Parallelbelegging

Wederom die zalige zachte terminologie.

Aan éen der groene randen van het Gooi is een fraai scholencomplex gelegen. Bij het passeren daarvan viel mijn oog eens op een ijswagen, half geparkeerd op de stoep en half op de weg. Het merkwaardige tafereeltje deed mij een ijsje bestellen en gelijktijdig, tussen neus en lippen, informeren naar zijn beweegredenen juist híer zijn tenten op te slaan. Het bleek een Belgische ijskoopman die het stigma van de zogenaamde Nederlandse brutaliteit in éen keer omver blies met de korte opmerking: “Ach mijnheer, ik kan overal staan hè. Ik rijd zo het court op!” (het speelplein dus).

Allé, ieder z’n goesting maar de zelfverzekerde zuiderbuur deed met die uitspraak wel ineens duizend jaar beschaving teniet. Ik deel deze anekdote dan ook omdat het zo’n uitzonderlijke reactie betrof die overigens geenszins zal tornen aan onze onveranderlijke overtuiging dat wij de brute botterikken zijn en onze Belgenvrienden de zachtaardige onnozelaars.

Onze favoriete bananenrepubliek België ontleent veel van haar charme aan die prachtig, zwierige taal. In een land waar malversaties, overheidscrises en hele Koningsdrama’s integraal onderdeel van het alledaagse uitmaken wordt ieder al te hard begrip gedelgd in eindeloos omfloerste begrippen. Zo deelde een zakelijk contact mij ooit mee dat er bij onze Belgenvrienden in bepaalde kringen dan ook nooit wordt gesproken van ‘zwart geld’ maar van een ‘parallelbelegging’.

En voor échte zaken gaat men daar nog altijd op restaurant (op resto). Nergens immers is het plezieriger onderhandelen dan aan een fijn gedekte tafel met dito drank en spijzen. Dat begrijpt niet alleen het zakenleven aldaar maar op zeker ook de politiekers. In het geval van voormalig federaal vicepremier en Eurocommissaris Didier Reynders zal men dan ook zeker niet over corruptie willen spreken als het parket zijn bank binnenkort aanpakt voor het zoveelste witwasschandaal dat kleine landje rijk. Banken die vanwege toenemende witwaspraktijken en fraudeleuze constructies, die bijvoorbeeld terrorisme financieren, dubieuze transacties dienen te monitoren laten nog steeds forse steken vallen. En voor onze vaderlandse trots ING is dat niet voor het eerst.

Reynders stortte tussen 2008 en 2018 700.000 aan contanten op zijn ING-rekening, naar eigen zeggen; ‘uit opbrengsten in de kunsthandel’. Uit die opbrengst kocht hij voor 200.000 Euro aan loten en ook die revenuen werden gestort op eigen ING-rekeningen. Opvallende bedragen waar de Belgische financiële waakhond juist verscherpt toezicht eist op ‘politiek prominente personen’.

Zijn specifieke geval is nu geen onderwerp in het vervolgonderzoek maar richt zich op ING die mogelijk ‘heeft weggekeken of op z’n minst opmerkelijke stortingen van cash geld érg laat heeft gemeld aan de bevoegde instanties’. Wederom die zalige zachte terminologie alsof het over het verduisteren van de kleine kas in de sportkantine gaat. De club die ons moet behoeden voor verdachte geldstromen waar criminele organisaties en slimme particulieren hun voordeel mee doen, deed vorig jaar melding van ruim 91.000 (!) ‘verdachte transacties’. De Cel voor Financiële Informatieverwerking (CFI) tekende daarbij wel aan dat de financiële sector zich steeds waakzamer opstelt.                  

Behalve bij onze brave Belgen dan, waarvan tevens de Luxemburgse ING-tak onder vuur ligt. Maar goed, ook in het Luxemburgse is het prima tafelen en laat men het kaas van het brood eten noch met de voeten spelen. Tussen de moules frites en een fijn glas Champie worden ongetwijfeld vele bancaire plooien glad gestreken.

We zijn vertrokken hè!