Tante Theodora: De Nieuwe Ruba Extra Zware Shag-variant van Mies Bouwman op Nationale Rouwshow Tournee

De ouders waren nog niet eens uit het mortuarium terug of Nanninga zat al in de studio te glimmen.

Halootjes cadeautjes, fris tuig van de richel van me. Mijn nihilistische hart is door het ongedierte aangevreten, maar het klopt nog altijd met meer compassie dan het zwarte gat dat Annabel Nanninga hart noemt. En geloof me, ik ben bepaald geen teddybeer van het publieke moraal. Mijn hardheid leerde ik gebruiken om machtigen te fileren. Annabel gebruikt de hare om slachtoffers te exploiteren.

Ze wordt nog weleens afgerekend op oude tweets — dat is te makkelijk. De echte aanklacht ligt in wat ze nú doet. Neem haar optreden bij Nieuws van de Dag na de moord op de 17-jarige Lisa. De ouders waren nog niet eens uit het mortuarium terug of Nanninga zat al in de studio te glimmen, alsof ze auditie deed voor “De Nieuwe Ruba Extra Zware Shag-variant van Mies Bouwman op Nationale Rouwshow Tournee.” De modehel heeft vele namen voor dit type aasgier: Dior-Draculaatje, Bontkraag-Beëlzebub, Chanel-Chupacabra. De rouw van anderen als decor en zij als ingehuurde klaagvrouw van de compassie.

Daarna zette ze, geheel op verzoek van zichzelf, haar favoriete singletje op repeat: migratie als moordfactor nummer één. De oplossing was volgens haar net zo simpel als een IKEA-handleiding zonder schroefjes: “Stoppen met mannen binnenlaten uit díe culturen.” Naast haar zat de altijd opgewekte Lala Güllshit, die met haar voorspelbare riedel dit alles nog saaier maakt dan een bingoavond in een bejaardentehuis. Als foutrechts zo voorspelbaar blijft, kunnen alle waarzeggers zich omscholen tot kaasboer: zonder glazen bol weet je toch al wat er komt.

Dit is toneelcompassie van de allergoedkoopste soort. Een ingestudeerd zinnetje, een ingestudeerd gezicht, en hup — daar komt de xenofobe folder. Ze zei er nog bij dat ze “niet over de rug van slachtoffers” wilde campagnevoeren. Dat is alsof iemand met je portemonnee in de hand zegt: “Ik ga nooit stelen.” Misschien kan Gül daar nog een roman van maken.

Het contrast met Halsema was genadeloos. Daar klonk verdriet, erkenning, stilte. Daar werd de moord geplaatst in de context van vrouwenhaat, van de alledaagse dreiging waarmee vrouwen leven. Het Zwarte Gat der Compassie had echter een ander draaiboek. Geen erkenning dat patriarchaal geweld net zo goed door Nederlandse mannen wordt gepleegd. Want die nuance past niet in haar narratief. De rouw werd gereduceerd tot brandstof voor haar campagne.

Ooit werd hardheid gezien als moed. De durf om hypocrisie te doorprikken, taboes open te breken, jezelf ook op de hak te nemen. Nanninga speelt dat rollenspel, maar zonder inhoud, zonder lef, zonder spiegel. Ze leent de pose, maar schopt omlaag. Geen aanval op de macht, geen dissectie van patriarchale structuren — alleen een repetitieve echo van populisme, gericht op de zwaksten.

De moord op Lisa vraagt om stilte, respect en een serieus gesprek over vrouwenhaat. Om de erkenning dat gevaar niet “van buiten” hoeft te komen, maar elke dag in onze straten woont. RTL liet zien dat je daarover kunt praten. Zelfs Vandaag Inside had de wijsheid om te zwijgen. Alleen Nanninga en haar talkshowgenoten zagen in de tragedie een kans om haar zeteltje te polijsten.

Leegte vermomd als overtuiging, kilte vermomd als zorg. De enige eerlijkheid die Nanninga nog bezit, is de openbaring van die leegte. En als mijn eigen nihilistische hart, aangevreten door ongedierte, tóch nog klopt, dan is elke slag een aanklacht. Eén slag meer dan Nanninga ooit aan menselijkheid zal produceren. En in de necrologie van het pauperpopulisme in mantelpak staat er één regel achter haar naam: Armani-Aasgier met een zwart gat als hart. En als Lancôme-Larvenmoeder herken ik die uit duizenden — hetzelfde creatuur dat eerder paradeerde als Dior-Draculaatje en Bontkraag-Beëlzebub.