Pieter Omtzigt, Messias met een burn-out

Pieter Omtzigt stopt. Niet tijdelijk, niet om even bij te komen, maar echt.

Geen Kamerlid meer. Geen partijleider. Geen Messias. En het is Goede Vrijdag.

De symboliek ligt voor het oprapen. De man die op het schild werd gehesen door een volk dat hunkerde naar rechtvaardigheid, bezweek onder het gewicht van de verwachtingen. Hij wilde het anders doen. Eerlijker, menselijker, transparanter. En dus kreeg hij twintig zetels en de ondankbare taak om het systeem van binnenuit te repareren. Het systeem waarin hij zelf vastliep.

Maar het systeem verander je niet zomaar. Niet als je om je heen vooral cynisme, scoringsdrift en draaideurpolitiek vindt. Niet als je je heil moet zoeken bij partijen die jouw kernwaarden liever opeten dan omarmen.

Hij sloot een coalitie met de PVV. Dat deed pijn bij wie in hem geloofde. Maar misschien deed het hemzelf nog wel het meeste pijn. Want daarna werd het stil. Ziekte. Terugtrekking. Een man die langzaam besefte dat ook idealen grenzen hebben.

Vandaag valt hij, zachtjes, van zijn sokkel. Geen drama, geen gevecht. Alleen een conclusie: het lukt niet. Niet in deze politiek. Niet in dit tempo. Niet in deze werkelijkheid waarin principes vaak het onderspit delven tegen de rekensom van macht.

Jezus kwam terug, op Paaszondag.

Laten we hopen dat Pieter zichzelf dat bespaart.

Veel sterkte, Pieter. Echt.