Prijs

In mijn gebarricadeerde coronahuis danste ik tussen de meubels door. Ik ontweek hier en daar een bos bloemen, maakte een koprol op de bank. Zo vierde ik dat mijn roman De achtste dag was onderscheiden met de tweejaarlijkse Anton Wachterprijs voor het beste prozadebuut.

Terwijl ik uitgelaten op mijn telefoon scrolde, stuitte ik op een bericht van Human Rights Watch dat me zomaar teleporteerde naar Benin. Ik stopte abrupt met dansen en liep behoedzaam over de stoffige rode aarde van West-Afrika. Op de grond lagen mensen op dunne matjes. Een enkeling kwam omhoog om me zijn enkel te tonen: kijk dan, de afdrukken van mijn kettingen staan nog in mijn vlees.

Niet alleen in Benin, maar in zo’n zestig landen ter wereld worden mensen met een psychische aandoening geketend, meldt het bericht van Human Rights Watch. Ik weet het, want ik heb het zelf gezien toen ik in 2015 met het Liliane Fonds in Benin een opvanghuis voor ex-geketenden bezocht.

Het huis werd gerund door een dappere man met het postuur van een bokser die luisterde naar de naam Grégoire Ahongbonon. In zijn truck doorkruiste hij het land om ‘gekken’ los te knippen van boomstammen waar ze vaak al jarenlang aan vast lagen. Hij bevrijdde weggemoffelde kinderen uit hondenhokken. Soms nam hij zo’n verstotene met boomstam en al mee, als het te gevaarlijk was de ketens ter plekke te verbreken.

Gregoire zat nu in mijn hoofd en ging niet meer weg. Hij gaf de mensen een dak, medicijnen, en het belangrijkste: waardigheid. De familie legde hij uit dat het hondenkind niet bezeten was door de duivel, maar een ziekte had. Soms werkte de behandeling zo goed, dat de patiënt kon gaan werken.

Deze week worden de Nobelprijzen uitgereikt. Ik ken wel een kandidaat. Stuur alle bloemen van de wereld naar Gregoire.