Pensioen

We zaten in een lunchcafé in ‘s Graveland toen ik flarden van een gesprek opving. Zo te horen waren het een vader en een zoon die hier met elkaar hadden afgesproken.

Ik kreeg de indruk dat de vader zijn zoon moed probeerde in te spreken. Het leek over het onderwerp ’pensioen’ te gaan. De zoon maakte zo nu en dan aanstalten om deel te nemen aan het gesprek, maar praatte wat te zacht om verstaanbaar te zijn. Gelukkig voor hem bleek de vader het gesprek te zien als éénrichtingsverkeer waarbij je vooral heel luid spreekt in de richting van een gesprekspartner, die in dit geval toevallig aan mijn kant zat.

“Je moet weten wat je zelf wil”, begon de vader het gesprek.

“En dan kan je zeggen dat vind ik wel leuk of dat vind ik niet leuk.”

“Maar als je niet weet wat je wil dan kan je niet kiezen, snap je?”

“Maar bepaal voor jezelf wat je wil.”

De vader bestelde nu op luide toon twee uitsmijters en vervolgde zijn gesprek:

”We zaten in Curaçao in een restaurant en daar werden we bediend door een Nederlandse jongen.”

“Belangrijk is dat je voor jezelf bepaalt.”

“Als jij naar Curaçao zou willen bijvoorbeeld.”

“Dan ken ik iemand die daar vaak is.”

De vader leek nu iets te vertellen over het fenomeen pensioen. “Mijn pensioenopbouw zit wel goed” of iets dergelijks.

“Maar jij hoeft daar nog niet over na te denken.”

“Jij hoeft je daar niet druk over te maken.”

“Lekker genieten!”

Blijkbaar had de zoon net iets terug gefluisterd en gevraagd hoe dat dan werkte, pensioen opbouwen, want de vader antwoordde nu licht geïrriteerd: “Nee, jij bouwt nog geen pensioen op, alleen stufi.”

Het gesprek was nu blijkbaar afgelopen, want de vader stond op, deed zijn jas aan, vroeg om de rekening en wandelde al richting de uitgang. “We gaan”, zei hij.

Zijn zoon wandelde achter hem aan.

cc-foto: Firdaves