Veertig jaar na Live Aid: tijd voor Peace Aid

Op 13 juli 1985 gebeurde er iets wat de wereld even stilzette. Geen oorlog, geen ramp, geen verkiezing. Maar muziek. Miljoenen mensen wereldwijd keken live naar een benefietconcert dat grenzen overstijgende solidariteit ademde. Live Aid bracht de grootste artiesten van dat moment samen, niet voor roem of geld, maar voor iets dat groter was: een halt aan de hongersnood in Ethiopië.

Het was de tijd van cassettebandjes en telefoons met draaischijven. Toch wist één idee, één morele impuls, de wereld te verenigen. Muziek als megafoon van medemenselijkheid. Geen algoritme nodig.

Vandaag, veertig jaar later, is het misschien tijd voor een herhaling. Maar niet tegen honger. Tegen oorlog.

Een andere vijand
Waar hongersnood destijds het stille, anonieme kwaad was, is de vijand nu luider, geraffineerder, dodelijker: oorlog. Niet één oorlog. Meerdere tegelijk. Oekraïne. Gaza. Soedan. Myanmar. Congo. En die onzichtbare oorlogen: het geweld tegen vluchtelingen, de polarisatie in onze eigen buurten, het sluimerend extremisme online.

We kijken weg. Of we kiezen partij. Maar wie kiest er nog voor vrede?

Oorlog is weer salonfähig geworden. Gevechtsretoriek vult onze talkshows. Vredesactivisten worden uitgelachen of verdacht gemaakt. Terwijl kinderen sterven, moeders rouwen, steden instorten en miljoenen mensen met trauma’s verder moeten — als ze het al overleven.

Wat als we het anders doen?
Wat als we niet langer wachten op politici? Wat als de samenleving zélf een krachtig geluid laat horen?

Stel je voor: Peace Aid.

Een wereldwijd cultureel event. Muziek, kunst, literatuur. Geen politiek manifest, maar een morele stem. Geen naïeve roep om utopie, maar een compromisloze oproep tot compassie. Artiesten, denkers, burgers, activisten. Niet tegen mensen, maar vóór menselijkheid.

Niet om een kant te kiezen, maar om te laten zien dat vrede altijd een optie blijft — zolang iemand er nog op durft te hopen.

Ja, we weten het: vrede is niet sexy
Het klinkt soft. Weet ik. In een wereld die houdt van harde taal en snelle oplossingen, klinkt ‘vrede’ als een folder van de kerk. Maar misschien is dat precies het probleem. Dat we vrede zijn gaan zien als zwakte. Terwijl het in werkelijkheid de moeilijkste, moedigste keuze is die een mens — of samenleving — kan maken.

Vrede is niet de afwezigheid van geweld, maar de aanwezigheid van wil. Van dialoog. Van het ongemakkelijke midden. En dat verdient een podium.

Tijd om de stilte te doorbreken
Peace Aid hoeft geen exacte kopie van Live Aid te zijn. Het hoeft niet eens op één dag. Maar het moet wel iets worden dat herinnerd wordt. Omdat het iets doet met mensen. Omdat het evenwicht brengt in een wereld die overloopt van extremen.

Misschien redt het niet de wereld. Maar het redt wel het idee dat de wereld nog te redden is. En soms is dat al genoeg.