Schokkende meldingen tijdens protest Dolle Mina's: seksuele intimidatie op tientallen plaatsen

In Nederland, een land waar we trots zijn op vrijheid en gelijkheid, ontvouwt zich helaas een schrijnende realiteit. Tijdens een vreedzame fiets- en wandeltocht, bedoeld om het recht op veiligheid in de openbare ruimte te benadrukken, werden deelnemers geconfronteerd met spugen, billenknijpen, uitjouwen, bedreigingen en grove scheldpartijen. Dit gebeurde niet in één stad, maar in meer dan vijftien verschillende plaatsen.

De vraag die onvermijdelijk rijst: wie waren de verdachten die deze demonstratie verstoorden? Het staat vast dat het niet ging om de aanleiding van de tocht, maar om het gedrag van omstanders die zich tot intimidatie en geweld lieten verleiden.

In het publieke debat wordt veiligheid vaak gekoppeld aan asielzoekers, maar uit de meest recente WODC-cijfers blijkt dat slechts een kleine minderheid van de bewoners van COA- en noodopvanglocaties betrokken is bij strafbare feiten. De overgrote meerderheid is dat niet. Bovendien betreft het meeste geregistreerde misdrijf onder asielzoekers vermogensdelicten; geweldsdelicten komen relatief weinig voor. Het is daarom onwaarschijnlijk dat de verstoringen tijdens deze vreedzame demonstratie uit deze groep kwamen.

De CBS-prevalentiemonitor van 2024 laat zien dat seksuele intimidatie breed voorkomt: bijna 1,2 miljoen mensen gaven aan slachtoffer te zijn van offline seksuele intimidatie. Het fenomeen doorkruist alle bevolkingsgroepen, wat aangeeft dat het aanwijzen van een specifieke groep tekortschiet.

Veel aannemelijker is dat het gaat om vaders, broers en zonen uit gezinnen waar het respect voor vrouwen en hun veiligheid niet vanzelfsprekend is. Dit is minstens zo confronterend, omdat het laat zien dat het probleem niet aan de randen, maar juist in het hart van onze samenleving zit.

Omdat de politiecapaciteit tekortschiet, moesten de organisatoren zelf voor veiligheid zorgen. Dit maakt het schrijnender dat vrouwen zich zelfs tijdens een demonstratie op eigen kracht moeten beschermen tegen dit onacceptabele geweld. Dit is niet alleen een tekortkoming van de instanties; het is een signaal dat onze hele samenleving aan zelfreflectie en actie toe is.

De talloze meldingen tonen hoe diepgeworteld en omvangrijk het probleem is. Het is een urgente wake up call voor beleid, opvoeding en collectieve verantwoordelijkheid. Zolang we niet durven scherp te kijken naar de veroorzakers en het cultiveren van een eerbiedloze mentaliteit niet krachtig aanpakken, blijft elke vrouw kwetsbaar.

In Nederland mag niemand zich onveilig voelen op straat, zeker niet degenen die opkomen voor verandering. Het is tijd om ons af te vragen: wie zijn deze verdachten, en wat doen wij eraan om hun gedrag onacceptabel te maken? De toekomst van een veilige samenleving hangt af van hoe wij nu handelen.