Tante Theodora en het extreemrechtse spiegelpaleis

Ik sta voor de spiegel. Dat doe ik vaak. Even kijken hoe mijn gezicht verandert, hoe mijn schouders zakken, hoe mijn lijf langzaam minder voelt als een gevangenis en meer als een thuis. Dat is de progressie van trans zijn: erkennen dat verandering tijd kost en soms pijn doet. En toch, de spiegel liegt niet. Hij laat me zien wie ik werkelijk ben. Dat is misschien wel het grootste verschil met extreemrechts: zij durven nooit te kijken. Voor hen is de spiegel geen reflectie, maar een vijand die terugstaart.

Want zonder zelfreflectie ontstaan de allerbeste plannen. Dat zagen we 20 september op het Malieveld. Wie van jullie breinloze suikerkorrels dacht: “Weet je wat pas echt stemmen gaat trekken? Direct met de politie op de vuist gaan en de ruiten van het partijkantoor van D66 ingooien, één dag nadat de Tweede Kamer een motie heeft aangenomen om Antifa te criminaliseren! Oh ja, extreemrechtse klootzakken zoals Voorpost zijn ook welkom op onze demonstratie. Hun tegenbeweging hebben we al via een motie verdacht gemaakt.”

Wilders zat met zijn handen in het haar – misschien wel letterlijk, maar ik ga geen grappen maken over zijn coupe, dat is te makkelijk. Hoe hij dit recht probeerde te breien? Hij beschuldigde Timmermans op X van ophitsen nadat bleek dat zijn eigen achterban hun poten niet thuis kon houden. Maar het zal niet de eerste PVV’er zijn die zijn eigen spiegelbeeld niet herkent.

Ik herinner me nog dat ik schreef over die “vent met morele chlamydia”, Sebastian Kruis. En kijk, hij beet terug: ik zou een “krankzinnige seksueel gefrustreerde gek” zijn. Nou ja, volledig ongelijk heeft hij niet, maar wat een ironie dat dit uitgerekend uit zijn mond komt. Om even een klein stukje van anti-femicide protester Astrid Fijter te citeren: ‘Zelf ben ik samen met andere demonstranten voor de PVV’ers gaan staan om ze letterlijk geen ruimte te geven om hun leuzen te laten zien. Of ik weg kon, want ik stond in zijn safespace, aldus Sebastian Kruis. Klopt zei ik, en ik wees op de plas regenwater voor me op de grond. ‘Je bent zeker bang dat je nat tussen je benen wordt’, was zijn opmerking.’

Begrijp je de ironie? Heb je ooit een keer alle eikels in de ruimte geteld, om te beseffen dat je niet bepaald de enige bent? Deze man staat daar, schijnbaar als hoeder van traditionele waarden en stoere mannelijkheid, maar wat komt er uit zijn mond? Puberale pornohumor verkleed als politiek. Zelfs met zo’n klein pikkie kunnen we hem prima pijn doen, aangezien hijzelf een grote zak is. Zo precies hoeven we niet te mikken dus.

Maar dit is hun eeuwige refrein. “Links is agressief!” roepen ze, terwijl hun eigen achterban agenten bestormt alsof het Black Friday is bij de Primark. “Links is seksueel gefrustreerd!” terwijl hun retoriek druipt als goedkope kaarsvetporno zonder gelukkig einde. “Links is hysterisch!” terwijl ze zelf talkshows vullen met gekrijs alsof hun stembanden worden bespeeld door een dronken accordeonist. Het is een eindeloze spiegelzaal van projecties, waar Wilders verandert in een ballon die elk moment kan knappen, en Kruis in een clown met een kapot waterpistool.

En weet je wat het verschil is? Ik heb wel het lef om mezelf in die spiegel te zien. Dat is transitie: erkennen dat je beeld niet klopt, dat er werk nodig is, dat verandering pijn doet maar noodzakelijk is. De kwetsbare blik in eigen ogen. De erkenning van wie je bent en waar je vandaan komt. En ja, dat kan pijnlijk zijn. Het kan confronterend zijn. Maar zonder die spiegel blijf je een karikatuur van jezelf. Dan blijf je gevangen in je eigen projecties.

Dus, lieve extreemrechtse zaagselhoofdjes, een tip van jullie lievelings Tante — vooral die van Bassie: probeer eens vijf minuten stil te staan voor een spiegel. Niet om je kapsel te fiksen of je boze stoere machoblik te oefenen, maar om echt te kijken. Naar wat er onder die façade van stoerheid en slachtofferschap zit. Ik kijk nog één keer. Mijn spiegelbeeld glimlacht terug. Ik beweeg vooruit. En jullie?