Politie weigert mijn aangifte tegen haatzaaiend PVV-spotje

Zojuist belde ik politie Haaglanden om aangifte te doen van het filmspotje ‘Islam is dodelijk’ van de PVV: bij welk kantoor ik het beste terecht kon om niet lang te hoeven wachten? “U kunt niet zo maar binnenlopen om aangifte te doen, mevrouw”, zei Martine van Politie Haaglanden. “Dan loopt u het risico dat u heel lang moet wachten of misschien wel helemaal niet wordt geholpen. U moet een afspraak maken.” Daarna wilde ze weten waar ik aangifte van wilde doen. “Groepsbelediging,” zei ik. “En aanzetten tot haat.” Martine wilde er meer over weten, hoe ik daarbij kwam. Nou, dat spotje van de PVV natuurlijk: ‘ islam is dodelijk ’. Dat is groepsbelediging (artikel 137c Sr) en aanzetten tot haat (art. 137d Sr).

Martine had daar net iets over gelezen – een briefing van de landelijke afdeling Communicatie van de Nationale Politie. Of ik even wilde wachten, dan las ze het na. Binnen 20 seconden was ze terug: “Daar nemen we geen aangifte van op, mevrouw. Het spijt me. De strafbaarheid van dit verhaal lijkt er nog niet te zijn.”

Dat begreep ik niet helemaal, omdat de politie verplicht is om aangiftes op te nemen en het Openbaar Ministerie (OM) over de strafvervolging gaat. Dus vroeg ik: “Wat bedoelt u?” Martine antwoordde: “De politie is van de strafvervolging. Iets moet dan wel strafbaar zijn. De PVV kijkt natuurlijk wel uit.”

Of Martine het spotje van de PVV gezien had? Neen, dat had ze niet. Ik vertelde haar over ‘jodenhaat’,  en ‘christenhaat’ en ‘islam is dodelijk’ dat bloedrood uit die woorden druipt – voor alle leeftijden zichtbaar, prime-time op de tv. Ja, dat was inderdaad heel heftig. Maar ja, het was het getoetst en “het lijkt nu nog niet strafbaar”, herhaalde Martine. Aangifte doen zat er dus niet in. Sorry.

“Maar daar heb ik toch recht op?” sputterde ik. Zeker, dat had ik. En ik mocht altijd langs komen, zei Martine: “Maar dan wordt er geen aangifte opgenomen. Dan wordt het een mutatie. En daar wordt niets mee gedaan.”

Uiteraard mocht ik altijd bellen om een vinger aan de pols te houden. Misschien was er in de tussentijd iets veranderd. En wellicht kwam er ook iets op de website van Politie.nl te staan. “We blijven natuurlijk wel wakker,” verzekerde Martine. Dat was een hele geruststelling.

Zo. Nu ga ik aangifte doen.

 

Enkele uren geleden belde ik het telefoonnummer 0900-8844 van de Nationale Politie om te vragen bij welk politiebureau ik het beste aangifte kon doen tegen het campagnefilmpje ‘ islam is dodelijk ’ van de heer Wilders (PVV). Neen dat kon niet, zei Martine van Politie Haaglanden. In een briefing van de afdeling Communicatie van de Nationale Politie had ze net gelezen dat het filmpje “nu nog niet vervolgbaar lijkt”.  Dat vond ik een wonderlijke mededeling. De politie is toch verplicht om aangifte op te nemen? Dus schreef ik een stukje en klom op de fiets.

Bij bureau Jan Hendrikstraat was het rustig. Er zat niemand te wachten. De balie was leeg. Het licht in het verhoorkamertje naast de voordeur was uit. Wel stroomde er een rij dienders naar buiten. Het was half vijf. De dienst zat erop. Een vriendelijk hoofd gluurde om een hoekje van de deur naar het achterliggende kantoor: “Waarmee kan ik u van dienst zijn?” Ik vertelde dat ik aangifte wilde doen van haatzaaien en groepsbelediging. “Oh”, zei het hoofd en stapte volledig in beeld. “Heeft u een afspraak?” Neen, zei ik en zweeg. Het leek onverstandig te vermelden dat ik al had geprobeerd om een afspraak te maken en door zijn collega Martine van 0900 8844 was afgepoeierd – zogezegd omdat de politie landelijk had verordonneerd dat aangifte van Wilders’ campagnefilmpje niet mogelijk is. Bovendien was ik wel benieuwd naar wat deze politie-agent zou zeggen.

“Dan gaat het heel lang duren”, antwoordde de man. Het speet hem zeer. “Dat geeft niet”, zei ik. “Ik heb de tijd.” En klopte op mijn jaszak ten teken dat ik voor de zekerheid een boterham had meegenomen. “Er is al iemand die daarover aangifte doet”,  zei de agent onverstoorbaar. “Ik heb geen capaciteit. En morgen ook niet. En overmorgen ook niet. U moet een afspraak maken.” “Ach, zou u voor me willen kijken of er bij een ander bureau misschien ruimte is?” vroeg ik, vastbesloten om me niet zo makkelijk te laten afpoeieren als destijds bij mijn poging tot aangifte van de gephotoshopte lynchbeelden met Sylvana Simons, bungelend in een boom. “Bureau Heemstraat misschien?” Twee goudeerlijke dienderogen keken me verdrietig aan: “Dat weet ik niet. Volgens mij gaat bureau Heemstraat nu dicht.” “Ach, zou u ze even voor me willen bellen? Voor de zekerheid?”

Het ging niet van harte, maar de agent slofte naar achteren. Daar bleef een poosje stil – zo stil dat ik om het hoekje keek of hij misschien van de aardbodem verdwenen was. Dat was hij niet. Hij stond achter een bureau, met de telefoon in de hand en sprak mij vriendelijk toeknikkend in de hoorn: “Ja, hallo… met Richard… Zijn jullie open?… Ah, tot tien uur… Hebben jullie capaciteit?… Oh, helemaal vol… Ok, bedankt.”

“Daar kan het ook niet”, zei de agent toen hij weer achter de balie stond. “Geen capaciteit.” Hij pakte een blaadje papier en schreef er iets op. Een telefoonnummer: 0900 8844. “Alstublieft. U zult zelf moeten bellen om een afspraak te maken. Daar hebben ze een agenda en kunnen ze u precies zeggen hoe laat bij welk bureau ze plek hebben om aangifte te doen.”

Dat had Martine niet gezegd. Ik bedankte voor de informatie, vouwde het papiertje op en liep het politiebureau uit. Bel voor de volgende ronde.

 

Binnen 7 rimpelloze minuten heb ik zojuist via 0900 88 44 een afspraak bij de politie gemaakt: morgen om 11.00 uur mag ik aangifte doen van het campagnefilmpje van Wilders bij een bureau naar keuze. Ze vroeg niet eens waarvan dan. En: “Neen u hoeft niet te wachten.”