Overheids-gesanctioneerde belastingontduiking

Hier klopt iets héel erg niet.

Een oude vrouw, vettig haar, flodderige rok, een mannencolbertje van een maat of twee te groot en een opgepropte plastic boodschappentas in de hand, schuifelt langs geparkeerde fietsen en scooters bij een supermarkt.  Nonchalant en geroutineerd licht ze de scooterzittingen op en kijkt of er iets van haar gading bij zit. Ja ja, in die grote havenstad die nooit slaapt ziet men altijd weer de verrassende bij-effecten van de steeds groter wordende kloof tussen de ‘haves’ en de ‘have-nots’.

Dergelijke grote-stedenproblematiek wordt gelukkig voortvarend opgepakt door lokale overheden die helpende handen bieden waar en wanneer dat maar kan. Vele initiatieven tot steun van de minder gefortuneerden doen de medestedelingen inzamelen, herverdelen, voorlichten en ondersteunen. Hartverwarmend humanisme van de bovenste plank en een dagelijks applaus waard voor het steeds verder aanzwellend vrijwilligersleger die dat allemaal mogelijk maakt.

Een onbestemd gevoel bekruipt de burger echter als een lokale gemeente overgaat tot het sanctioneren van regelrechte belastingontduiking om de nood te ledigen. Stadsdeelkantoren, inmiddels omgedoopt tot het vrolijke begrip ‘Hub’ waardoor men eerder het idee krijgt van een laagdrempelig buurthuis dan van een daadwerkelijk verlengstuk van de plaatselijke overheid, propageren al enige maanden het ontduiken van Waterschapsbelasting danwel Afvalstoffenheffing.

Men communiceert die onzalige gedachte middels posters in vijf talen (waaronder het Nederlands) waarmee de stichtingjegoedrecht.nl zijn diensten aanbied tot kwijtschelding van dergelijke heffingen. U leest het goed, gemeente en goedbedoelende stichting (sociaal juristencollectief?) bieden actief hulp bij het niet-betalen van belasting, want daar komt het in het kort op neer.

Dat men belasting ontduikt, steunfraude pleegt of de hand licht bij de aanvraag van allerlei (huur-)subsidies, a la. Dat is de tol van de democratie of zo u wil, dat zijn de schaduwzijden van allerlei verworvenheden. Zodra men mogelijkheden schept zijn er altijd lieden die die mogelijkheden ten eigen faveure aanwenden. Godzijdank kan ons steenrijke landje dat allemaal bolwerken. Maar de overtreffende trap is toch wel een (semi-)overheid die de burger pro-actief wijst op mazen in de wet danwel geitenpaadjes ter omzeiling daarvan.      

Dergelijke initiatieven scheppen immers een precedent voor vele andere vormen van ontduiking, weigering of het ter discussie stellen van regels die we allang met elkaar hebben afgesproken: Wij wonen in een rijk land waar iedereen in beginsel belasting betaald. In datzelfde land kan iedereen steun op maat aanvragen en van die steun (aftrek, subsidie) wordt ge- en misbruik gemaakt. Tot zover de consensus.

Waarom dan nu deze raadselachtige stichting met zijn zeer discutabele doelstelling? Het lijkt mij een juridisch grensgeval van de eerste orde maar toch lijkt zich een heuse trend voor te doen.

Vanmiddag viel van diezelfde gemeente namelijk een schrijven op de mat aangaande de onrust die bij erfpachters zou zijn ontstaan door “..berichten verschenen in de krant, op social media en misschien bij u in een appgroep” (!?). Een epistel van twee a-4tjes lang probeert de ‘onduidelijkheden’  te bezweren door uit te leggen “..wat u verder kunt verwachten”. Sussende zinnetjes over grond die men niet hoeft te kopen maar waar men op termijn wel de mogelijkheid toe krijgt, trappen grote open deuren in maar het is allemaal goed bedoeld.

Dan volgt de onbegrijpelijke, maar te verwachten mits-maar en misschien: “Wij werken aan een voorstel om erfpachters te ondersteunen die de canon (erfpachtvergoeding) niet kunnen betalen. De gemeente besluit hierover waarschijnlijk in het najaar”.

Het geeft de oplettende, alle belastingenbetalende, oerdomme burger hetzelfde unheimische gefuhl als bij het aanzicht van de oudere dame die bij klaar daglicht inbreekt in scootmobielen.

Door de vingers zien, gedogen, faciliteren... hier klopt iets héel erg niet.