Tegen moord en gedwongen rouwporno voor fascisten

Blijkbaar ben je tegenwoordig al een extremist als je weigert een dode fascist te verheffen tot martelaar van het vrije woord. Wierd Duk probeerde mij op X te cancelen. Niet eens vanwege mijn Tante Theodora-column, maar omdat ik weigerde krokodillentranen te laten om de dood van Charlie Kirk — ondanks dat ik voor wetten ben die hoogstwaarschijnlijk zijn leven hadden gered. Blijkbaar is het erger om geen rouwplicht te erkennen aan een fascist dan om Duk zijn bakkes een bovenste kringspier te noemen, waar verbale diarree uitkomt.

Dat was blijkbaar zo schokkend, dat zelfs een ex van mij een trap na kwam geven, want ik zou “geradicaliseerd” zijn. Nee, we gaan geen vuile was buiten hangen, want dat doet hijzelf al door een voormalige relatie politiek in te zetten. Ach, het bevestigt alleen maar dat wie Duk zijn poepmeningen opslurpt, vroeg of laat lijdt aan mentale e-coli. De pen is machtiger dan het zwaard, dus dat wapen pak ik ook op. Niet alleen Wierd Duk, maar een heel groot deel van het medialandschap lijkt opgelegde rouwporno boven analyse te stellen.

En daar past dat woord ‘geradicaliseerd’ perfect in: afwijken van de verplichte populistische rechtse consensus, wordt onmiddellijk geframed als radicaal. Dan hoef je niet op de onderbouwing in te gaan, want het is toch extreem. Alsof populisten met zijn allen een kaarsje opsteken voor Nicolae Ceaușescu om hem te herinneren, ondanks dat ze het ‘inhoudelijk met hem oneens waren.’

Wie is Charlie Kirk werkelijk?
Zelfs onze premier tweette over Charlie Kirk op 11 september, zonder verder ook maar stil te staan bij de doden van de Twin Towers. Dat geeft aan hoeveel media-aandacht hij krijgt, maar in hoeverre durft men daadwerkelijk kritisch te zijn? Volgens Ezra Klein zou Kirk politiek op de juiste manier bedreven hebben. De Belgische krant De Morgen vond dit artikel blijkbaar zo doordacht dat ze het zelf hadden vertaald. NOS vindt het vooral knap, hoe Charlie ‘conservatieve standpunten’ hip wist te maken onder jongeren en plaatste een afbeelding van hem met aureool en engelenvleugels erbij. Je zou bijna denken dat er een martelaar van het vrije woord is gestorven, maar wie is Charlie Kirk nou echt?

Niet de vrolijke campusevangelist van het vrije debat, maar de man die zei: “Happening all the time in urban America, prowling Blacks go around for fun to go target white people, that’s a fact.” Niet de jongere-entrepreneur met lef, maar de engnek die riep: “We need to have a Nuremberg-style trial for every gender-affirming clinic doctor. We need it immediately.” Dat zijn geen meningen. Dat zijn dreigementen. Geen debat, maar doctrine. Dit is de man die Wierd Duk vergeleek met Martin Luther King, omdat ze beiden werden neergeschoten voor hun mening. Alleen wilde Kirk juist de Civil Rights Act terugdraaien.

Martin Luther King: “I have a dream that one day my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the colour of their skin but by the content of their character.”

Charlie Kirk: “If I see a Black pilot, I’m going to be like, ‘Boy, I hope he is qualified.’”

Dat verschil is alles. King droomde van een samenleving voorbij racisme. Kirk beoordeelde juist mensen op de kleur van hun huid. Zijn miljoenenimperium, Turning Point USA, was geen oefening in democratisch debat, maar een indoctrinatiemachine die racisme, misogynie en christelijk nationalisme verkocht als politieke ambitie. En dat alles op basis van een donornetwerk van miljardairs: Koch-geld, DeVos-familie, fossiele industrie. Geen grassrootsbeweging, maar corporate astroturfing in een hip jasje.

Het witwassen van een fascist
Toch buitelen politici en pundits over elkaar heen om hem na zijn dood te canoniseren, alsof nette kleren en een donornetwerk de stank van zijn uitspraken konden maskeren. Dit is de hypocrisie van het establishment: fascisme in maatpak wordt als “discourse” gepresenteerd, terwijl de slachtoffers van zijn retoriek structureel gedehumaniseerd bleven. Kirk’s erfenis is geen misverstand en geen “foutje” in de hitte van het debat, maar een berekenend verdienmodel dat het recht op haat normaliseerde.

Wie nu pleit voor zachtheid omdat hij dood is, kiest bewust voor vergetelheid van de schade die hij aanrichtte — en dat is geen medemenselijkheid, maar klassenprivilege vermomd als fatsoen. De rouwplicht die Duk en de mainstream media proberen op te leggen, is in feite een poging om Kirk postuum te ontsmetten. Om zijn nalatenschap te reduceren tot “een moedige debater.”

En wat ook pijnlijk duidelijk wordt: als een moslimprediker zulke uitspraken had gedaan, zou hij in Nederland meteen als “haatimam” persona non grata zijn verklaard. Maar voor een witte ‘christelijke nationalist’ gelden andere regels: dan heet het plots “vrijheid van meningsuiting.”

Radicaal links zal het wel gedaan hebben
Al voordat Charlie daadwerkelijk overleed in het ziekenhuis, zat Fox News te suggereren dat de dader trans was of een trans ally. Ook Wierd Duk suggereerde dat ‘transgenderisme’ meespeelde in zijn dood. Op basis van wat Steven Crowder plaatste op X, zouden er pro-trans en anti-feministische leuzen op de kogelhulzen hebben gestaan. Dit namen alle media praktisch over zonder zich af te vragen of Crowder mogelijk een verborgen agenda had.

Toen de dader was gepakt, kwam naar buiten dat het ging over een 22-jarige cisman uit Utah zelf. Utah staat bekend om nogal een hoog percentage Mormonen te hebben, en deze jongeman is dus ook lid van die kerk en niet zomaar een lid: zijn hele familie is MAGA. Zijn grootmoeder verklaarde dat ze niemand in de familie kent die Democraat is, en dat zijn vader hem nota bene zelf heeft aangegeven bij de politie. Dat past niet in het mediaverhaal dat onmiddellijk na de aanslag werd gelanceerd. NOS, Fox en Duk repten liever over ‘antifa’ en ‘extreemlinks’.

De schutter zelf? Ongeregistreerd bij verkiezingen, maar als tiener liep hij rond in een Trump-kostuum op Halloween. Geen radicaal-linkse activist dus, maar een jongen die groot werd in een familie waarin Trump de vanzelfsprekende keuze was. Het witwassen kon niet snel genoeg gaan. De hormonale transgender met een lidmaatschapskaart van Antifa, moest opeens per direct veranderen in een jongen uit een net gezin, waarbij iedereen zich afvroeg hoe het nou mis kon gaan.

Journalisten snappen memecultuur niet
NOS, Fox en Duk repten liever over ‘antifa’ en ‘extreemlinks’ toen we nog niets wisten over zijn familie. Maar wie chronisch online is, ziet iets anders: memes, gamer-taal, verwijzingen naar Helldivers 2, furry-cultuur en internet-ironietjes. Vanity Fair en anderen legden uit dat dit een typische mengelmoes is van extreemrechtse online cultuur, waar ‘code switching’ — het kapen van antifascistische leuzen en ze ironisch gebruiken — een strategisch wapen is.

Op de hulzen stond niet alleen “Hey fascist! Catch!” met pijltjes uit een game, maar ook plat homofobe teksten (“If you read this, you’re gay LMAO”). De zogenaamd antifascistische inscripties (“Bella Ciao”) krijgen in dat licht een wrange lading: dit is hoe accelerationisten verwarring zaaien. Zij lenen het vocabulaire van hun vijand om de verdenking af te leiden, en om te zorgen dat zelfs goedbedoelende journalisten in hun val trappen.

Dat is geen grap maar een strategie, net zoals eerder het OK-handgebaar en Pepe de Frog ironisch werden ingezet om verwarring te zaaien en normalisering van extreemrechts door te drukken. Precies dat gebeurde: de NOS citeerde selectief uit USA Today en liet de homohaat en furry-memes weg, zodat er een links frame ontstond.

Natuurlijk verwacht ik geen excuses voor de hetze die gevoerd is en de trap na die ik kreeg. Ik had inderdaad verwacht dat Wierd Duk vanwege mijn Tante Theodora-column een keer mij eruit zou pikken. Wel zat ik met verbazing te kijken, hoe een verbroken relatie geoorloofd is als politiek middel, maar dit is veel groter dan ik.

Toen ik zag hoe de media een fascist een martelaar maakte van het vrije woord, kon ik de gedachte niet verkroppen dat mijn dochter straks minder rechten heeft dan ik, omdat de journalistiek haar werk niet heeft gedaan. Misschien ben ik inderdaad radicaal. Ik ben radicaal moeder — en dat betekent dat ik weiger mijn dochter een wereld door te geven waarin fascisten heilig worden verklaard en journalisten hun werk niet meer doen. Probeer mij maar eens uit te leggen wat daar mis mee is.