Politieke strijd om dierenstem escaleert

Voor de twee dierenpartijen lijkt activisme vooral een spiegeltje aan de wand: wie kan zich het beste profileren als dé dierenrechtenactivist van het land? Tegelijkertijd steken ze de draak met organisaties die stap voor stap dieren een beter leven proberen te geven, een njet voor samenwerking met andere organisaties, boeren, bedrijven, supermarkten en wetenschappers. Symboliek en eigen gelijk lijken belangrijker dan vooruitgang - en dat betalen de dieren nog steeds met hun leven.

Partijen zitten in een zelf gekozen radicale hoek. Ze prediken vooral voor hun parochie en niches, alsof iedereen direct vegan moet leven en zo heilig is - een utopie die geen kans van slagen heeft. In plaats van betere en praktische oplossingen te zoeken, blijven ze moraliseren en idealiseren, los van wat haalbaar en aanvaardbaar is binnen samenleving.

De zelfverklaarde moreel verhevenen binnen de partijen voeren vooral een theoretische, ideologische strijd. Niets van elkaar en anderen stimuleren, ze blijven ze verstrikt in hun eigen 'idealen'.

 Daadwerkekijke vooruitgang voor bijvoorbeeld de dieren in de veehouderij vraagt samenwerking en concrete maatregelen: veel meer ruimte, toegang tot buiten en de mogelijkheid om natuurlijk gedrag te vertonen, evenals goede voeding en gezondheidszorg. Met als uitgangspunten de intrinsieke waarde en integriteit van dieren. Een nee, tenzij-principe. We blijven van dieren af. Dieren hebben recht op hun rechten, net als het menselijke dier. 

We zien ook een rare verschuiving in aandacht. De moederpartij Partij voor de Dieren blijkt zich steeds meer op menselijk leed bij conflicten te richten, terwijl ze ooit is opgericht om op te komen voor de rechten van dieren. Onder de huidige partijleider - met fanatieke aanhang - is er een verandering van narratief, aandacht en stijl. Wat hebben wilde, gezelschaps-, proef-, vermaak- en veehouderijdieren aan deze polarisaties?

Vrede voor Dieren is deels het antwoord: terug naar de basis in het opkomen voor de miljoenen dieren. Het klinkt poëtisch: een partij die radicaal voor vrede predikt. Daar kun je moeilijk tegen zijn. Maar achter het verheven dogma schuilt wel wat naïviteit en ook hier politieke ijdelheid. Het credo: wapens neerleggen, praten, hopen op een staakt-het-vuren. In de praktijk betekent dat dikwijls machteloosheid en overgave. 

Zonder verdediging nodig je agressors uit. Rusland zou Oekraïne opslokken, Hamas Israël uitdunnen, Israël ook weer Gaza, jihadisten kalifaten vestigen, China Azië binnenwandelen. In die chaos lijden natuurlijk ook dieren en verdwijnen leefgebieden. Dat wil in vredesnaam toch geen vredespartij?

Want zonder veiligheid is er geen natuurbeheer, geen bescherming van bossen en weides, geen toekomst voor soorten.

Pacifisme en oorlog zaaien ook nog eens verdeeldheid binnen de dierenbeweging. In plaats van resultaten te boeken, zoeken ze hun eigen gelijk. Prediken en splijten, helpt niemand. Wie echt geeft om dierenwelzijn, weet dat samenwerken noodzakelijk is en blijft. Binnen en buiten de Partij.

De hypocrisie is inmiddels groot binnen de moederpartij. De Partij voor de Dieren is veranderd in wat ironisch de “Partij voor Meloenen en Verkleedpartijtjes” kan worden genoemd. Lange neuzen trekken door de partijleider, het steeds over een aantal mensen-kwesties hebben - op verbitterde toon - en het dierenleed is naar de achtergrond verdwenen. Wat is er aan de hand?

Waar ooit dieren centraal stonden, draait veel nu om symboliek, obsessies en ideologische correctheid. Discussies over iinternationale thema's omineren het denken, terwijl miljoenen dieren - varkens, kippen, koeien, konijnen - dagelijks worden uitgebuit. Idealistische symboliek vvervangt succesvolle verandering voor dieren. 

Juist de PvdD zou prioriteiten moeten blijven stellen in een politieke arena waar het 95 van de 100 keer over belangen van mensen gaat. Dat doen ze steeds minder. 

Dieren, soorten, natuur, milieu, biodiversiteit, klimaat, de aarde, we horen er links en rechts nog weinig van in deze verkiezingsstrijd. Wel over wonen, banen, oorlogen en migratie. Belangrijke onderwerpen, maar juist voor iets van evenwicht moeten groene partijen (ook gij, GroenLinks en D66) de focus houden op de duurzame en ecologische standpunten en missies. Maar zeker de PvdD. Dat doen ze niet, de partij lijkt verdwaald in het grote mensenbos. 

Zo torpederen zij hun eigen agenda en kiezen de leiders ook nog eens voor polarisaties in debatten. In plaats van bruggen te bouwen (voor mensen en andere dieren), kiezen ze voor verdeeldheid en eigen gelijk. 

Met of zonder wapens, wel in aanwezigheid van hardere acties met plantaardige taarten, tomatensoep en meloenen. Waar zijn de idealen toch verloren gegaan en is het interne navelstaren en aandacht voor voornamelijk mensen begonnen? 

Voor deze partijen is politiek activisme nu vooral een manier om te laten zien hoe goed ze zijn. De dieren die werkelijk lijden merken daar niets van. Geen centimeter welzijn komt dichterbij. Het gaat om het imago, niet om dieren.  

Mag het weer primair over dierenrechten en dierenwelzijn gaan? Niet alleen op Dierendag met een leuke actie, maar dagelijks omdat weinig anderen dit verborgen leed van dieren zien? Er is namelijk iedere dag overal in de wereld, 24/7, een wrede oorlog gaande tegen dieren.

Wie kiest voor Vrede voor Dieren of de Partij voor de Dieren volgt, kiest op dit moment meer voor vermeende morele superioriteit dan voor dierenbevrijding. 

Met verhitte discussies over gebroken geweren of levering van hele wapens. Dieren betalen de prijs van dit slechte ego theater met hun leven. 

De vraag is simpel: kies je voor symboliek in kleuren en voor filosofische discussies over hoeveel wapens er wel of niet toelaatbaar zijn of zijn er de acties met daadwerkelijk opkomen voor dieren?

Dierenwelzijn mag niet worden opgeslokt door naïviteit en dogmatisme. Wie echt geeft om dieren, weet dat verdediging van mensen en ecosystemen hand in hand gaat met bescherming van dieren. Zonder macht en realisme blijft vrede een illusie. Zonder actie en bescherming worden idealen van vandaag de tragedies van morgen. 

Wie dieren op plek zoveel zet en meegaat in het antropocentrisme waarbij mensenbelangen en mensenproblemen steeds vaker op de plekken 1 tot 100 staan moet nadenken of er geen verraad gaande is richting de ideologie, de dieren en zichzelf. De haan kraait niet eens meer drie keer, de haan is een kopje kleiner gemaakt door eigen toedoen. 

De conclusie is duidelijk. Wie voor Vrede voor Dieren stemt, kiest voor pacifisme en overgave (maar gaat misschien wel terug naar de basis). Wie de Partij voor de Dieren volgt, kiest steeds vaker voor illusies en symboliek voor mensen (maar wel binnen een al bestaande macht). 

Wie werkelijk geeft om dieren, kiest misschien beter voor realisme, veiligheid, en concrete acties voor welzijn en rechten van alle dieren. Is Dierenbevrijding zonder verzet eigenlijk wel mogelijk?

De twee huidige vechtende partijen veroorzaken zoveel schade aan de wezenlijke doelen dat de vijanden van dieren nog steeds vrij spel hebben. Het is te hopen dat ze ooit tot inzicht komen - voor de dieren die ze zogenaamd beschermen. Of beschermen ze vooral hun grote ego-idealen?

Misschien kunnen pro-dieren geluiden van andere partijen luider tot ons komen. En kunnen dierenpartijen tot rede geraken en weer gaan samenwerken waarbij het dier centraal staat. Er is namelijk een verschrikkelijke uitbuiting van dieren gaande.

In ieder geval eten wij vanavond plantaardig (altijd) en dat zou u ook kunnen en moeten doen. Daar hebben dieren namelijk iets aan.