Plasterk, hou op met je morele goochelarij

Ronald Plasterk is boos. De media zijn partijdig. Hamas is de duivel. Israël doet z’n best. En iedereen die daar vraagtekens bij zet, die empathie voelt bij de beelden uit Gaza, wordt door hem alvast half beschuldigd van antisemitisme. Echt, Ronald?

Wat Plasterk hier doet, is geen analyse. Het is morele goochelarij met bloed aan de handen. Een verhaal vol halve waarheden en verdachtmakingen aan het adres van mensen die hun geweten nog gebruiken. Hij schuift moeiteloos over duizenden dode en gewonde kinderen heen om te herhalen dat Israël “zich verdedigt”. Hij noemt het bombarderen van vluchtelingenkampen een “propagandaoorlog van Hamas”. Alsof die lichamen daar expres liggen voor de camera’s. Alsof verwoeste ziekenhuizen, scholen en VN-noodopvanglocaties vooral een mediaprobleem zijn, en geen menselijk drama.

Zijn redenering is ziek. Want wie zo redeneert, zegt eigenlijk: Israël bombardeert geen burgers, Hamas laat ze opzettelijk sterven. Israël is geen bezetter, maar een slachtoffer met gevechtsvliegtuigen. En de beelden van verwoeste straten vol puin en ledematen? Die zijn volgens hem niet tragisch, maar verdacht.

En dan de vraag waar je maag van omdraait: “Hoe moet Israël Hamas dan ooit verslaan?” Alsof hij zich hardop afvraagt hoeveel doden er nog nodig zijn. Tien-, twintigduizend extra? Wat maakt het uit. Volgens de gezondheidsautoriteiten in Gaza – waarvan de cijfers worden overgenomen door de Verenigde Naties, het Rode Kruis en UNICEF – zijn er sinds oktober meer dan 35.000 mensen omgekomen, onder wie duizenden kinderen. Gaza heeft inmiddels het hoogste kindsterftecijfer ter wereld. Meer dan een miljoen mensen zijn op de vlucht in een gebied waar geen veilige plek meer is.

Israël zelf stelt ondertussen dat het “14.000 Hamas-strijders heeft uitgeschakeld”. Vraag je hoeveel kinderen er samen met hen zijn omgekomen? Dan is er ineens geen enkel cijfer beschikbaar. Alleen stilte. Het ene getal is blijkbaar politieke winst, het andere een vervelende bijzaak.

Maar Plasterk zoekt nog steeds naar een militair einddoel, alsof dit een bordspel is. En dan klaagt hij over framing. Over gebrek aan objectiviteit. Serieus?

Kom op, Ronald. Jij weet ook wel dat dit geen eerlijke analyse is, maar een eenzijdig betoog met oogkleppen op. Je roept om objectiviteit, maar wat je schrijft lijkt verdacht veel op een persbericht van het Israëlische leger. Je klaagt over framing, terwijl je hele stuk gebouwd is op verdraaide tegenstellingen en emotionele chantage. Jij, die altijd zo prat gaat op wetenschap en feiten, zou beter moeten weten: als je verhalen vertelt zonder de hele werkelijkheid te laten zien, noem je dat geen journalistiek. Dat noem je propaganda.

En dan de volgende truc: hij beweert dat niemand het meer heeft over de gijzelaars van 7 oktober. Een loze kreet. Hun verhalen zijn verteld, in Israël én daarbuiten. Maar blijkbaar telt aandacht alleen als het Plasterk goed uitkomt.

Wat Plasterk doet is niet het verdedigen van Israël. Het is het wegzetten van iedereen die opkomt voor het Palestijnse leed als onbetrouwbaar, als anti-Joods, als gevaarlijk. Alsof mededogen een dreiging is. Alsof wie beelden van stervende kinderen niet kan wegkijken, ineens aan de kant van de terreur staat.

Hij vraagt niet om nuance. Hij eist stilte.

Ronald Plasterk mag zichzelf een intellectueel vinden. Maar dit stuk is geen denkoefening. Dit is een morele afgang in driedelig pak.