Van Douglas mogen vrouwen mooi zijn – als ze maar niets zeggen

Rode lippen, paarse lippen, glimmende lippen, roze lippen. Parfumerie Douglas brengt in haar nieuwe reclame een ode aan de vrouwenmond. We zien een vrouw met een blinkende oorbel in de supermarkt, een vrouw die over haar sneeuwwitte tanden likt en een energieke dame die goed gekapt een actievoerende menigte toespreekt. Wat zij precies zegt horen we niet, dat is weggevaagd. Douglas benadrukt dat de mond er niet alleen maar is om mooi te zijn. De mond is vooral gemaakt voor vlammende betogen en andere belangrijke uitingen. ‘Je bent zo mooi als je acties’ is het motto.

Als we deze reclame afzetten tegen de werkomstandigheden in de winkels van Douglas, dan zien wij een schril contrast. Als Douglas de acties en de uitingen van de vrouw zo belangrijk vindt, waarom krijgen de eigen medewerkers dan totaal geen waardering als zij bij hun management opkomen voor hun rechten? Vindt Douglas dat vrouwen alleen hun stem mogen verheffen in tv-commercials, of ook in het echt? ‘Let’s do Beautiful’, zegt Douglas in de reclame tegen het publiek. ‘Do beautiful, begin bij jezelf’, zeggen medewerkers van Douglas tegen hun directie. Zij vinden de reclame letterlijk schone schijn.

Ilona werkt twee jaar bij Douglas en zag de reclame laatst op tv. Ilona is 34 jaar en staat drie dagen in de week in de winkel, met perfect verzorgde nagels en tiptop opgemaakt. Van Chanel tot Yves Saint Laurent: Ilona kan alle klanten van passend advies voorzien. Een dame die foundation zoekt, een kind dat een cadeau wil voor zijn moeder; Ilona weet raad, pakt in, en slaat de hele dag door bedragen van tientallen euro’s aan op de kassa. De tv-reclame van haar bedrijf vindt ze totaal ongeloofwaardig, want samen met een groep collega’s heeft zij al een paar keer aangeklopt bij de leiding om het te hebben over haar rechten. Maar keer op keer krijgen de medewerkers nul op het rekest.

Douglas maakt jaar in jaar uit goede omzetten. Vooral de investeerders achter private-equity-eigenaar CVC spinnen daar garen bij. Medewerkers in de winkel hebben er de laatste jaren nauwelijks iets bijgekregen. Hun loon ligt op het minimumloon, of een paar cent daarboven. Voor medewerkster Ilona is dat 10,34 euro bruto per uur. De afgelopen tijd was het natuurlijk een spannende tijd voor Douglas. Met de lockdown hebben medewerkers er alles aan gedaan om de winkel draaiend te houden: door klanten aan te spreken op de veiligheidsregels, door als koerier artikelen thuis te bezorgen en door winkelen op afspraak. Al met al ging het goed genoeg voor Douglas om alleen maar in de eerste NOW-periode noodsteun te hoeven aanvragen, en dat kwam met name door de enorme hoeveelheid bestellingen via de webshop.

Toch heeft Douglas nu een manier bedacht om de rekening van de lockdown bij werknemers te leggen. De uren die zij de afgelopen tijd hebben gemist heeft Douglas eerst in mindering gebracht van hun vakantiedagen. Daardoor zouden zij deze zomer in grote problemen komen, want het is lastig een vakantie te plannen, of thuis op de kinderen te passen. Bovendien komt Douglas hiermee indirect aan de portemonnee van de medewerkers die het toch al niet breed hebben. Via de vakbond hebben medewerkers aan de bel getrokken. Maar Douglas gaat gewoon door met verleggen van het risico naar de werknemers en blijft druk uitoefenen op medewerkers om de min-uren te compenseren. Sterker nog: Douglas wil niet eens op een normale manier in gesprek met de medewerkers. Mensen die melden dat zij het geen eerlijke gang van zaken vinden, worden urenlang onder druk gezet om hun handtekening onder deze verrekening te zetten. Douglas heeft weliswaar aan de vakbond laten weten te stoppen met deze misstand, maar verzint steeds trucjes om op een andere manier toch de vrije uren van de medewerkers te plunderen.

Is Douglas de enige die dit doet? Nee, vanuit de vakbond zien we dat veel winkelketens deze werkwijze van elkaar afkijken. Wibra doet het in een net iets andere variant. Vanilia doet het, Lucardi doet het. Overal krijgen medewerkers ‘coronacorvee’ en moeten zij ten onrechte vele uren onbetaald overwerken. Als het aan de Douglas-reclame ligt, dan stiften deze – veelal – dames hun lippen, en stappen zij strijdlustig op de barricade. Als Douglas in het echt ook waardering zou hebben voor de vrouw, gewoon in gesprek gaat en stopt met het verrekenen van de min-uren, dan zou Douglas net zo mooi zijn als in de reclame.