The Sheikh Who Loved Me

Stel je voor: een bloedrode zon zakt achter de skyline van Doha. Op een landingsbaan glimt een fonkelnieuwe Boeing 747-8 in het maanlicht. Niet zomaar een vliegtuig. Een geschenk, aan niemand minder dan Donald J. Trump.

Geen tapijt, geen dadels met goud, geen emmer olie. Nee, een volledig functioneel, luxueus vliegtuig. Ter waarde van 400 miljoen dollar. Omdat Trump nu eenmaal van grote dingen houdt. Hele grote dingen. Dingen met zijn naam erop, liefst in hoofdletters, met neonverlichting.

“Wat kost het?” ,  “Voor jou? Niks. Alleen even tekenen.”

Volgens goedgeïnformeerde bronnen (of in elk geval mensen met toegang tot een telefoonlijn in Mar-a-Lago) zou het toestel tijdelijk als Air Force One kunnen dienen, en daarna worden overgedragen aan Trumps presidentiële bibliotheek. Wat dat precies is bij iemand die liever golf speelt dan leest, laten we even in het midden.

De deal lijkt eenvoudig: Trump krijgt een jet, Qatar krijgt... iets. Invloed? Informatie? Een rechtstreekse datalijn naar het hoofd van een voormalige president?

“Het is puur uit vriendschap,” zou een Qatarese diplomaat gezegd kunnen hebben. “We houden van Amerikanen. Vooral van koopbare.”

Laten we wel wezen: Qatar speelt het slim. Eerst het WK binnenslepen, dan invloed kopen in het Witte Huis. En Trump? Die ziet dit vliegtuig als het logische gevolg van zijn grootsheid. Zijn naam in goud op de romp. Tapijten in de kleuren van de Amerikaanse vlag. Fastfood op porseleinen borden.

“Groter dan Air Force One. Véél groter. Je zou het Super Force noemen,” had hij naar verluidt tegen een beveiligingsagent gefluisterd, terwijl hij op het toilet zat.

De Amerikaanse Grondwet verbiedt het aannemen van cadeaus van buitenlandse mogendheden zonder toestemming van het Congres. Maar zoals een anonieme ex-advocaat van Trump ooit zei: “Donald denkt dat de Grondwet een soort servet is waar je op dineert.”

“Cadeau? Nee joh,” verklaarde zijn juridisch team, dat inmiddels bestaat uit een tandarts uit Alabama en een expert in maritiem recht, “het is een tijdelijk geleased geopolitiek luchtplatform met optionele loyaliteitskorting.”

Dan komt de grote dag. Trump stapt aan boord van zijn gloednieuwe speeltje, op weg naar een rally in Florida. Alles verloopt soepel. Hij eet drie Big Macs, kijkt herhalingen van The Apprentice, en tweet dat “Qatar tremendous friends zijn”.

Maar dan, ergens boven de Golf van Mexico, gebeurt het ondenkbare.

Plots verliest het toestel contact met de luchtverkeersleiding. De automatische piloot reageert niet. De cockpitlampjes knipperen. Het enige wat uit de speakers komt is een herhaalde melding: “Update voltooid.”

Vijf minuten later verdwijnt het vliegtuig van de radar. Geen mayday. Geen explosie. Geen wrakstukken. Gewoon weg.

Het Pentagon geeft een verklaring: “Het toestel is vermoedelijk neergestort in de Golf van ‘Amerika’, om onbekende redenen.”

Qatar geeft een verklaring: “Wij zijn diep bedroefd. We boden alleen een cadeau aan. Wat ermee gebeurde, lag buiten onze handen.”

Fox News geeft ook een verklaring: “Waarschijnlijk sabotage door woke windmolens.”

Senator Lindsey Graham zegt geschokt te zijn: “Ik heb altijd gezegd dat buitenlandse cadeaus onverstandig zijn. Behalve als ze van golfbanen of oliebaronnen komen. Dan is het diplomatie.”

De wereld zwijgt. Twitter explodeert. En ergens in een Qatarees paleis klinken glazen. Niet op het verlies, maar op de investering.

Eind goed, al goed.