Over Gaza en protest op popfestivals

Het schijnt dat de organisatoren van muziekfestivals de laatste dagen vaak van gedachten wisselen over politieke uitingen op het podium. Dat komt niet zozeer door de affaire rond Douwe Bob als wel het incident op Glastonbury waar Bob Vylan onder meer “Death to the IDF” scandeerde. Daar kwam een door de rechtse media aangevuurd schandaal van.

Dat willen organisatoren graag voorkomen. Aan de andere kant groeit de behoefte van artisten zich over misstanden te uiten. Het lijkt alsof de fans dat over het algemeen op prijs stellen. Die moet je ook ruimte geven want depolitiseren van je podia levert net zo goed gelazer op. Om maar te zwijgen over vreemde capriolen die je kunt verwachten van de Amerikaanse financiers die – zoals de laatste tijd blijkt – de eigenaren blijken van festivals en niet de oprechte muziekvrienden, van wie we ten onrechte meenden dat zij er achter zaten.

Deze week lieten de journaals een video zien van hongerige kinderen in Gaza die met lepels probeerden de laatste restjes uit gamellen met eten te schrapen. Exact zulke beelden bestaan er ook over de hongerwinter in Nederland. Dat geldt trouwens even goed voor volwassenen. Ze zien er net zo uitgemergeld uit als stedelingen in 1945.

Het is duidelijk wat nu moet gebeuren: het op peil brengen van de bevoorrading op grote schaal zodat de voedselsituatie wordt genormaliseerd. De situatie is zo ernstig dat de Israëlische regering de keuze moet krijgen tussen meewerken of een confrontatie met hetzelfde sanctiepakket als aan Rusland wordt opgelegd. Het is nu genoeg geweest. Israël heeft afdoende aangetoond wat er gebeurt als je het bestaan van het land in gevaar brengt. En Hamas stelt niet veel meer voor.

Het is in het licht van deze feiten niet verwonderlijk als artisten op een festival hun solidariteit willen betuigen met de Gazanen. Er is echter een complicatie. Op 7 oktober 2023 richtten strijders van Hamas een afschuwelijk bloedbad aan op een groot festival. Ze moordden, ze verkrachtten, ze namen gijzelaars. Doelwit waren exact het soort feestgangers waar je als popidool nú applaus bij oogst door je afkeer te laten blijken van het zionisme en de genocide.

Er is geen reden dit na te laten als je daarmee het diepst van je ziel blootlegt, maar het is misschien wel passend om de doden van dat festival in Israël ook te gedenken. Dat geeft je zaak meer kracht.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten open blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: het gif in het politieke debat