Single en klaar voor een nieuwe politieke romance

Mijn beide ouders hebben tijdens de verkiezingen in Turkije op de AK-partij gestemd. Ze zijn met een bus, gefinancierd door de partij, naar Rotterdam gegaan om vol trots op deze partij te stemmen. Mijn vader heeft zelfs het gezicht van Recep Tayip Erdogan als screensaver op zijn telefoon en het verkiezingsliedje als ringtone. Het was duidelijk dat hij niet bereid was zijn keuze te heroverwegen. Mijn moeder is altijd een zwevende kiezer geweest. Na lang aandringen heeft ze voor de verkiezingen nog samen met mij een kieswijzer ingevuld, maar daar kwam een totaal ander partij uit. Een van de linkse oppositiepartijen. “Deze test klopt niet!” riep ze en gaf de laptop terug aan mij.

Haar keuze was ook gemaakt. Voor mijn ouders waren de verkiezingen een heel belangrijk moment. Elke stem telt, waardoor mijn ouders mij smeekten om niet op de pro-Koerdische partij te stemmen. “Er zal bloed aan je handen kleven,” zeiden ze. Een stem op een partij is een grote verantwoordelijkheid. Met jouw stem geef je je volle vertrouwen aan een partij die veel beloftes heeft. Beloftes die geen enkele partij allemaal kan nakomen. Met jouw stem onderteken je een contract om medeverantwoordelijk te zijn voor al hun daden tot de volgende verkiezingen. Althans, zo denken mijn ouders over stemmen.

Zelf ben ik vijf jaar lang trouw geweest aan de SP. Ik heb campagne gevoerd, gedebatteerd, geprotesteerd en ik stond verkiesbaar voor ze. Ik zag mijn lidmaatschap als een huwelijk. Ik kon het niet altijd eens zijn met de SP, maar de lange termijn doelen van onze relatie was belangrijker. Ik vond ze af en toe te conservatief, maar dat nam ik voor lief. Ik vond het interne beleid niet transparant genoeg, maar dat was nou eenmaal zo. Tijdens mijn lidmaatschap verdedigde ik alle nagekomen en gebroken beloftes van mijn partij. Ik zou bijna willen zeggen dat ik gehersenspoeld was. Wij waren de oppositie, the underdog. Wij werden constant benadeeld, maar wij waren wel de oplossing voor alle problemen. Ik moest, koste wat het kost, de partij steunen. Pas na mijn lidmaatschap kon ik zien hoe radicaal ik de partij verdedigde. Hoezeer ik geloofde in hun doelen en hoe blind ik was voor kritiek. Pas na mijn lidmaatschap kon ik het relativeren. Toen de SP meedeed aan GeenPeil, was ik best blij dat ik geen lid meer was. Er kleeft geen referendum aan mijn vingers waar ik niet achter sta.

Afgelopen week was er weer een schandaal vanuit de AK-partij. Er werd een wetsvoorstel ingediend om in retrospectief 4000 mannen vrij te spreken, die in het verleden zijn berecht op verkrachting of mishandeling van een minderjarige. Deze mannen zijn namelijk getrouwd met deze meiden en met dit voorstel willen ze het huwelijk vergemakkelijken. Of het huwelijk nou vrijwillig is gebeurd, is op dit moment niet meer te achterhalen. Het laat zien hoe kortzichtig deze politici omgaan met verkrachting en hoe zij op een of ander manier niet de lange termijn gevolgen van een dergelijk wetsvoorstel kunnen voorspellen. Mijn moeder en ik keken vol afschuw naar het parlementslid dat het probeerde goed te praten. Wij keken elkaar aan en zij schudde haar hoofd. “Wat een dom voorstel, die man weet echt niet waar hij het over heeft”, zei ze en ging door met breien.

Een stem op de partij betekent niet dat je ze onvoorwaardelijk moet steunen. Iets wat veel Turkse Nederlanders wel lijken te denken. Op verschillende fora zie ik mensen dit voorstel verdedigen. Er wordt weer geroepen dat de Westerse media ons, het Turkse volk, zwart proberen te maken door het uit context te plaatsen. Tuurlijk, dat gebeurt ook. Maar wij horen het dan ook weer in context te plaatsen. In plaats daarvan proberen vele AKP-stemmers dit voorstel goed te praten, wat ons geen haar beter maakt dan de Westerse journalist die op zoek is naar sensatie. Op de AKP stemmen betekent nu niet dat er verkrachting kleeft aan de handen van de stemmers. Het betekent dat mensen het beleid vormen, hier fouten in maken en dat de stemmers hen hierop kunnen wijzen.

Volgend jaar beginnen de verkiezingen in Nederland en mijn handen kriebelen om te ondernemen en campagne te voeren. Ik zal echter nooit zo gepassioneerd kunnen zijn voor een partij als vier jaar geleden voor de SP. Met de huidige versplintering kan ik door de verschillende gelijkgezinde partijen het politiek landschap niet meer zien. Als er niet binnen nu en een aantal maanden een nieuwe partij opstaat waar mijn hart sneller van gaat kloppen, dan wordt mijn stem waarschijnlijk een strategische. Het is een paradox, want volgens mij zal een extra partij het niet makkelijker voor mij maken om te kiezen.

Met mij zullen er volgend jaar meer mensen zijn die het politieke huwelijk liever zien stranden en verder willen gaan als “friends with benefits”. Het ene kwaad voor het ander, waardoor we weer een nieuw politiek hoofdstuk ingaan met een bittere nasmaak in onze monden. Kunnen wij dit voorkomen? “Ja, dat kunnen wij!” wil ik roepen, zoals Jesse Klaver vol positiviteit is begonnen aan zijn campagne. Ik wil meedenken zoals Kuzu en Ozturk. Ik wil mijn stem laten horen, zoals Samsom of Asscher. Ik wil mijn handen schoon boenen om de verantwoordelijkheid van een nieuwe partij aan te gaan. Hand in hand, zij aan zij, met een gekleurde bril op en vol enthousiasme de wittebroodsweken tegemoet gaan. Kortom, ik ben single en klaar voor een nieuwe romance, maar vooralsnog blijf ik twijfelen. Eerst maar eens de kieswijzer raadplegen.