RoodVooruit of LinksAchteruit? De fusiepartij op een tweesprong

Een beweging die zich profileert als “radicaal links”, maar in praktijk vooral fungeert als bliksemafleider en risicofactor.

De fusie tussen PvdA en GroenLinks moest het begin zijn van een nieuw links verhaal. Eén partij, één agenda, één vuist richting een versplinterd politiek landschap. Maar wat een belofte was, dreigt langzaam te verzanden in een strijd over richting en toon. Terwijl Frans Timmermans zich opmaakt voor misschien wel zijn zwaarste campagne ooit, dient zich aan de linkerkant een nieuwe dreiging aan: een mogelijke afsplitsing van een groep onder de naam RoodVooruit. Een beweging die zich profileert als “radicaal links”, maar in praktijk vooral fungeert als bliksemafleider en risicofactor.

Op papier is het idee helder: bundel progressieve krachten om eindelijk weer het initiatief te nemen in de Nederlandse politiek. Maar in de praktijk botsen culturen. Waar GroenLinks lange tijd ruimte bood aan activisme en radicale systeemkritiek, brengt de sociaal-democratische traditie van de PvdA juist een geschiedenis van compromissen, bestuurservaring en brede coalities mee.

De komst van RoodVooruit symboliseert deze botsing. Het stelt scherpe vragen over macht, representatie en politieke koers. Tegelijkertijd zet het het fusieproject onder druk op een moment dat eensgezindheid cruciaal is. Want de electorale realiteit is hard: iedere afsplitsing links van GL-PvdA versterkt rechts.

Frans Timmermans zelf geniet brede waardering, ook buiten de eigen achterban. Hij is inhoudelijk sterk, internationaal gezaghebbend en communicatief vaardig. Maar de kritiek richt zich steeds vaker op zijn entourage en koersvastheid. Is zijn staf streetwise genoeg? Voelt men voldoende aan wat leeft in de wijken, onder pragmatische kiezers?

Juist in deze fase zou Timmermans moeten durven kiezen. Niet in de vorm van uitsluiting, maar wel door publiekelijk te benoemen waar de partij voor staat – en waar ze niet meer mee geassocieerd wil worden. Te veel flirt met radicale taal schrikt kiezers af die nu juist op zoek zijn naar stabiliteit én verandering.

Wie terugkijkt op eerdere pogingen om het progressieve kamp te verbreden met uitgesproken flanken, ziet één constante: het haalt zelden structureel meer zetels, maar levert wel interne strijd en mediaframing op. RoodVooruit kan inhoudelijk punten hebben, maar electorale effectiviteit vraagt een andere aanpak: één die verbindt, overtuigt en bestuurt.

Timmermans staat voor een strategische keuze: profileer je als brede volkspartij met idealen en haalbare doelen, of riskeer je een zweem van links-sektarisme waarin radicale stemmen de toon zetten?

De fusiepartij heeft potentie. Maar geen enkele beweging overleeft zonder heldere grenzen en een consistente boodschap. Wie premier wil worden, moet het land in de ogen kijken – en durven zeggen wie er wél en wie er níet namens jou spreekt. Het is aan Timmermans om die rol te pakken, het midden te omarmen zonder de idealen te verliezen, en de partij weg te houden van de rand.

Want alleen als we als links echt vooruit willen, moet RoodVooruit misschien even pas op de plaats maken.