Tante Theodora: hou je viervoeter van het wifi-netwerk, Dilan

Lieve kijkbuiskinderen, kom maar op schoot bij Tante Theodora, dan vertel ik je weer een verhaal waar je wenkbrauwen van gaan polka-dansen. Geen fabeltje, al zou je dat denken op een platform dat vernoemd is naar een Uyl – en gek genoeg hebben de rechtse kletsmajoors dat woordgrapje nog steeds niet kunnen bedenken.

Nee, dit komt recht uit het grote VVD-schandalenboek, dat inmiddels dikker is dan de Lord of the Rings, maar met minder moraal. Onze Dilan “ik doe er nog een schepje bovenop” Yeşilgöz heeft namelijk sorry gezegd tegen Douwe Bob — die tegenwoordig meer in de krant komt wanneer hij niet op het podium staat. Je vraagt je dan af wat je verkeerd doet als muzikant, maar dit lag echt niet aan hem. En dat sorry? Dat kwam niet uit het hart, maar uit de printer van haar advocaat — bezorgd door een koerier die naar VVD-angstzweet rook.

Laat ik het geheugen even opfrissen. Douwe Bob had afgesproken te zingen op een Joods voetbaltoernooi. Niks geks. Tot hij daar ineens posters zag van een zionistische club en pamfletten die eerder thuishoorden in de goodiebag van Netanyahu dan op een sportveld en daarvoor bedankte. Logisch. Voor Chinezen spelen? Leuk. Voor een staat die Oeigoeren uitmoordt? Minder gezellig. Maar toen liep Moos, de hond van Dilan, de kamer in, zette zijn poot op de vergrendeling van haar smartphone en liet een warme straal achter.

Het resultaat op X zag er zo uit: “Zó gewoon is Jodenhaat geworden. Pure haat.”

Met daarboven ook nog een dikke verwijzing naar “tachtig jaar na Dit nooit weer” — voor de subtiele touch, snap je. Alsof Bob de Bouwer — pardon, Douwe Bob — ineens was gepromoveerd tot wannabe-kampcommandant. Dilan kon natuurlijk niet toegeven dat Moos haar telefoon had gehackt — dat bekt niet lekker in de VVD-fractieapp — dus hield ze zich groot. Moos mocht ondertussen weer rustig in zijn mand, tevreden kauwend op het bot dat hij van de campagneteam kreeg voor bewezen diensten.

Wat volgde, was pure Haagse soap, inclusief cliffhanger. Douwe Bob kreeg dreigementen tot in zijn voordeurscharnieren, en het hele gezin vertrok met gierende banden. Volgens de politie “op eigen initiatief”, maar volgens zijn management “met 112 op de sneltoets”. Aangifte wegens smaad, laster én belediging. Een aangekondigd kort geding om Dilans tweet door de digitale shredder te halen. En ineens: excuses. Niet live op tv met een traan, een doos tissues en een camera die op close-up gaat, maar in een gezamenlijke verklaring. “We kiezen voor verbinding en verantwoordelijkheid.”

Dat is Haagse code voor: “We hebben een dealtje gesloten zodat niemand er slechter uitkomt.”

Verbinding? Ja, via de telefoon met haar advocaat. Verantwoordelijkheid? Hahaha. Dat had je moeten nemen op het moment dat je een burger op het Haagse schietschijfspel zette. Kijk, ik kan doodgeschoten worden niet bepaald aanraden — zelfs niet als citytrip naar de eeuwige jachtvelden — maar als ervaringsdeskundige kan ik je wel vertellen: je houdt er een knap beroerde dag aan over.

Weet je wat hier echt stinkt? Het gemak waarmee woorden als “jodenhaat” in Den Haag worden rondgeslingerd als politiek wapen. Dilan weet precies wat dat woord doet. Het slaat elk gesprek dood, het plaatst jou op de morele bergtop en de ander in de modder. Jij de hoeder van “Dit nooit weer”, de ander de beul in wording. Handig, want zo hoef je het nergens meer over te hebben. Ondertussen is het gewoon campagnevoer dat Moos opeet, terwijl hij blij erbij kwispelt.

Maar dit keer had ze pech. De VVD zakte na het drama naar 16 zetels. En Moos? Die kijkt haar aan met die trouwe ogen, alsof hij wil zeggen: “Sorry baas, maar zelfs ik kan niet overal overheen pissen zonder dat het opvalt.”

Ze is wanhopig. En dat is het tragikomische van Den Haag anno nu: alles is decor. De tweet, het theater van het weigeren, het halfbakken sorry’tje, de gezamenlijke verklaring — allemaal toneel voor een publiek dat allang het script kent. Ze solde per ongeluk met de verkeerde man, en nu mag ze op de blaren zitten. Good riddance, Lady Macbeth — altijd klaar voor een oorlog, zolang ze zelf maar veilig achter de coulissen kan blijven.

En zo, lieve kijkbuiskinderen, is dit sprookje van Haagse hoogmoed en politiek theater weer ten einde. Oogjes dicht… en snaveltjes toe. Slaap lekker.