Pontificale poppenkast

Wie dit jaar de winst pakt, is spannend. De spanning stijgt, de vlaggen wapperen, en de experts buitelen over elkaar heen. Al weken circuleren lijstjes: wie heeft de meeste steun? Wie spreekt het meest tot de verbeelding? En wie verschijnt te vaak in beeld om géén kanshebber te zijn?

De bookmakers zijn er maar druk mee. Italië stijgt, Spanje zakt, Frankrijk blijft stijlvol maar mysterieus. Zelfs een Zuid-Europees land dat zich jaren had teruggetrokken duikt plots weer op in de geruchten. Al weet niemand zeker of dat binnen de regels valt, maar zo werkt het spel.

Stijl doet ertoe. Wit is dit jaar populair. Met goudaccenten en net dat vleugje tijdloze ernst. Degelijkheid telt, maar zonder flair lig je eruit. Eén kandidaat zou tijdens de openingsronde een gracieuze buiging op gepolijst marmer gemaakt hebben, puur op souplesse. Dat blijft hangen.

En politiek? Natuurlijk speelt dat mee. Zuiden steunt zuiden. Het noorden kijkt afwachtend. Bondgenootschappen, rivaliteiten, eeuwenoude afspraken die nét geen regels zijn. En die Duitse kanshebber, met dat brilletje, zou een fabelachtige toespraak hebben gehouden in foutloos Latijn. De aanwezigen applaudisseerden in stilte. Omdat dat gepaster was.

De spanning is te snijden. Alles live uitgezonden via obscure kanalen, letterlijk en figuurlijk. Voor wie weet waar te kijken, is het spektakel adembenemend: ingetogen, maar loeispannend. Er zijn zelfs souvenirs: miniatuurstandbeelden, ringen, witte petjes. De fans gaan er massaal voor.

Dan, op het moment suprême, de stilte. De ogen omhoog.
Rook… Wit…
En daar was hij dan. De onbetwiste winnaar!

Geen lasershow, geen gescripte emotie, geen replay vanuit vijf hoeken. Alleen een man in een witte jurk (met rood-goud borduursel, een beetje ordinair), die op een balkon stond te kijken alsof hij net de huissleutels van een wereldmacht had gekregen. Wat feitelijk ook zo was.

Zijn artiestennaam? Leo XIV. Zijn echte naam? Robert Francis Prevost. Uit Chicago, geboren in 1955, als het Vaticaan een boyband was, was hij de ervaren bas met een soloplaat. Voormalig prefect van het Dicasterie voor Bisschoppen, wat klinkt als iets uit Star Wars maar betekent dat hij jarenlang de baas was over wie er bisschop mocht worden. Met andere woorden: hij zat al aan de knoppen voordat hij überhaupt op het balkon verscheen.

En het mooiste? Geen enkel strafblad. Geen 34 veroordelingen. Geen enkel schandaal waarin de woorden ‘betaling’ of 'misdienaartje' voorkomen gevolgd door een gênant bedrag. Zelfs geen schimmige vastgoeddeal in een buitenwijk van Jeruzalem. Het voelt bijna verdacht, zó schoon.

Hij begon met "Vrede zij met u", in twee talen, uiteraard. Spaans (zijn tweede taal) en Italiaans (de huisstijl). Geen ‘Make Heaven Great Again’, geen ‘Ik alleen kan het fixen’, geen verwijzing naar een Netflix-docu over zichzelf. Gewoon vrede.

En toch, charisma. Want hoe vaak krijg je een paus uit Amerika met de naam van een Romeinse keizer en de glimlach van een man die weet dat hij net de meest absurde sollicitatieprocedure ter wereld heeft gewonnen? Geen afterparty, maar wel een eeuwenoud ambt. En voorlopig geen exitpolls.

Alleen Leo XIV. En 1,3 miljard volgers, zonder TikTok...