Vervang 'failed state' Israël door een nieuwe staat met gelijke rechten voor iedereen

Werk toe naar een binationale staatsvorm die we met enige fantasie zouden kunnen omschrijven als het België-model; een Israëlische (Vlaamse) en Palestijnse (Waalse) regio met daarnaast het hoofdstedelijk gewest Jeruzalem (Brussel).

Ik twijfelde of ik deze opinie moest schrijven. Want ik weet dat er mensen zijn die mijn visie heel bewust verkeerd zullen uitleggen. Maar na alle barbaarse horrormisdaden van de afgelopen 22 maanden ontkomen we er niet meer aan de olifant in de kamer expliciet te benoemen. Eens temeer daar politici keer op keer blijven herhalen dat er in Gaza géén ruimte meer is voor Hamas en er alleen een ‘oplossing’ kan komen als Hamas van de aardbodem is verdwenen.

Daarbij wordt gemakshalve vergeten dat mét of zónder Hamas geen enkel verschil maakt als Israël consequent blijft weigeren in een apartheidsloze omgeving met de Palestijnen samen te leven. Zolang die weigering voortduurt, is er morgen een Hamas 2.0 en overmorgen een Hamas 3.0.   

Binnen alle geschetste toekomstscenario’s vind ik het vooral verrassend dat geen enkele politicus het in dit kader ooit over die ólifant in de kamer durft te hebben: Israël. Want waarom wordt wél geconcludeerd dat er géén toekomst mogelijk is met Hamas, maar wordt nóóit de vraag gesteld of er wél een toekomst mogelijk is met de belangrijkste bron van instabiliteit in de West-Aziatische regio; de fascistoïde, racistische, expansionistische en inmiddels ook genocidale entiteit Israël?

Het recht van een volk om te bestaan
Francesca Albanese, VN-rapporteur voor de Palestijnse gebieden, legde onlangs uit dat er in het internationaal recht niet zoiets bestaat als het recht van een land om te bestaan. Israël bestaat, zoals ook Italië en Frankrijk bestaan. Maar als Italië en Frankrijk morgen besluiten samen te gaan en Ita-France te vormen, hebben wij daar niets op te zeggen zolang de rechten van het Italiaanse en Franse volk maar zijn gewaarborgd.

Het bestaansrecht van een land is in het internationaal recht dus niet vastgelegd, het recht van een vólk om te bestaan daarentegen wél. Dat recht geldt zowel het Israëlische als Palestijnse volk.

Nu het voor de hele wereld duidelijk is geworden dat de Joodse Natiestaat zich in de periode 1948/2025 heeft ontwikkeld tot een ‘failed state’, een fascistoïde, racistische, expansionistische en inmiddels ook genocidale entiteit, moeten we de vraag stellen of deze entiteit in de vorm van de huidige, moreel verrotte staat Israël nog wel is te handhaven. Bovendien zal Israël sinds de genocide voor altijd worden vereenzelvigd met de barbaarse horrormisdaden in Gaza, het Auschwitz van de 21e eeuw.

Het imago van Israël in de wereld is kapot. En dat imago zal zich voor de huidige generaties wereldburgers nooit meer kunnen herstellen. Waarom? Omdat Israël niet het Duitsland van 1945 is. Want vóór nazi-Duitsland bestond er een ánder Duitsland, een Duitsland met een rijke culturele en politieke geschiedenis. In 1945 kon het begin van de jaren dertig dus een soort van nieuw startpunt zijn voor het Duitsland zoals we dat vandaag kennen.

Maar vóór het in 1948 gestichte politieke Israël bestond er géén ánder (politiek) Israël. Er bestond het Britse mandaatgebied Palestina. En daarvóór de regio Palestina als onderdeel van het Ottomaanse Rijk.

We moeten dus eigenlijk terug naar de tekentafel van 1947. Er is een harde reset nodig. Want het onrechtvaardige en ondemocratische VN-verdeelplan werd de aanjager voor de stichting van het Israël van 1948/2025. En dát Israël is altijd het Israël van de nakba geweest, het Israël van de etnische zuivering, het Israël van de onderdrukking en vernedering van het Palestijnse volk.

Het Israël van 1948/2025 is het Israël dat haar kinderen nóóit inclusief onderwijs heeft willen geven. In Israëlische schoolboeken worden Palestijnen omschreven als “Arabieren met kamelen in een Ali Baba-jurk, als verachtelijk, afwijkend en crimineel, mensen die geen belasting betalen, mensen die van de staat leven, mensen die zich niet willen ontwikkelen; ze worden afgebeeld als vluchtelingen, primitieve boeren en terroristen; je ziet nooit een Palestijns kind, een dokter, een leraar, een ingenieur of een moderne boer," aldus de Israëlische onderzoeker Nurit Peled-Elhanan alweer een kleine vijftien jaar geleden.

Na vijf jaar lang Israëlische schoolboeken te hebben bestudeerd concludeerde de onderzoeker dat ze niet alleen racisme aantrof, maar meer nog, een racisme dat jonge Israëliërs voorbereidt op hun verplichte militaire dienst: ”Het doden van Palestijnen in 1948 wordt in schoolboeken afgeschilderd als iets dat noodzakelijk was voor het voortbestaan van de Joodse Natiestaat. De bloedbaden worden niet ontkend, maar voorgesteld als iets dat op de lange termijn goed was.”

Israël heeft haar kinderen altijd opgevoed met de idee dat joden alléén veilig zouden zijn in een eigen staat, dat joden superieur zijn aan de ‘primitieve onderontwikkelde bedoeïenen’ en dat ‘Eretz Yisrael’ exclusief toebehoort aan joden. Arabische inwoners werden en worden gedehumaniseerd als primitievelingen, onmensen en terroristen die uit zijn op de vernietiging van Israël.

Het resultaat van Israëls verrotte onderwijssysteem waarin kinderen van jongs af aan zijn gehersenspoeld, zien we vandaag in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Het verklaart ook de resultaten van een in maart 2025 uitgevoerd onderzoek van het Israëlische bureau Geocartography in opdracht van Penn State University onder een representatieve groep van ruim duizend joodse Israëliërs. Hieruit bleek dat maar liefst 82% van de ondervraagden de gedwongen deportatie van de paar miljoen inwoners van Gaza steunt. Uit de peiling bleek bovendien de hoge mate van vijandigheid tegenover Arabische Israëliërs; meer dan de helft (56%) gaf aan voorstander te zijn van de deportatie van de twee miljoen Arabieren met de Israëlische nationaliteit. Nóg alarmerender is dat bijna de helft van de ondervraagden hun steun uitsprak voor de genocide op de Palestijnen.

Alléén via regime change is er een toekomst voor Israël
Wie dit allemaal op zich laat inwerken, realiseert zich dat ook de overgrote meerderheid van Israëls volksvertegenwoordigers geen enkele intentie heeft de islamitische en christelijke Palestijnen ooit als gelijken te beschouwen. Bedenk daarbij dat leden van het Israëlische parlement, de Knesset, vorige week woensdag met een overweldigende meerderheid van 71 tegen 13 stemmen een motie aannamen die oproept tot ‘toepassing van de Israëlische soevereiniteit op Judea, Samaria en de Jordaanvallei’, anders gezegd volledige annexatie van de Westelijke Jordaanoever. Ook heeft het Israëlische kabinet gisteren plannen voor de volledige annexatie van Gaza besproken.

Eenieder die dit allemaal op een rijtje zet en elke dag de beelden van het Auschwitz van de 21e eeuw op de smartphone ziet binnenkomen, zal zich de vraag stellen of apartheidsstaat Israël haar recht om te bestaan als exclusieve Joodse Natiestaat niet allang heeft verspeeld. En als we allemaal eerlijk tegen onszelf zijn, kunnen we die vraag eigenlijk alleen maar met een volmondig ja beantwoorden. Vandaag kwam ik bovendien tot de conclusie dat we een nieuw woord aan het vocabulaire van oorlogsmisdaden moeten toevoegen: kindergenocide. Want de door Israël gepleegde genocide door uithongering, treft baby’s en kinderen verreweg het zwaarst. Het is een doelbewuste en van tevoren geplande slow-motion-genocide op kinderen. Al eerder vernietigde Israël vierduizend embryo’s voor IVF-behandelingen.

Wil Israël dus na deze meest weerzinwekkende oorlogsmisdaden van de 21e eeuw als een door de rest van de wereld gerespecteerde entiteit voortbestaan, dan kan dat alléén binnen een nieuwe staatsvorm. Een staatsvorm die radicaal afrekent met het repressieve, fascistoïde, racistische en genocidale Israël van 1948/2025. Een nieuwe staatsvorm die gelijke rechten voor álle inwoners van historisch Palestina garandeert, een inclusieve samenleving met vrijheid, gelijkheid en veiligheid voor iedereen, onafhankelijk van ras, etniciteit, religie of levensovertuiging.

Het Syrië van Assad is niet meer. Het Syrië van Al-Sharaa krijgt een nieuwe grondwet. Wat dat nieuwe Syrië voor samenleving gaat worden, weten we nog niet. Maar nu duidelijker dan ooit is geworden dat Israël zich in de periode 1948/2025 heeft ontwikkeld tot een ‘failed state’, wordt het de hoogste tijd dat óók de mislukte staat Israël wordt vervangen door een nieuwe entiteit met gelijke rechten voor iedereen. Alléén regime change biedt nog enige kans op een land met een vreedzame, veilige en welvarende toekomst voor de huidige Israëlische én Palestijnse bevolking in héél historisch Palestina.

Wat de naam van zo’n ‘equal rights’ staat zou moeten worden is van ondergeschikt belang. Zo’n staat zou ook simpelweg Israël-Palestina kunnen heten. Maar de kern: een nieuwe staatsvorm met gelijke rechten voor iedereen, vast te leggen in een nieuwe inclusieve grondwet. Een staat die veel van Israëls huidige racistische media verbiedt. En ook een staat die een nieuw onderwijssysteem creëert waarin racisme in de lesprogramma’s radicaal wordt uitgesloten.

Een onderwijssysteem dat kinderen vanaf de basisschoolleeftijd leert dat álle inwoners, onafhankelijk van ras, etniciteit, religie en levensovertuiging gelijkwaardig aan elkaar zijn. Een systeem dat dus radicaal breekt met dat van vandaag. En dat laatste kan nauwelijks worden gerealiseerd binnen de vorm van een tweestatenoplossing waarin alles bij het oude blijft behalve een opdeling in twee staten; want de verrotte cultuur en de racistische lesprogramma’s zullen daarin waarschijnlijk niet veranderen. En daarmee zal ook de mentaliteit niet veranderen. Er is dus, zoals ik al zei, een harde reset nodig.  

Dat zo’n nieuwe ‘equal rights’ staat er niet van de ene op andere dag kan komen, begrijp ik. Een tweestatenoplossing zal als tussenstap waarschijnlijk nog noodzakelijk zijn en zo snel mogelijk moeten worden afgedwongen, inclusief het recht op terugkeer van buiten Palestina levende vluchtelingen. Gisteren vond er een door Frankrijk en Saoedi-Arabië geïnitieerde VN-conferentie over zo’n tweestatenoplossing plaats.

Maar zodra er via een tweestatenoplossing enig vertrouwen is opgebouwd, met een essentiële rol voor een internationale vredesmacht, kan in een vervolgfase worden toegewerkt naar één binationale staat die we met enige fantasie zouden kunnen omschrijven als het België-model; een Israëlische (Vlaamse) en Palestijnse (Waalse) regio met daarnaast het hoofdstedelijk gewest Jeruzalem (Brussel). Daarbij zouden sommige joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever onder Israëlisch bestuur kunnen vallen en sommige Palestijnse gemeenten binnen het huidige Israël onder Palestijns bestuur.

Onrealistisch? Ik zie weinig andere varianten die de huidige Israëlische - en Palestijnse - ‘failed state’ kunnen vervangen door een duurzame staatsvorm met gelijke rechten voor iedereen. Een staat die het gigantische onrecht dat de Palestijnen is aangedaan nog een heel klein beetje zou kunnen goedmaken. Bovendien kan het een land worden waar ook joodse Nederlanders en wereldburgers, ánders dan vandaag, weer enigszins trots op kunnen zijn.

Het alternatief is een permanente staat van oorlog.