Politiek ontheemd

Opkomen voor mensen is de drijfveer die zich in mijn leven heeft vertaald in vakbondswerk en politiek werk. Op basis van het ruime begrip “eerlijk delen” naar mensen luisteren en ze een stem geven. Eerlijk delen van kennis, macht en inkomen.

Deze basisgedachte geeft vorm aan hoe je naar de wereld kijkt, naar de positie van mensen in de maatschappij en hun eigen leven. Motiveer en ondersteun mensen met het vergaren van kennis en kunde om vorm te geven aan hun leven en de wereld om hen heen, boor bronnen aan die er al zijn. Noem het emancipatie of, wat meer ouderwets, verheffing. Er voor zorgen dat mensen onderbouwd mondig worden. En dat ze dat samen doen, dat ze weten en voelen dat ze niet alleen staan. Solidariteit.

Een prachtig voorbeeld daarvan is het afdwingen van het plan “Groen Staal” door de werknemers van Tata. Waar werknemers niet alleen het financiële gewin van het bedrijf voorop stellen, ook de maatschappelijke positie. Het zegt ook iets over de trots op het werknemerschap binnen het bedrijf. 

Met een dergelijk wereldbeeld ben ik welhaast vanzelfsprekend binnen de PvdA uitgekomen, al heel lang geleden. De sociaaldemocratie werd me met de paplepel ingegoten. Waar ik vandaan kom, speelt vanzelfsprekend een rol bij m’n sociaaldemocratische instelling. Een beetje vanuit de gedachte dat je het verhaal van je afkomst met je mee neemt. Het is een van de vormende pijlers. Naast hetgeen het leven jezelf leert en waar je naar op zoek gaat.

Afgelopen periode werd bekend dat het landelijk bestuur van de PvdA voornemens is de partij op te doeken en samen te gaan met GroenLinks. Men gaat een dergelijk besluit aan de leden voorleggen. Het heeft er alle schijn van dat de leden dit besluit zullen nemen. Slechts op basis van electorale motieven: samen zijn we groter en komen we dichter bij de macht. Een motivatie op basis van de waan van de dag, zonder dat de beginselen, de ondergrond, de pijlers zijn besproken en vastgesteld.

De mensen waar ik me betrokken bij voel, stemmen geen GroenLinks. Ook de PvdA is een deel van deze kiezers kwijtgeraakt. Ook ik heb tijdens Rutte 2 getwijfeld of ik er nog bij hoorde, bijvoorbeeld bij de afbraak van de sociale werkvoorziening. Ik ben gebleven, omdat ik een politiek thuis voor mezelf nodig achtte. Ook vanuit de gedachte dat we een deel van de mensen weer aan ons zouden kunnen binden. Dat idee heb ik niet los gelaten, als we maar in de buurt van die mensen blijven als sociaaldemocraten. Met ze in gesprek blijven.

Een fusie met GroenLinks blokkeert in mijn ogen het gesprek met de mensen, waar ik voor op kwam en nog steeds kom. Een ander op bevoogdende wijze vertellen wat goed voor hem is, leidt niet tot debat of binding. De paternalistische houding doet de ruimte voor een gesprek verschrompelen. Er bekruipt me een gevoel van in de steek laten.

Voor de duidelijkheid: ik neem geen afstand van een noodzakelijke groene agenda. Een sociaaldemocratische partij zorgt er voor dat er draagvlak is voor die agenda. Zie Tata.

De waan van de dag kan ook op een andere manier bediend worden. Er zijn andere manieren om een links blok te vormen. Dat hebben we eerder meegemaakt en het was succesvol. Linkse samenwerking op basis van een Links Alternatief voor het regeringsbeleid. Daar heb je geen fusie voor nodig. En dan kunnen meerdere centrum- én linkse partijen daaraan meedoen.

Een fusiebesluit van de PvdA in juni maakt me nu wel politiek ontheemd.