Recenseren doe je zo

“Maar ik kan niet genoeg benadrukken (ziet u, Philip Diederik Verdonck Huffnagel, hoe op de eerste plaats in de zin ‘maar’ staat en geen ‘echter’?) hoezeer het een luidruchtige, egomanische kankermongool is. Luidruchtig want ik kan niet om hem heen met zijn (televisie-) interviews en egomanisch omdat alle autofictie-schrijvers egomaniakken zijn. Hij is tevens werkzaam als een vrouwenhatende misbruiker met een sub/dom-snapchatharem, terwijl hij zich voordoet als een progressieve, feministische, in contact-met-zijn-gevoelens-achtige man. Het is juist dat type poseur, dat type man waar vrouwen elkaar altijd voor waarschuwen; mannen die opzichtig Joan Didion lezen, graag zinnen beginnen met ‘het probleem is denk ik’. En in de spiegel oefenen op een begripvolle knik boven een Shirly Temple. Het vrouwen haten; ach, dat overkomt iedereen wel eens, zelfs de vrouwen zelf. Wat de meeste mensen dan weer minder vaak overkomt is recensenten in veertienduizend woorden uitleggen waarom ze niet kunnen lezen- een standpunt waar ik bijna altijd mee in zou stemmen, behalve in het geval van Philip Diederik Verdonck Huffnagel.”

Behoudens het gebruik van een krachtterm als ‘kankermongool’ een briljant stukje literaire scherpslijperij waar het Amsterdamsch Studentenweekblad Propria Cures sinds 1890 patent op heeft.

Sinds de dood van cineast/veelschrijver Theo van Gogh is dit instituut het laatste bolwerk waar werkelijk ongebonden en ironisch ongezouten kritieken verschijnen over alles, iedereen en God en z’n moeder. Hoogst vermakelijke en vaak ook verrassend ter zake kundige beschouwingen uit een schrijverspoel waar eerder illustere namen als Godfried Bomans, Renate Rubinstein, H.U. Jesserun d’Oliveira, Adriaan Jaeggi, Guus Luijters, Henk Spaan, Mensje van Keulen en Janneke van der Horst voortkwamen.

“Propria Cures is een blad van individualisten, van vrijzinnige, zo men wil van anarchistische geesten. PC is een blad van dwarsliggers. Lastige, eigenzinnige mensen, vrijdenkers. ‘Oordeel zelf’ is er het adagium, want voor de ware PC-redacteur geldt God noch gebod..”.

Een redelijk understatement gezien de scherpe vruchten die het redactiebeleid door de jaren afwierp maar nestor en oud redactielid Bob Polak verwoorde het aardig in de inleiding van zijn smoelenboek avant la lettre: ‘Het gezicht van Propria Cures 1890-2015’.

Regelmatig schrijft men wedstrijden uit waar toekomstig talent wordt uitgenodigd zich omhoog te schrijven met als enig doel; toetreden tot de redactie van dit literaire bastion. De lat ligt daarbij hoog, de harde eis van de redactie is namelijk sinds jaar en dag het ontmoedigende: “Verras ons met slechts één goede Nederlandse zin”.

Zo kan men kan inzenden voor een wisselbeker als ‘De Keefmanbokaal’ (“Overtuig ons er in 600 woorden van dat de GGZ compleet zou instorten zodra u eindelijk wordt opgenomen en win die cup”) of de jaarlijkse editie van de PC-Onthooftprijsvraag. Opgeroepen wordt tot het inzenden van een stuk “Waar wij om kunnen lachen, en uw slachtoffer niet”. De prijs: Een tas met boeken (ongetwijfeld ge- danwel ongevraagd ingezonden recensie-exemplaren) en/of een redacteurszetel.

In de rubriek ‘Geestelijk Leven’ worden woordspelerige flauwiteiten niet geschuwd maar het betreft hier dan ook authentiek flauwe studentenhumor: ”Lacht u als een hoer met liespijn?” en “Vindt u dronkenschap ontnuchterend”, kortom, niets zo charmant als dergelijke tegels aan de wand.

Regelmatig verblijdt de redactie trouwe lezers met themanummers als het laaggeletterdennummer, Zomernummers en uiteraard een speciaal Harry Mulisch herdenkingsnummer. Mulisch is eeuwige Kop van Jut en werd eerder geëerd in de PC-uitgave: Bestrijd het leed dat Mulisch heet.

De scherpste cartoonisten en vlijmscherpe rijmpjesschrijvers laten zich niet onbetuigd en de concurrentie en diens opdringerige colportagepraktijken straft men regelmatig af met fop-advertenties (meestal in de lay-out van het beoogde blad) als: “Nee, ik wil geen Parool. Niet gratis, niet betaald, niet voor twee weken en niet voor een half jaar, zelfs niet met dat frisse blonde meisje in haar blauwe windjack erbij. Bel mij nooit meer, en blijf verder van mijn familie en vrienden af”(bon insturen naar krant die u wel leuk vindt).

Kortom, een ieder dient dit satirisch schotschrift te lezen indachtig het aloude credo: Snikkel, snee of geen der twee, ieder gender leest PC.

Nu u nog.