Pornotel

Sommige hotelkamers zou men een menselijk karakter kunnen toedichten. Kenmerken als licht ongemakkelijk, enigszins sleets of niet optimaal georganiseerd illustreren de mate van comfort en kennen een zekere huiselijke charme. Een sfeer die men buitenshuis uiteraard niet zoekt maar waar de argeloze reiziger onbedoeld in verzeild kan geraken. Eerder bezong ik al mijn liefde voor de hotelkamer; de povere uitvoering of juist de opulent ingerichte uitvoering. Nu maak ik u echter graag deelgenoot van mijn observatie aangaande een hybride vorm zoals men, míts bedoeld als filmset in een heel bepaald genre, zelden ziet. 

Consequent doorgevoerde wansmaak blijft natuurlijk een bron van eeuwige vreugde, maar hoe noemt men nu het verschijnsel waar die wansmaak ook nog eens wordt doorsneden met stijlbreuken? Edelkitsch? Was dit een hotel of dwaalde ik tussen de decorstukken van een zeventiger-jaren Tirodeljodelpornofilm?

Het logo van hett hotel deed een klassiek Engelse mansion vermoeden en dus deed de anonieme pui in een zijstraatje de hotelgast even twijfelen aan de gekozen route.’False advertising’ is de meedogenloze term die hier sprekend werd gemunt. Eenmaal door die anonieme entree gestapt ontvouwde het wonder zich in al zijn glorie. Zoveel zwart leder, donker hout, goudmessing en fake-kristal deed de gedachten teruggaan naar beelden van die fameuze Amsterdamse club die helaas lang geleden teloor ging. De bemiddelde zakenman die zich daar, omringt door vrouwelijk schoon, in het schuimbad liet zakken zal hier ongetwijfeld een instant deja vu beleven.

'Boutique-Hotel' is een fenomeen dat vooral de laatste tien jaar opgang doet.  Een omschrijving die smaak, design en een zeer variabele aankleding per kamer belooft. Tegelijkertijd ook een wankel paraplu-begrip waar door hotels op de meest uiteenlopende wijze vorm aan wordt gegeven. Hier hadden mijn gastheren zich het begrip toegeëigend op een wijze die culmineerde in een interieur dat u in uw meest beschonken fantasie nog niet bij elkaar had kunnen dromen. Een vrolijke dagmerrie van duizend-en-éen-nacht, heel in de verte vervlochten met ‘English countryhouse’ én een uit de hand gelopen Belgische vlooienmarkt. Het enige dat hier ontbrak was het lampje met vet lederen veter en ‘het jongetje met de traan’. Kopieën van van fake-kopieën van Monet overal. En daar dan een kopietje van.

Op z’n ouderwets Hollandsch; een-bij-elkaar-gesprokkeld-zooitje dus. Niet ongezellig, maar een verblijf met gegarandeerd niet-slaap-garantie, en dat komt niet door die dunne scheidingswandjes waardoor u de buren bij dag en dauw een kletterende douche hoort nemen. Die douchecabine bevond zich ook in een vervreemdende stijlenpotpourri van écht (witgeverfd) houten gebint, échte Villeroy en Boch-wastafel gevat in een triplex Ikea-badkamermeubeltje. Zilver gespoten bakstenen muren en met goudmessing afgebiesd fake-marmer omsloten het geheel. Wringend comfort van een douchedeur die nét de rand van het wasmeubel raakt waarna u handdoekdroog nét de draai tussen badkamerdeur en toiletpot niet haalt. Wederom, gegarandeerde gniffelgarantie bij het opstaan.

Hoogpolig tapijt en een vettig reliëfbehang met bloemmotieven, uitgevoerd in betoverend koper. Lullige Hollandse landschapjes gevat in barokke lijsten, en een gigantisch zwart oog van de lcd-tv dat dwars tegen de muur zat geschroefd. Plastic lichtknoppen deden de kroonluchters met fake-kristal, dat geen glas maar kunststof bleek te zijn, oogverblindend schitteren. Zowel in de kamer als in de badkamer glorieërden deze gedrochten als onbetwist middelpunt van de totaalbeleving. In deze praalkamer had omni-artiest Jeff Koons ongetwijfeld graag zijn natte jeugddromen uitgeleefd.                                                                         

Kamers die maar blijven verrassen. Wat een genot deze rococo-, horror-, porno-, English cottage komedie. Zo stijlloos dat het weer stijlvol wordt. Uiteraard spreekt men al gauw van ‘stijlloos’ waar het niet de eigen smaak betreft maar hier betraden we schemergebied als men zich bij het gebodene besefte dat die ánder in het geheel geen keuze had kunnen maken. We mogen dan gerust spreken van ‘wansmaak’. Het aanvankelijk als notenhout-gestoken kastje herkende meubeltje bleek, evenals het bureau, een wonder van gefineerd spaanplaat en was 'verfraaid' met uitbundige krullen en ander buitenissigs uit de pruikentijd (E.e.a. uiteraard geflankeerd door het obligate aluminium mini-afvalemmertje waar precies één prop papier in past).

Wat zou ik graag eens dwalen door de toonkamers van de ondernemer die in dit soort interieur voorziet. De verkoopgesprekken aldaar zullen om door een (fake-)gouden ringetje te halen zijn. Ongetwijfeld hilarisch van ingehouden lyriek en non-conversatie.
“Louis Quinze? Is dat die voetballer?”
“Ja mijnheer”.              

Heeft u wel eens in een bed geslapen dat op een holle vloer staat waardoor u daar gedurende de nacht langzaam uit rolt en waar de enige optie is dan maar een beetje naar het midden te manoeuvreren?                                             Hier overigens geen enkel probleem daar de monsterlijke proporties van dit adembenemende kolos, met een gecapitonneerd hoofdeinde waar een beetje bordeel jaloers op zou zijn ( uiteraard ook hier ruim bedeeld met grote, houten sierkrullen), het ongemak ruim compenseerde. Dat het geheel aan éen kant tegen een schuine wand staat geparkeerd waardoor uw partner alleen via uw kant het eiland kan verlaten neemt u in een dergelijke enscenering natuurlijk op de koop toe.

Hoewel ik u kan verzekeren dat dergelijke hotels écht bestaan moet ik een uiterste terughoudendheid betrachten deze locaties met u te delen. Uw bulderende lach zou u maar uit de zo heilzame slaap houden (en nee, het staat niet in Dubai).