Van het gas: aan het gas

Ik heb een guilty pleasure. Het betreft mijn gasaansluiting. Die heb ik aangehouden omdat ik verslaafd ben aan koken op gas. Als schrijver van drie kookboeken (met chefs) en gepassioneerd thuiskok geloofde ik dat het vrijwel onmogelijk is om fatsoenlijk te koken op elektriciteit. Dus verbruik ik nu 5 euro gas per maand om te wokken, bakken en koken (zoals eerder vermeld medeverantwoordelijk voor fijnstof). Het bizarre is dat ik wel ook nog eens 60 euro per maand betaal voor mijn aansluiting.

Deze week meldde een rapport van het Planbureau Leefomgeving dat als de overheid wil dat we in 2050 aardgasvrij zijn, diezelfde overheid wel snel wat structurele knelpunten moet oplossen. De experimenten hebben tot nu toe dramatisch weinig opgeleverd. In vier van de 27 experimentwijken zijn in twee jaar tijd zo’n 206 huizen van het gas gehaald.

Nou moet ik ook zeggen dat het je niet gemakkelijk gemaakt wordt. Toen ik ging uitzoeken wat het zou kosten om volledig van het gas af te gaan, viel dat vies tegen.

Om te beginnen meldt de netbeheerder dat ik 600 euro moet betalen om mijn meter te laten verwijderen. Vervolgens beweert mijn elektricien dat ik qua ampères een hogere aansluiting moet aanvragen voor een inductiefornuis gelijkwaardig aan mijn gasfornuis, met hogere maandlasten tot gevolg. Netto schiet ik er dus nog geen paar tientjes mee op.

Een inductiefornuis gelijkwaardig aan mijn gasfornuis kost bovendien meteen een milletje of drie, dus voordat ik dat eruit heb ben ik als tachtigplusser al aangewezen op ‘tafeltje dekje’.

Tuurlijk mag ik mezelf niet als voorbeeld stellen. Als ‘rijke stinkerd’ wil ik ook echt wel betalen om mijn klimaat-aflaat in te lossen. Maar de gemiddelde Nederlander ziet zich voor dezelfde dilemma’s geplaatst. Ook hij betaalt afsluitkosten, wordt met het ampèreprobleem geconfronteerd en moet flink investeren. Niet alleen in een elektrisch fornuis. Zijn CV-ketel kan hij ook bij de ijzerboer inleveren om vervolgens een dure warmtepomp aan te schaffen. En dat allemaal met marginale steun van de overheid. Van het gas af en financieel aan het gas.

En dan is het maar de vraag wat er straks gaat gebeuren als we allemaal het gas vaarwel hebben gezegd. Als iedereen een gesubsidieerde warmtepomp heeft en er vervolgens weer vanaf moet, omdat het RIVM uitrekent dat dit veel te veel elektriciteit kost. Dat we beter – zoals bijvoorbeeld de tuinders in het Westland doen – een gemeenschappelijke warmtebron kunnen gebruiken per straat, of aardwarmte per wijk. En dan niet een borinkje van 120 meter maar meteen kilometers diep naar de kern van de aarde. Daar is natuurlijk ook wel elektriciteit voor nodig. Maar tegen die tijd zijn we vast weer zo ver met de zwaartekracht-superbatterijen (zie NRC van woensdag) dat we het allemaal met zon en wind afkunnen.

Wat ik maar wil zeggen: als we nu eens meer subsidie stoppen in onderzoek naar nieuwe mogelijkheden in de hernieuwbare energie, dan kunnen we van gas, via houtstook en warmtepomp, sneller naar echte duurzame oplossingen voor de energietransitie.

Een minuut voor twaalf: sneller meer onderzoek