te maken. Ik hoop dat leed wordt erkend in plaats van een discussiepunt wordt en dat burgerinspraak niet langer een angst maar een ingeloste belofte is.

En ik? Ik zal blijven luisteren. Want misschien dat ik iemand die de hoop al een tijd geleden verloren is, weer kan helpen terugvinden.