Rode handschoenen in Servië en rode T-shirts in Nederland inspireerden mij

Een intens weekend was het. Met gemengde gevoelens volgde ik de protesten in Servië en in Nederland. Het liefst stond ik er bij beide tussenin, bij de eerste demonstratie met een rode handschoen, bij de tweede met een rood T-shirt aan.

In Den Haag staan de rode T-shirts op tegen genocide in Gaza. In Niš en Subotica komen de rode handschoenen ook op voor de rechtvaardigheid. Zij verzetten zich tegen alles wat onmenselijk is.

De aanleiding voor deze twee protesten is bedroevend. Onschuldige slachtoffers namelijk. De politiek wordt dusdanig bedreven dat hun slachtofferschap wordt miskend, of in het geval van Palestina zelfs nog gerechtvaardigd.

Uit onze Joegoslavische oorlogsgeschiedenis is een zin mij voorgoed gebleven: "Wie een kind vermoordt, vermoordt ook de menselijkheid." Politieke keuzes kunnen mensen beschermen of juist naar dood en verderf leiden. Of gewoon de ogen sluiten. Dat doet de politiek ook. Helaas. Niks doen is ook een politieke keus. Ontkennen net zo. Zwijgen heeft de minste consequenties. Dat weet de opportunistische politiek heel goed.

Hen boeit het niet dat andermans kinderen elders gedood worden door bruut geweld. Kinderen van politieke opponenten lijken minder waard dan onze eigen kinderen. Sommige ouders lijden ook aan ziektes zoals racisme, fascisme... Die aandoeningen gaan gepaard met onverschilligheid. Vele kinderen wereldwijd worden gedood of ongelukkig gemaakt. In plaats van dat wij allen, en niet alleen de rode handschoenen en rode T-shirts ons voor hen inzetten, kiezen wij... Waarvoor?

Terwijl de machtige opportunisten geen rechtvaardige standpunten (durven te) in te nemen, staat het volk alsnog op. In Den Haag, Niš en Subotica. Met honderdduizenden kleurden zij de steden en de straten rood. Hun verzet steun ik onvoorwaardelijk en vol bewondering en liefde. Dat zij het doen en dat zij het durven doen, geeft mij de hoop dat de wereld ooit rechtvaardig zal zijn. Een vreedzame wereld zonder onschuldige slachtoffers. Op zijn minst. Geen kinderen meer op wie wij schieten of die door ons toedoen of door ons niks doen aan een kogel, honger of de kou zouden sterven.

Pijn en verdriet van onze medemens moet nooit meer een doel of een middel zijn om de macht te dienen. Integendeel. Onze machthebbers zouden juist alles moeten doen om de pijn en het verdriet van ons allen te voorkomen. Zodat wij in vrede en voorspoed samen met elkaar (verder) kunnen leven. Met elk kind voorop, als dragers van onze toekomst. Ik schaam me dood dat ik een burger ben van de huidige wereld.

Wij, mensen, wij zijn diep verdwaald in ons eigen belang. Van onze menselijke soort zou je naast gezond verstand ook (een beetje) empathie kunnen verwachten. Waaraan besteden we al die capaciteiten van onze briljanten breinen die we sinds Darwin ontwikkeld hebben? Om meer geld te verdienen? Om gezien en gespot te worden tussen de grootste kerels en de stoerste dames? Tellen wij ondertussen hoeveel onschuldige kinderen ons geluk gedood en ongelukkig heeft gemaakt? De heersende politiek geeft zulke opdrachten wel of niet? Wie staat daarbij nog stil? Niemand of iemand? 

Jawel! Wel iemand! Rode handschoenen in Servië en rode T-shirts in Nederland durven het onrecht een halt toe te roepen. Moedig en onvoorwaardelijk. Dit weekend gingen zij de straten op. En inspireerden zij mij ook om terug te denken.

Voor heel even ging ik terug naar 17 mei 1999. Dat was de 55e dag dat de NAVO Servië bombardeerde. Bruggen, fabrieken, scholen en huizen, historische monumenten, ziekenhuizen, burgers... Alles en iedereen was toen een doelwit en als zodanig ook geraakt. Boven mijn hoofd gromden de bommen. In mijn hoofd heerste er toen wanhoop, angst en verdriet. Onder mijn hoofd beefde de aarde. Ik haatte toen mijn hoofd en mijn aarde en mijn leven. "Als die twee kleintjes van mij maar gespaard blijven..."

Het is niet gelukt. Zij en ik hebben de bommen overbeleefd, maar littekens zijn tot op de dag van vandaag nog zo voelbaar. Als een reliëf op onze huid. Zulk geweld laat je nooit vrolijk achter, ook als je het overleeft. En elke keer als de bommen weer ergens worden gegooid, op onschuldige kinderen en moeders vooral, dan kruip ik terug in mijn trauma. Niet om mij te helen, want deze trauma's zijn niet te helen, maar om iets te doen, met deze geschiedenis in mijn rugzak dragend, om ervoor te zorgen dat huidige en toekomstige moeders en kinderen hetzelfde wordt bespaard. Ik leef, o, wat leef ik mee met hen allen, wereldwijd!

Er is wel iets wat ik niet begrijp. In 1999 was een deel van de wereld ervan overtuigd dat in Kosovo een genocide gaande was. Een kleine maand was nodig om alle bommen en alle vliegtuigen op te laten stijgen om deze genocide en deze etnische zuivering tegen te gaan. In Palestina worden en moeders en hun kinderen bruut vermoord. Waar is die moraliteit en de snelheid van NAVO van 1999 gebleven?

PS: Voor alle duidelijkheid: Ik ben tegen wapens en tegen alle vormen van geweld! Ik geloof in mensen en in het goede in hen! Conflicten lossen wij samen prima op, met een potje schaken of met een mooie muziek- of theatervoorstelling. En als dat niet lukt, dan maar de rode handschoenen en de rode T-shirts, wereldwijd! Samen zullen wij elk zinloos geweld voorkomen en tegengaan. Leve de rode T-shirts en de rode handschoenen! Van Nederland tot aan Servië en Palestina! Go go, mensheid! You rock!