Ronald Plasterk als hofnar van de polarisatie

De zoveelste karaktermoord op links.

Ronald Plasterk doet het weer. In zijn column van vandaag in de Telegraaf zet hij een complete politieke stroming weg als willoze meelopers van de politieke islam. Geen nuance, geen feiten, geen onderscheid tussen activisme, religie en extremisme – alleen het keiharde frame: links capituleert. Het is niet alleen onzin, het is gevaarlijk.

Plasterk grossiert al jaren in dit soort verhaallijnen. Waar het vroeger nog ging over vermeend linkse hobby’s als klimaatbeleid of sociale rechtvaardigheid, is het tegenwoordig vooral islam, identiteit en slachtofferschap van “de gewone Nederlander” die zijn columns vullen. En altijd is links de zondebok. Of het nu gaat over antisemitisme, woke of migratie – de schuld ligt bij links. Altijd.

Maar de realiteit is een stuk weerbarstiger dan zijn zwart-witwereld. Linkse partijen hebben zich keer op keer uitgesproken tegen extremisme – of het nu islamistisch, rechtsradicaal of nationalistisch van aard is. Er is geen enkele partij in de progressieve hoek die pleit voor het invoeren van shariawetten of het opheffen van democratische verworvenheden. Wat Plasterk doet, is bewust het onderscheid tussen de islam als religie en politieke islamitische stromingen wegsmeren – en dat met als doel: het verdacht maken van iedereen die opkomt voor gelijke rechten, inclusie en religieuze tolerantie.

Het gevaar van dit soort columns zit niet in hun intellectuele diepgang – die is er namelijk niet – maar in hun doorwerking. Ze voeden het wantrouwen, versterken het wij-zij-denken en bieden munitie aan de echte extremisten: zij die bevolkingsgroepen willen wegzetten, religies willen verbieden en de rechtsstaat willen ondermijnen in naam van 'de Nederlandse cultuur'.

Dat uitgerekend Ronald Plasterk, ooit PvdA-minister en wetenschapper, zich heeft ontwikkeld tot hofnar van de polarisatie, is wrang. In plaats van met kennis en reflectie bij te dragen aan het publieke debat, kiest hij voor de makkelijke retoriek van de onderbuik. En de Telegraaf geeft hem alle ruimte – want angst verkoopt beter dan nuance.

Laat je niet inpakken. Links is niet het probleem – de verdachtmakingen, de leugens en het gespin zijn dat wel. We kunnen niet elke week weer zwijgen terwijl iemand zijn oude partij en alles waar zij ooit voor stond, verder door het slijk haalt. Tijd om terug te praten.