Schipholschreeuwers

De ronselaars lieten het er blijkbaar niet bij zitten en zijn terug. Legaal, luid schreeuwend en voor ieder weldenkend mens, vrijwel kansloos.

Een klus brengt mij de laatste tijd enige dagen richting luchthaven Schiphol, en specifiek naar de voor het hoofdgebouw gelegen busterminals. Daar voltrekt zich een vreemd fenomeen van hele en halve illegaliteit bij klaarlichte dag (wellicht speelt e.e.a. al langer maar het verschijnsel was mij tot nu toe blijkbaar ontgaan).                                                                          

Sinds jaar en dag wordt de komende en gaande reiziger overvallen door allerlei lieden die hun diensten als taxichauffeur opdringerig aanbieden. Tot in de vertrekhal aan toe kon men vroeger figuren ontwaren met bordjes, en soms afgescheurde stukken karton, waarop ‘TAXI’ stond gekriebeld. Donker kijkende mannen met leren jasjes en een gejaagd, zweterig uiterlijk die zelf net uit het vliegtuig uit New-Delhi leken te zijn gestapt. Op hun schimmige uitnodiging zal slechts de meest desperate reiziger hebben gereageerd.                                                                                              

Ook in de Amsterdamse binnenstad ontstond een heuse taxi-oorlog doordat Jan Rap en z’n maat hun particuliere diensten aanboden en nog weer later frustreerde de firma Uber de legale chauffeurs die hun broodwinning zagen verdampen. Broodroof op flinke schaal dus.                                                                

Terug naar Schiphol nu. Daar werd destijds grote schoonmaak gehouden. De ‘ambulante’ taxironselaars werd de toegang tot de vertrekhal ontzegd en naast de busperrons werd een keurig taxiperron ingericht, compleet met stewards die het eerlijk verloop daar regelen. Paaltjes met een touwtje, keurig in de rij, wachten op uw beurt en de taxibedrijven hebben hun regelmatige aanvoer op een prettige wijze gewaarborgd. Geen vuiltje aan de lucht en zeker voor de toerist een veilige, gastvrije wijze om het vreemde buitenland in te zoeven.

Maar de ronselaars lieten het er blijkbaar niet bij zitten en zijn terug. Legaal, luid schreeuwend en voor ieder weldenkend mens, vrijwel kansloos. De mannen beantwoorden zonder uitzondering aan hetzelfde signalement: 30+, opgeschoren korte kop, driedagenbaardje, zonnebril, bubbeljasje, spijkerbroek en witte gympen. Een enkeling heeft een baseballcap op voor het extra afschrikwekkend effect. Lijkt het. Want bij de aanblik van deze karikaturen lijkt men met voetbalhooligans te maken te hebben die los zijn geraakt van hun groep.

Keihard schreeuwen kunnen ze in elk geval als de beste. Men houdt een knalgeel bordje omhoog waar met vette, zwarte letters TAXI op staat opdat ook voor onze blinde medemens geen enkele twijfel zal bestaan over aangeboden diensten. Bij sommigen blijkt op de keerzijde MINIVAN te staan, men bedient schijnbaar een internationale cliëntèle. Er staan wat duo’s maar de meesten opereren op zichzelf. De onwennige (waarschijnlijk nog in training) stem die aarzelend “Taxi” roept is de volgende dag al doorgestoten naar de eredivisie van beroepsschreeuwers. En dan niet op de gezellige manier zoals uw marktkoopman zijn verse aardbeien aanprijst.“TAXI!” schreeuwt men onverminderd agressief tussen de optrekkende bussen en koffersjouwend, overstekend wild. Als een op hol geslagen Duracellkonijn doet men dat meestal een keer of drie achter elkaar.                                    

Wanneer de vertrekhal een nieuwe lading potentiële klanten uitbraakt of een loslopende rolkoffer valt te ontwaren klinkt het als een geweerschot;“TAXI!”. En dan uit meerdere kelen tegelijk want ook hier is de concurrentie moordend. Onaantrekkelijker lijkt men nauwelijks nauwelijks ronselen. En dat werpt dan die prangende vraag op; ‘zouden die mannen nu werkelijk hier hun brood staan te verdienen’ of mis ik het duistere geheim achter een nieuwe vorm van straattheater? Dat moet dan in ieder geval een meesterlijk, surrealistisch stuk betreffen daar geen van de mannen de beschikking over een auto lijkt te hebben.                                                                                                    

Een welwillende beveiligingsman bracht enig licht in deze duistere kwestie. Schreeuwen mag. Wie zich aanmeld wordt naar een parkeergarage begeleid en daar staat dan een ‘taxi’. Met een vermoeide blik, waarin veel verborgen leed, raadde hij mij die gang met klem af.  

Op de aantal dagen dat ik ze een half uurtje heb staan observeren reageerde geen mens op de Schipholschreeuwers. Dat dit kan en mag maakt mij iedere dag weer dankbaar in deze schitterende democratie te mogen leven, en daar is geen ironisch woord van gelogen. Wél ben ik zeer benieuwd naar waar het verdienmodel in dit soort nering zit…