Verboden voor Israëli

De laatste tijd doet zich een nieuwe actievorm voor. Pro Palestina activisten eisen dat Israëli vanwege Gaza bij evenementen worden geweerd. In Rotterdam woedt een debat over honkbalkampioenschappen. Een deel van de plaatselijke politiek wil dat het Israëlische team buiten de stad wordt gehouden, onder meer met het argument dat de burgemeester dan de veiligheid niet kan garanderen. Dat is noodzakelijk omdat de overkoepelende honkbalbond zegt zich wat dit soort kwesties betreft aan de richtlijnen van het Internationaal Olympisch Comité te houden. Dat boycot Rusland wel maar Israël niet.

Overigens zal Israël gewoon meedoen aan het toernooi. Burgemeester Carola Schouten had het over de onmacht die men voelt als men ziet wat er in Gaza gebeurt. Iets zinnigers viel er over deze zaak niet te vertellen. Het zou iets anders zijn als havenarbeiders weigerden ladingen van en voor Israël af te handelen, zoals die van Genua hebben gedaan en lang geleden die van Australië. Toen ging het om ladingen voor de Nederlandse kolonialen in Nederlands-Indië. Maar dat is een heel andere zaak dan het weren van mensen op grond van hun postcode, zoals spelers in een toernooi.

Een groot aantal filmmakers diende een petitie in bij de organisatoren van het filmfestival in Venetië om de uit Israël afkomstige Gal Gadot te weren. Datzelfde zou moeten gelden voor de Schot Gerard Butler van wie bekend is dat hij in 2018 in Californië een fundraiser bijwoonde voor het Israëlische leger: zioniste en zionistenviend blijkbaar. Beiden spelen hoofdrollen in Julian Scnabels film In the hand of Dante, die op 3 september zijn première beleefde op het filmfestival van Venetië.

De festivalleiding trok de uitnodiging niet in, maar Gadot en Butler kozen er zelf voor thuis te blijven. In the Hand of Dante behandelt naast elkaar episodes uit het leven van Dante en dat van een New Yorkse schrijver die betrokken is bij een complot om het oorspronkelijke manuscript van de Divina Commedia te stelen. Het is een uitzinnige film, menen de recensenten, en je krijgt de indruk dat Schnabel niet verder is gekomen dan een poging tot een meesterwerk. Eén ding was echter zonneklaar: de film heeft niets met het Midden-Oosten te maken.

Dat gold wel voor de Tunesische productie The Voice of Hind Rajab van Kaouther ben Hania, die een applaus oogste van 23 minuten. De film geeft de laatste uren weer van de vijfjarige Hind Rajab, op den duur als enige overlevende in een door het IDF beschoten personenauto. De film is volgens publiek en recensenten buitengewoon indrukwekkend. Zo indrukwekkend dat het een gamechanger kan worden, ook door de haarscherpe manier waarop de goeden en de kwaden tegenover elkaar worden gesteld.

Diezelfde woensdag wisten pro Palestina demonstranten de organisatie van de Vuelta te dwingen de elfde etappe van dit Spaanse wielerevenement af te breken. In een overleg met activisten was geëist dat de deelnemende ploeg Israel Premier Tech zou worden verwijderd. Tijdens eerdere ertappes hadden demonstranten al renners gehinderd. Technisch directeur Kiko García sprak de hoop uit dat de Israëlische ploeg zelf besluit zich uit de ronde terug te trekken. Het is onwaarschijnlijk dat dit zal gebeuren.

Zo ontstaat een nieuwe trend: voor Israëli verboden. Israëli niet gewenst. Het is te hopen dat overheden, organisatoren van evenementen en universiteitsbesturen niet wijken voor dit soort druk. Je maakt mensen tot paria omdat hun paspoort je niet bevalt. Niet omdat ze minister zijn in een bepaald kabinet of verantwoordelijk zijn voor specifieke daden maar omdat ze in jouw ogen het paspoort van de duivel tonen.

Mensen zijn individuen. Je beoordeelt ze op hun daden. Niet op hun woonadres.

De trend om Israëli te weren, bevalt mij niet. Dat doet mij aan vroeger denken en ook aan een andere film die lang geleden in Venetië met donderend applaus werd begroet. En ik zal niet de enige zijn. Dit doet niets af aan het lijden in Gaza en de boodschap die Kaouther ben Hania brengt maar wie Israëli probeert te weren omdat ze Israëli zijn, levert geen bijdrage aan zijn goede zak.

Dat zegt niets over Palestijnen of mensen die met een rood shirt de straat op gaan of op stations met lepels op lege pannen slaan maar wel over wie verwijdering van mensen eist omdat ze naar hun inzicht het verkeerde paspoort hebben en om die reden wel vertegenwoordigers moeten zijn van het kwaad. Dáár zit een luchtje aan.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zekere nu de laatste putten open blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu; strategisch stemmen.