Opnieuw sijpelt extreemrechts gedachtengoed het zogenaamde midden binnen

Het VVD-kamerlid Jeroen van Wijngaarden heeft voor zijn partij en ook voor zichzelf een succesje geboekt. Althans zo zal hij er zelf wel over denken. Een extra ster op zijn conduitestaat. Er is een Kamermeerderheid voor zijn nieuwste voorstel: beboet schepen onder Nederlandse vlag, die tot dat doel zijn uitgevaren, voor het oppikken van vluchtelingen uit zee met maximaal 83.000 euro. Bemanningsleden kunnen vier jaar gevangenisstraf krijgen. “Zij vormen in feite geen reddingsdienst maar een veerdienst”, verklaart Van Wijngaarden. Hij heeft die terminologie niet van zichzelf. Ze is afkomstig uit de rechts extremistische krochten van het internet.

Professor James Kennedy, dezelfde die de nieuwe commissie voor de herziening van de canon van de Nederlandse geschiedenis gaat aanvoeren, promoveerde destijds op de roemruchte jaren zestig. Hij stelde vast hoe bepaalde ideeën van de opstandige jeugd doorsijpelden naar het establishment en de middenpartijen. Zo maakten ze na enige tijd deel uit van het algemeen aanvaarde denken.

Een paar jaar terug sprak professor Kennedy de vrees uit dat er weer zo’n proces aan de gang was maar nu met extreem rechtse, racistische denkbeelden, die door de vergoddelijkte Pim Fortuyn uit het verdomhoekje zijn gehaald. Het met applaus begroette voorstel van de VVD’er Jeroen van Wijngaarden bewijst voor de zoveelste maal zijn gelijk: de extremistische haatcultuur dringt door tot het algemeen aanvaarde gedachtegoed.

Laten we de feiten eens op een rijtje zetten: de grootste en rijkste statenbond ter wereld is niet in staat de vluchtelingencrisis rond zijn grenzen in goede banen te leiden. Hij heeft te maken met oorlog, crisis en armoede rond de buitengrenzen. Hij stelt zich wel open voor grondstoffen uit die gebieden maar niet voor de mensen. Hij exporteert op zeer grote schaal wapens naar die oorlogsgebieden. Lidstaten plegen er bovendien militaire interventies die het gevaar voor de burgers op de grond alleen maar vergroten.

Het gevolg daarvan is dat mensen op grote schaal veiligheid en bestaanszekerheid zoeken binnen de grenzen van deze statenbond. Hebben zij die horde eenmaal genomen, dan is het mogelijk om asiel aan te vragen, dat overigens zelden wordt verleend. Daar buiten niet. Het is dus noodzakelijk om de grenzen van de genoemde statenbond eerst op illegale wijze te overschrijden om vervolgens volgens de regels een verblijfsvergunning aan te kunnen vragen. De statenbond bewaakt de grenzen actief met schepen, soldaten en hekwerken. Hij duldt bovendien dat genoemde vluchtelingen in Libië in een soort concentratiekampen worden opgesloten en als slaven verkocht onder meer om vervolgens van de familie losgeld te kunnen eisen. Dat is een oude traditie uit de tijd van de Barbarijse zeerovers die nu weer tot leven komt.

Waar vraag is, ontstaat aanbod. De wijze waarop de genoemde statenbond met grensbewaking en migratiepolitiek omgaat, heeft een lucratieve business in het leven geroepen: het illegaal over de grens zetten van vluchtelingen. Dit gebeurt in gammele bootjes. Je mag nu van een Kamermeerderheid in Nederland geen drenkelingen uit zee meer redden, wier levensgevaar het rechtstreekse gevolg is van hun eigen onmacht om alternatieven te formuleren voor het beleid van de Europese Unie want dat is die grootste en rijkste statenbond ter wereld. Waarom haten ze daar op het Binnenhof de Sea-Watch 3 zo? Omdat dit schip dagelijks hun eigen onvermogen illustreert om iets zinnigs te doen aan een groot humanitair schandaal, misschien wel het grootste van onze tijd samen met wat er nu gebeurt op de grens van Mexico en de Verenigde Staten. Over een paar dagen willen de volksvertegenwoordigers ongestoord het einde van het seizoen vieren met een keigezellige barbecue, die ongetwijfeld zal worden verslagen door een snaakse Jaïr Ferwerda. Daar passen geen visioenen van drenkelingen bij.

Niemand is voor open buitengrenzen van de Europese Unie maar de onenigheid van de lidstaten over een gezamenlijke aanpak en over de bereidheid om daadwerkelijk elkanders lasten te dragen, leidt tot eindeloos geïmproviseer en gekloot met absurde gevolgen en een misdadige praktijk.