Terug naar het Hollandse poldermodel

Ik ben geen inheemse burger van Europa, toch is het mijn plicht iets goeds te doen voor mijn nieuwe vaderland, naast Koerdistan, mijn moederland. Vanaf 1982, toen ik genaturaliseerd ben, tot heden heb ik in alle verkiezingen gestemd voor wat het beste is voor Nederland.

Binnenkort zijn er spannende verkiezingen voor de Tweede Kamer, dit na een periode van chaos, vertroebeling, polarisatie, egoïsme, koppigheid en kinderspelletjes in het kabinet-Schoof.

Veel burgers weten wat er in dit kabinet gebeurde. Hier wil ik eens de nadruk leggen op de rol van de geachte dames van de regeringscoalitie:

Yesilgöz: de onstabiele semi-liberale rechtse politica die met haar onevenwichtige standpunten zichtbaar wil zijn in de spotlights. Ze ging met de PVV in het moeras op jacht en trapte zelf in het visnet. Om zich te redden blijft ze zich vastklampen aan het natte en gladde gras.

Van der Plas: de dolle Mina van de boeren die met al haar kracht probeert de machtsstoel te behouden. Een charmante dame die zonder politieke make-up onzichtbaar wordt.

Faber: de koppige non, poortbewaker van het oeroude klooster. Hoe dan ook bleef ze trouw aan haar parochie.

Coenradie: een verwarde politica, ambitieuze dame zonder een heldere politieke overtuiging. Ze duwde het karretje van Wilders met een gedurfde stem, maar verder heeft ze niets aan de politieke arena te schenken. Moed zonder scherp politiek inzicht is de vruchtbare bodem voor tijdelijk lawaai, opwindende shows, misleiding van de toeschouwers en een kortlevende euforie. In deze chaotische sfeer heeft ze partijloyaliteit geruild voor een ‘NEE Blackjack tafeltje’.

Van Vroonhoven: men moet de charmante dame van NSC niet vergeten. Net als een kleuter die niet over zijn speelgoed kan beschikken, begint ze te dreinen.

Keijzer: Als laatste op het menu: de koningin van de nieuw paleizen. Ze doet haar best om de daklozen met een antiregententje te dekken en luchtkastelen op te trekken.

Over het andere gender van het kabinet heb ik niet veel beters te melden.

Kortom, het huidige kabinet met zijn tendenties, beleid en resultaten is zeer ongunstig voor de nationale eenheid en de belangen van het land.

De oplossing voor deze rotzooi ligt niet in de handen van deze rommelaars, maar in het besef dat Nederland (meer romantisch) toe is aan reële verzoening, tolerantie, acceptatie en geduld.

Met de presentatie van de partijprogramma’s voor de aanstaande verkiezingen valt op dat voornamelijk de VVD een obstakel is voor de vorming van een nationaal kabinet, waarin iedereen zich kan vinden en verantwoordelijk kan nemen voor het herstel van de democratie en de rechtstaat, zoals deze hoort te zijn.