Paul van Vliet - een memoriam

Laat dat standbeeld in Den Haag maar zitten. Steen of brons zonder stem zegt niets over jou.

Soms zit ik in het halfduister naar je te luisteren. Die eeuwige, wat hesige jongensstem in het lichaam van een steeds ouder wordende man. Het gelach van je publiek galmt van de pick-up de kamer in. Carré of Scheveningen, dat maakt niet zoveel uit. In de spiegel herken ik die man. De geest scherp maar het vel wat slapper, de haren dunner.           Prachtig dat die stem met zijn unieke signatuur altijd zal klinken, ook al ben je er allang niet meer. De teksten puntig, lekker rijm, fijne composities. Ze klinken zo uit de losse heup maar hebben daar net teveel lading voor. Fraaie dictie en milde terechtzegging van gelijkgestemde generatie. Je personages waren al bij leven legendarisch. Soms flauw, vaak raak en soms briljant.

Ze hingen je wellicht bij tijd en wijle de keel uit. Bemoeilijkte echte progressie van je talent. Altijd weer die erkenning van oud succes moet een juk zijn geweest. Toch bouwde je slim vervolg op de oude roem die je oeuvre zo kenmerkte. Oud, vertrouwd met nieuw en gedurfd. Taal bleef vervoermiddel en verloederde bij jou nooit. Tot drieletterwoorden verlaagde jij je niet, in tegenstelling tot velen in jouw professsie. Je was behoudend maar waakte voor zure zeurderigheid. Altijd in de tijd, vinger aan de pols en nu en dan vriendelijk oubollig.

Zelfs je oudste programma’s laten zich probleemloos keer op keer beluisteren. Archetypes vervelen nooit en het betere luisterlied natuurlijk ook niet. “..En de één zegt, kom hier, jouw richting is Zuid, en een ander roept Oost, die kant moet je uit. Weer een ander die schreeuwt, luister niet naar de rest. Noord is jouw richting..”.                                                                           

Het ging bij jou vaak over die reis door het leven, een weg vol kuilen en schrammen. Die eeuwige universele twijfel. Doe ik het wel goed, heb ik de juiste keuzes gemaakt? En altijd weer die troostrijke woorden.“Ik ben zo vaak opnieuw begonnen..” werd een lijflied. Een mooie boog over de tijd die je zo treffend bezong en ons allen geldt. Het gekke is dat, hoewel melancholisch, er een ongekend hoopvolle kracht van uitgaat. De “Optocht door de tijd..” mag dan gaan van “..Sjokkesjok” en “..eerst achter dan voor moeders rok..”, het is tevens een ode aan de onversaagbare, onvermoeibare mens die de tredmolen herkent maar daar dapper zijn partijtje meeblaast, “..van heuvel op en heuvel af. Van de wieg tot aan het graf, in de optocht door de tijd”.

We spraken elkaar een paar keer maar altijd veel te vrijblijvend, mijn achting was te hoog om op gelijkwaardig niveau te komen in woord en gedachte.

Laat dat standbeeld in Den Haag maar zitten. Steen of brons zonder stem zegt niets over jou. Vinyl, cassette, cd en digitale media zullen daarentegen altijd blijven getuigen van jouw bijzondere talent. Dag Kees, Dag Bennie, Dag Bram. Dag Paul.