Vanwege Gaza ga ik met mijn zoon naar Auschwitz

Deze zomer neem ik mijn zoon van dertien mee naar Auschwitz. Niet omdat ik er zin in heb. Niet omdat het op iemands “bucketlist” staat. Maar omdat ik vind dat hij moet weten waar hij vandaan komt.

Mijn familie is daar vermoord. Niet dood gegaan, niet overleden. Vermoord. Systematisch. Omdat ze Joods waren.

En ik wil dat hij het ziet. De barakken. De bagage. Waar onze familie eerst nog werd vernederd, kaalgeschoren, weggevaagd tot nummer.

Ik wil er niet heen om hem te traumatiseren, maar omdat dit geen abstract verhaal is. Het is ons verhaal. Zijn verhaal. Geen ‘ver van mijn bed-show’. Ons bloed. Onze geschiedenis.

Ik wil hem daar mee naar toe nemen om te laten zien, zo ver kan het gaan. Want vergis je niet: de mensen die dit deden, waren geen monsters. Ze hadden een hond, een vrouw, een baan. Ze lachten, ze kochten brood, en ze deden ’s avonds het licht uit. Ze waren dus… mensen. Net als wij.

En daar sta ik dan straks. Met mijn puber, in de Poolse zon, bij de poort met “Arbeit macht frei” erop. Met de as van onze familie in de grond. En in mijn hoofd: Gaza.

Ja, dat zeg ik hardop. Gaza.

Want hoe de fuck vertel ik mijn zoon dat dit nooit meer mag gebeuren, terwijl we massaal wegkijken van wat er nú gebeurt? Hoe leg ik uit dat we herdenken met vlaggen en stilte, maar zwijgen als kinderen in Gaza wekenlang dood onder het puin liggen? Omdat het politiek gevoelig is? Omdat het ingewikkeld is? Omdat het de ‘verkeerde kant’ betreft?

Ik ben klaar met ingewikkeld. En ik ben helemáál klaar met dat morele selectieve gedoe.

Als we Auschwitz herdenken, maar Gaza normaliseren, dan leren we geen bal. Dan spelen we geschiedenisje met ons geweten. Dan is “nooit meer” gewoon een decorstuk.

En ik? Ik ben niet machtig. Ik kan geen wapenstilstand afdwingen. Ik ga geen grenzen openen. Maar ik heb wel een stem. En godverdomme, ik gebruik 'm.

Want als wij allemaal onze mond houden, als we liever veilig en correct blijven terwijl kinderen creperen, dan zijn we geen haar beter dan de mensen die destijds “gewoon hun werk deden”. Ik wil mijn zoon geen verhaal nalaten over hoe we weer toekeken.

Dus ja, Auschwitz blijft heilig. Maar Gaza negeren is heiligschennis. Je hoeft het niet met me eens te zijn. Maar zwijg dan ook niet als het jou op een dag raakt. Want dan is het te laat. Net als toen.