Sterren kijken voor gevorderde slapelozen

Er zijn mensen die van plan zijn om op 8 oktober vroeg naar bed te gaan. En er zijn mensen zoals ik. Mensen die sowieso niet slapen. Niet omdat ik nou zo’n nachtvlinder ben, maar omdat mijn MS vindt dat rust overschat wordt.

Dus terwijl de rest van de wereld zich oprolt onder dekens, lig ik wakker, half verlamd van de zenuwpijn en vol gedachten over alles wat ik níét kan veranderen. Tot ik iets las wat zelfs mijn oververmoeide brein even interessant vond namelijk een uitbarsting van de Draconiden.

Sterren dus. Vallende nog wel. Die kleine lichtflitsen waar mensen een wens bij doen en terwijl ik meestal wens “laat me slapen”. De Draconiden komen niet elk jaar spectaculair voorbij, maar dit jaar schijnt het bijzonder te worden.

Ergens tussen 8 en 9 oktober zou de hemel zich kunnen vullen met lichtstrepen. Geen algoritme, geen cliffhanger, gewoon pure kosmische chaos die geen abonnement vereist.

Ik las dat ze afkomstig zijn van de komeet Giacobini-Zinner, wat klinkt als een duur merk voor Italiaanse espresso, maar dus gewoon een blok ijs met stof is dat toevallig in ons pad kruimelt. De aarde scheert dan door dat spoor van brokjes heen, en elk stukje dat in onze dampkring duikt, verbrandt met een flits.

Wetenschappers denken dat het dit jaar flink kan knetteren. Niet gevaarlijk, wel mooi. En dat is precies wat ik nodig heb. Iets wat niet praat, niet vraagt hoe het gaat en niet vindt dat ik “positiever moet denken”.

Gewoon stilte en wat vallende sterren die zich nergens iets van aantrekken. Terwijl anderen Netflix bingen, kies ik dus voor het universum. Al moet ik toegeven dat ik al mijn 90 Days-varianten inmiddels heb uitgekeken, inclusief de spin-offs waarin zelfs de katten van de deelnemers bijna een eigen aflevering krijgen. Er blijft dan dus weinig over behalve kijken naar het plafond of naar boven. Ik kies voor boven.

Misschien ga ik buiten zitten met een dekentje en een mok te hete chocomelk. Of binnen, achter het raam, want eerlijk is eerlijk, mijn zenuwen vinden kou net zo leuk als ik telefoneren: niet. Maar zelfs vanachter glas voel ik me dan onderdeel van iets groots. Niet van een ellendige talkshow over wie nu weer ruzie heeft, maar van een universum dat gewoon doorgaat.

Dus als iemand me vraagt wat ik doe in die slapeloze nachten: ik wacht op vallende sterren. Niet omdat ik denk dat het iets oplost, maar omdat het even alles stilzet. En soms is dat al genoeg.